Fálkinn - 06.09.1961, Blaðsíða 28

Málverkasýning Kristjáns Davíðs-
sonar stóð nýlega yfir í bogasal Þjóð-
minjasafnsins. Meðal gesta var eitt
sinn bóndi nokkur, augsýnilega norð-
an af landi. Skoðaði hann hverja mynd
mjög gaumgæfilega og lét nokkrar at-
hugasemdir falla um sérhverja mynd.
Kemur hann þar að lokum sem lista-
maðurinn hafði hengt upp teikningar
sínar, nemur bóndi þar staðar við
mynd eina, sem er þrjú breið strik og
heljarstór punktur uppi i öðru horni
myndarinnar. Bóndi lítur á sýningar-
skrána og sér að myndin er verðlögð
á 1400 kr. Hrópar hann þá upp, svo
að allir heyrðu: „Þetta hefði maður
kallað fjármálavit fyrir norðan.“
★
Hans Ulrich Kempsi er álitinn einn
duglegasti blaðamaður í V.-Þýzkalandi.
Hann skrifar lítið niður hjá sér, þeg-
ar hann á viðtöl við fólk, enda er það
skoðun hans, að fólkið láti þá heldur
uppi, hvað því býr í brjósti. Eitt skipti
er hann átti viðtal við einn frægasta
stjórnmálamann þess lands, — en hann
er kunnur fyrir að bera á móti því,
sem blöðin sögðu um hann og störf
hans. Kempsi geymdi hinsvegar lítið
segulband innan klæða, svo að ekki
væri unnt að bera á móti því, sem
í viðtalinu stæði.
Allt í einu, í miðju samtali, byrjaði
hið falda segulband að suða hátt. Þá
leit stjórnmálamaðurinn á Kempsi og
sagði vingjarnlega: „Afsakið, herra
Kempsi, er þetta mitt segulband eða
yðar!“
★
Það var einhvern tíma í fyrndinni,
að bræður tveir bjuggu með foreldr-
um sínum, öldruðum, í afdal nokkr-
um á Vesturlandi. Þetta var um vet-
ur, er saga þessi gerðist. Stórhríð af
norðri hafði verið á í fullar þrjár vik-
ur og var erfitt að sinna gegningum.
í veðri þessu geispar karl fáðir þeirra
bræðra golunni, og vita þeir engin ráð
að koma honum til byggða og láta
jarða hann í vígðri mold. Verða þeir
því að láta líkið sitja uppi um hríð.
Eftir svona tvær vikur slotar veðrinu
nokkuð og afráða þá bræðurnir að
koma líkinu til byggða. Gera þeir það
og segir ekkert af ferðum þeirra, en
er þeir snua til baka, er komið sólskin
og heiðríkja. Stanza þeir þar á hól ein-
um, sem sá yfir byggðina, mælti þá
annar um leið og hann dæstí: „Nú væri
veður til að jarða mömmu.“
28 rÁLKINN
SóEheimar -
Framh. af bls. 26.
og nú hefur það fengið styrk frá
Reyk j avíkurbæ.
Sesselja útvegar okkur leiðsögn til
að skoða barnaheimilið. Rétt þegar við
göngum inn, slæst í för okkar ungur
piltur. — Ætlið þið að taka mynd af
okkur í búningunum? spyr hann.
— Nei, ekki var það nú ætlunin.
Hvað heitir þú?
— Árni. Við eigum nefnilega að leika
í kvöld. Klukkan átta.
— Já, segir leiðsögukonan okkar,
Gerða er hún kölluð. — Og Árni á að
leika sjálfan Ólaf Liljurós, er það ekki,
Árni?
Árni játar það hæversklega um leið
og við göngum inn í leiksalinn, sem er
breiðari en hann er langur. Á leiksvið-
inu, sem einnig er breitt og stórt, standa
leiktjöldin tilbúin.
Við heimsækjum nokkur herbergin,
þau eru vistleg, og íbúarnir ganga sýni-
lega vel og snyrtilega um. Hver hlutur
er á sínum stað. Ein stúlkan, sem er
nýkomin, er þegar búin að prjóna fal-
legan bangsa, sem hún hefur í rúminu
sínu. Hún hefur enn ekki skírt hann,
og við stingum upp á að kalla hann
bara Bangsimon. f einu herberginu eru
brúður seztar til hvíldar uppi á skáp-
Einum piltanna hefur orðið á að
leggja frá sér gallabuxurnar, án þess
að brjóta þær saman. Svona eru alltaf
karlmennirnir. Yngstu íbúarnir eru
komnir í svefn.
Annars eru allir í óða önn að klæð-
ast leikhúsfötunum, og mikil spenna
liggur í loftinu. Okkur þykir leitt að
geta ekki staðið lengur við til að sjá
leikinn.
Við göngum upp í handavinnustof-
una. Þar er vefstóll, sem einhver hef-
ur verið að vefa á. Við sjáum ofna dúka,
krúsir og skálar úr tágum, dúka, sem
litaðir eru með kertavaxi, eftir því, sem
Árni upplýsir okkur. Einnig eru hér
alls konar gripir úr tré, skornir og
renndir, og hér er heill dýragarður með
dýrum úr lituðum pappír.
Á hillu er annað dýrasafn, en þau
dýr eru búin til úr pappír og lími, sem
hnoðað er saman. Þar er t.d. falleg lítil
græn skjaldbaka, sem Lárus hefur búið
til, og Pálína á hér litla svarta sæta
kisu. Nöfn eigendanna eru skrifuð á
miða, sem límdur er á botn gripanna.
Á veggnum er stórt málverk, málað
á einangrunarplast. Það er sveitabær
með hestum, kindum og kúm á túninu
í kring. En dýrin eru teiknuð á pappa,
lituð og klippt út og síðan fest með
prjónum í myndina.
—• Hvað gerðir þú í þessari mynd,
Árni? spyr Gerða.
— Ég gerði eitthvað af dýrunum, og
svo hjálpaði ég til við bóndabæinn. Ég
gerði líka þennan bæ hérna, bætir
Árni við. — Hann er úr pappa. Ég lit-
aði hann bara og límdi hann svo sam-
an.
— Þú ferð að verða sérfræðingur
í sveitabæjagerð, segjum við.
Á stóru borði eru hvítir kyrtlar og
höfuðkransar úr blómum. Það eru bún-
ingarnir, sem leikararnir eiga að fara
að klæða sig í. Leiksýningin byrjar
innan skamms, og þegar við komum út,
eru uppáklæddir leikhúsgestirnir þegar
farnir að bíða með óþreyju
En við kveðjum nú heimafólk og
þökkum fyrir góðar móttökur. Við yf-
irgefum Sólheima, ökum upp brekk-
una beygjum til vinstri, sjáum heim
að Skálholti og komum á aðalveginn
skammt austan við afleggjarann til
Laugarvatns.
Eins dags sumarfríi er lokið. Það var
stutt, en lærdómsríkt. Við hittum fólk,
sem trúir á köllun sína og hugsjónir.
Við sáum þær hugsjónir í framkvæmd,
fagrar hugsjónir, sem einkennast af
fórnfýsi, mannkærleika og' friðarást.
i landnámi -
Frh. af bls. 16.
og hann er þekktur fyrir að vera sérlega
fær viðgerðarmaður, fékk enda réttindi
sem bifvélavirki, er lögin um þá iðn
voru sett.
Talið barst að akstri fyrr og nú og
hinum allt of tíðu umferðarslysum. Með
betri vegum og aflmeiri bílum hefur
hraðinn á þjóðvegunum aukizt til mik-
illa muna og jafnframt hefur ökutækj-
um fjölgað.
— Hvað finnst þér, sem búinn ert að
aka í fjörutíu og eitt ár, að ökumenn
ættu að hafa í huga við aksturinn?
— Að öryggið minnkar við aukinn
hraða.
Arnbergur sagði frá ýmsum skemmti-
legum atvikum og smáskrítnum mönn-
um, og hann er hafsjór af skemmtileg-
um fróðleik.
En sól var tekin að halla til vesturs.
Endir höfðinglegra móttekna var að
snæða jarðarber í skrúðgarðinum.
Eftir að hafa kvatt þessi ágætishjón,
Þorgerði og Arnberg, þá var Akraborg-
in undir sól að sjá, siglandi út sundin.
Sv. S.
Saga úr sfldiitni
Við seljum þessa sögu ekki dýrar
en við keyptum. Nokkrir piltar úr
Menntaskólanum voru í síldarvinnu
norður á Siglufirði. Nú stóð svo á. að
hlé varð á vinnu, fengu þeir sér þá
kók og annað góðgæti. Leið nú lítil
stund og tóku þeir ekki aftur til vinnu
sinnar. Kemur þá verksjórinn aðvíf-
andi og segir: „Haldið þið, að hér sé
einhver Laugavegur 11?“