Fálkinn - 06.09.1961, Blaðsíða 32

Ekki gat hann þó hugsað sér að
vera án sjónvarpstœkisins.
Feigðarsteinninn -
Frh. af bls. 11
kaupmaður, sem nú beið eftir kaup-
tilboði í Feigðarsteininn, sem ég átt.i
eitt sinn kost á að kaupa fyrir tutt-
ugu og fimm pund hjá Ziska.
★
Meira en tveimur árum síðar var ég
að flauta á leigubíl á Piccadilly fyrir
utan búðina, þar sem seld eru hunda-
hálsbönd, þegar afar glæsilegur ungur
maður gekk að mér og sagði, „Afsakið,
eruð þér ekki hr. Kersh?“
Ég sagði svo vera.
„Ég er hræddur um, að þér munið
ekki eftir mér,“ sagði hann.
Ég sagði: „Ég hef afar slæmt minm.
Ég er hræddur um, að ég muni líklega
ekki eftir yður.“
„Minnir nafnið Ziska yður á nokk-
uð?“ spurði hann. „Ég heiti Ziska. Ég
sá yður í verzlun föður míns.“
Ég sagði: „Já, auðvitað. Þér hljótið að
vera sonur Ziska gamla?“'
Við tókumst í hendur. Leigubíll kom
í þessu og við stigum báðir upp í hann.
Ég spurði hinn unga Ziska, hvernig föð-
ur hans liði. Hann andvarpaði og sagði:
„Ég sé nú um verzlunina. En ég kemst
aldrei í hálfkvisti við hann. Hvílíkur
maður! Hvílíkur persónuleiki! Hvílíkur
kaupsýslumaður! En þér vitið auðvitað,
að menn eins og við verða að hafa
augun opin. Gimsteinasali, sem ekki sér
fulla sjón, getur allt eins gefizt upp.
Pabbi var undursamlegur. En fyrir um
fimm árum tóku augu hans að bregð-
ast. Hann var. sleginn blindu, skorinn
upp við því, en náði sér aldrei. Ég tók
32 FÁLKUslN
að mér verzlunina. Hvílíkur maður! Ég
býst við, að þér munið eftir furðusög-
unni um Feigðarsteiniinn?“
„Ég er nú hræddur um það,“ sagði
ég, „vegna þess að ég var í búðinni,
þegar faðir yðar bjó söguna til!“
Hr. Ziska sagði: „Já, ég veit það. Ég
vildi, að ég hefði, þótt ekki væri nema
helminginn af hugmyndaflugi pabba.
Ég get þetta ekki. Hann gat búið til
sögu um allt hugsanlegt. Ég hef séð
hann selja einkisnýta hluti fyrir tíu
pund, einungis vegna þeirrar sögu, sem
hann bjó til á stundinni. Jæja, eins og
ég sagði, var það sagan hans, sem varp-
aði þessu ógnarljóma á Feigðarsteininn.
Hann keypti hann fyrir fimmtíu shill-
inga og seldi hann fyrir fimmtíu pund.
Og núna — ég get sagt yður þetta í
hreinskilni, vegna þess að þér eruð
gamall vinur — hlýtur hann að vera
fimmtíu þúsund punda virði, ef hann
er þá einhvers virði. Mér hafa verið
boðin fjögur þúsund pund fyrir hann.“
„Nú, þér eigið þá steininn?“ spurði ég.
„Já, ég keypti hann af Tortilla fyrir
þrjú þúsund pund. Ég vissi, að ég gæti
hvort eð er fengið fjögur þúsund pund
fyrir hann, svo að ég keypti hann. Hver
hefði ekki gert það í mínum sporum?
Ég vissi, að gamla manninum myndi
þykja vænt um það. Hann var stór-
kostlegur maður. Ég ætlaði að gefa hon-
um óvænta gjöf, svo að ég fór með þenn-
an Feigðarstein heim og sagði við hann:
„Þú getur aldrei upp á því, hvað ég er
með handa þér! Þá spurði hann mig,
hvað ég væri með, og ég sagði honum
það, og hann ætlaði að rifna af ánægju.
Hann var orðinn lasburða og aldraður,
eins og þér vitið líklega. Ég sagði við
hann; „Jæja, gjörðu svo vel, pabbi, þú
fannst hann upp, þú bjóst hann til, þú
jókst frama hans, þú gerðir galdra með
honum; þú tókst ómerkilegan stein upp
úr ruslakistu, nánast, og gerðir úr hon-
um merkan grip af snilli þinni, og hér
er hann — ómetanlegur. Þú mátt eiga
hann!“ sagði ég. Og þá spurði hann
mig, hvað ég hefði borgað fyrir hann,
og ég sagði honum þrjú þúsund pund,
og hann settist upp í rúminu með hring-
inn á litla fingri og hrópaði „Ai“ og
gaf upp öndina. Hjartabilun. Slag. Hann
hafði kostað hann fimmtíu shillinga.
Hann var stórmerkilegur maður. Hvert
erum við komnir — Shaftesbury Ave-
nue? Hér verð ég að fara. Gaman að
sjá yður aftur. Sælir.“
Litla sagan -
Frh. af bls. 29.
ingar yðar? Er það ekki rétt? Þér ógn-
uðuð henni — ójú, reynið nú ekki að
þræta. Það hefur heyrzt um hálfan bæ-
inn, þegar þið hafið verið að skamm-
ast...
Adamsberger sogaðist inn í orða-
flaum réttarhaldanna. Málstaður hans
fór síversnandi eftir því sem vitna-
leiðslum og sönnunargögnum fjölgaði.
Hann var dæmdur í ævilangt fangelsi.
Tveim árum síðar voru nokkrir menn
að rífa niður gamlar rústir utan við
Finkbrunnenþorp. Þegar þeir voru um
það bil að ljúka verkinu, fann einn
þeirra öxi með brotnu skafti. Á henni
stóðu stafirnir „E. K“. Eggin var ein-
kennilega blettótt. Maðurinn greip öx-
ina og hljóp til félaga sinna.
— Sjáið þið hvað ég fann, hrópaði
hann uppvægur. Öxi... var það ekki
hérna í hlöðunni, sem hún fannst, myrta
stúlkan?
Ekki leið á ýkja lönu þar til öxin
barst inn á borð til sjálfs lögreglustjór-
ans, og með því komst nýr skriður á
mál Júlíönu frá Sandbæ. E. K. — það
gat enginn verið annar en Eiríkur Knúts-
son. Jú, jú, það er öxki mín, sagði hann
líka. Hún hvarf fyrir tveim árum síð-
an. Ég man það svo vel...
Eiríkur var tekinn til yfirheyrslu, en
lögreglan komst fljótlega að því, að ó-
hætt var að afskrifa hann frá öllum
grunsemdum hér að lútandi.
En gróusögurnar gengu í bænum.
Höfðu þau ekki verið mikið saman fyrir
eina tíð, Júlíana og hann Franz, sonur
Eiríks Knútssonar, sá elzti?
Þessar upplýsingar voru nýnæmi fyr-
ir lögregluna. Svo sannfærðir höfðu all-
ir verið um sök sútarans, að engum
hafði dottið í hug, að myrta stúlkan
hefði eitt sinn verið í ástabralli við
Franz Eiríksson.
En nú var piltur horfinn. Þegar lög-
reglan heimsótti hann, kom í ljós, að
hann hafði flýtt sér úr bænum. Það virt-
ist heldur grunsamlegt. Lögreglan leit-
aði dyrum og dyngjum um allt héraðið,
til þess að hafa hendur í hári hans, og
eftir nokkra daga heppnaðist það. En
Franz var þá dauður. í vasa hans fann
lögreglan sendibréf.
— Ég held þetta ekki út lengur, rit-
aði hann. Þetta hafa verið hræðileg ár.
Ég vissi ekki hvað ég gerði, kvöldið sem
ég réði Júlíönu af dögum. Við höfðum
haldið saman um tíma. Þetta kvöld
sagði hún mér frá því, að hún væri með
barni. Hún lýsti mig föður að barninu
og hótaði að segja foreldrum mínum frá
öllu saman, ef ég féllist ekki á það af
fúsum vilja að kvænast henni. Þá rann
á mig æði. Ég greip öxina og sló hana
með henni í höfuðið. Ég man það eitt,
að hún datt.
Morðinginn hafði tekið fram fyrir
hendurnar á lögreglunni. Franz Eiríks-
son var sökudólgurinn. Oxin, sem fannst
af tilviljun, hafði komið upp um hann.
En hlið dýflissunnar voru opnuð Gre-
ori Adamsberger.
— Loksins kom þinn heilladagur,
sagði fangavörðurinn gamli við fanga
númer 981. Til hamingju með frelsið!
★