Fálkinn - 06.09.1961, Blaðsíða 29

LITLA SAGAN
SAKLAUS SÖKUM BORINN
FANGINN númer 981 hafði fengið kast,
rétt einu sinni. Hann hét Adamsberger.
Hann reif í klefahurðina og öskraði út
í myrkur dýflissunnar:
— Hleypið mér út, hleypið mér út
. . . Ég heimta réttlæti. . .
Fangavörðurinn var hniginn að aldri
og orðinn gráhærður í langri þjónustu.
Hann kom innan fangelsisganginn hæg-
um skrefum og lézt ekki heyra, þótt
hinir fangarnir æptu fokvondir:
„Komdu þér að því að þagga niður í hon-
um.“
— Heyrðu mig, Adamsberger, sagði
hann: Reyndu nú að vera rólegur. —
Reyndu að sofa svolítið, þá líður þér
betur ...
Fanginn var hættur að öskra. Hann
hallaði höfðinu upp að dyrastafnum og
grét.
— Þér líður ekkert betur með þess-
um köstum, hélt vörðurinn áfram. —
Reyndu að taka þessu með ró, eins og
það er. Þú verður að sætta þig við það
að reyna að láta dagana líða. Ég trúi
því ekki að þú sért sekur, og einhvern
tíma komast þeir kannski að því líka.
Það var einn hráslagalegan dag í
október, að Júlíana frá Sandbæ fannst
látin í hlöðu rétt fyrir utan Finkbrunnen
í Austurríki. Maðurinn, sem hafði kom-
ið þangað til að ná í hey, hélt fyrst að
stúlkan svæfi. En þegar hann ætlaði að
fara að vekja hana, rann hinn ömurlegi
sannleikur upp fyrir honum. Kvenmað-
urinn hafði verið myrtur!
Fréttin barst óðfluga um bæinn og
forvitið fólk streymdi til litlu, rauðu
hlöðunnar. Lögreglan fékk nóg að gera
við að reka alla burt aftur, til þess að
hægt væri að einangra svæðið. Ótal
getgátur komust á kreik, og illgjarnar
tungur voru ekki seinar á sér að leiða
orð að því hver illræðismaðurinn væri.
Gregor Adamsberger sútara brá mjög
er hann heyrði hvað fyrir hafði komið.
Júlíana hafði verið bústýra hjá honum,
þar til fyrir nokkrum mánuðum síðan.
En eftir hörkurifrildi milli þeirra, hafði
hann rekið hana af heimili sínu. Fyrir
nokkrum vikum hafði hún komið aftur
og viljað fá stöðu sína á ný, en hann
veigrað sér við því. Áður en hún fór
hafði hún formælt honum hástöfum.
Og nú lá hún í hlöðunni, liðið lík.
Myrt. . .
Ekki fór hjá því, að Adamsberger yrði
þess var að menn stungu saman nefj-
um um hann á bak. Hann sá hvernig
vinir og nágrannar forðuðust hann. Ótt-
inn greip hann heljartökum er hann
fann að hann var grunaður. Og einn
góðan veðurdag stóðu tveir lögreglu-
þjónar úti fyrir dyrum hans.
— Við þurfum að leggja fyrir yður
nokkrar spurningar, sögðu þeir. Það er
út af morðinu á Júlíönu frá Sandbæ ...
Svona byrjaði það. Fyrir Adamsberg-
er var það löng og skelfileg martröð.
Hann óskaði þess að geta vaknað upp
af henni. En honum var haldið undir
þungum yfirheyrslum tímunum saman.
Spurningar, spurningar, hundruðum
saman. Nýjar spurningar, spurningar,
sem komu aftur og aftur. Og lögreglu-
mennirnir skrifuðu og skrifuðu.
— Engin fjarverusönnun, kvöldið sem
glæpurinn var framinn? Yður rekur
ekki minni til hvað þér höfðuð fyrir
stafni, einmitt þá stundina .. . ?
Nei, Adamsberger var ómögulegt að
sanna fjarveru sína, kvöld það er talið
var að Júlíana hefði verið myrt. Og
þegar stjórnandi réttarins tók yfirhöfn,
er fundizt hafði í hiöðunni, og sýndi
honum hana, varð hann að kannast við
að hann ætti flíkina. Þegar farið var að
tala um að hin myrta hefði verið í yfir-
höfninni, hringsnerist allt fyrir augum
hans.
— Þér elskuðuð Júlíönu, var ekki
svo . . . ? En hún endurgalt ekki tilfinn-
Frh. á bls. 32
Hin nýja myndasögu-
persóna Fálkans
nýiur stöðugt vax-
andi vinsælda. Hún
heitir Rosita og
margvísleg og
spaugileg atvik
henda hana. Höf-
undur Rositu er hinn
kunni danski
teiknari CHRIS.
FALKINN
29