Fálkinn - 14.02.1962, Qupperneq 24

Doris horfði á reykinn liðast upp í
loftið úr sígarettu sinni. Hún og Pedro
höfðu komið sér fyrir í einu horni dans-
salarins, þar sem þau gátu verið ein og
ótrufluð. Pedro hafði ekki vikið frá
henni síðan hann dansaði fyrsta dans-
inn við hana.
Þau töluðu um París.
— Þú þekkir auðvitað París betur en
ég, sagði Doris hugsi. — Ég hef farið
með mömmu í óperuna, Versali, í
Louvre og í marga aðra staði. En hinni
raunverulega París hef ég ekki kynnzt
fyrr en í kvöld.
Og hún sagði frá öllu því sem komið
hafði fyrir hana á svo barnslegan og
töfrandi hátt, að Petro hló.
— Ég hef aldrei kynnzt ungri stúlku
sem líkist þér. Ég gæti setið tímunum
saman og hlustað á þig segja frá. Nú
LITLA SAGAN:
EITTHVAÐ
FYRIR
PENINCANA
Hann Thomasen, vinur okkar, hringdi
til okkar eitt kvöld og spurði hvort þau
hjónin mættu koma og líta á sjónvarp-
ið okkar.
— Við ætlum ekki að selja, var ég
fljótur að bæta við.
— Já, en ég á ekki við það ... ég á
við að koma og sjá hvað í því er.
— Kemur ekki til mála, að ég fari
að opna það og taka í sundur. Ég kem
því aldrei saman aftur.
— Þú misskilur mig. Við ætlum að
sjá dagskrána.
Ég skal senda hana til þín.
Þegar Thomasen hafði sagt nánar frá,
kom það í ljós að hann átti tuttugu
þúsund handbærar. Skattstofan hafði
engan grun um þá peninga og nú átti
að nota þessa peninga til þess að kaupa
sjónvarpstæki. En þau hjónin vildu ekki
kaupa köttinn í sekknum og nú viidu
þau sjá, hvað væri sýnt í sjónvarpinu.
Klukkan átta sátum við öll fyrir fram-
an tjaldið og ég varði tækið og dag-
skrána og lýsti öllum kostum þess að
hafa sjónvarp.
— Þið getið nú ekki reiknað alg.jör-
lega með Aktuelt útsendingunni, það
geta komið rákir í myndirnar og þær
verið svolítið þokukenndar og óskýrar,
en það stafar af því að sendingin er
alls staðar frá og límd upp á einn stór-
an renning.
vildi ég gjarnan fá að heyra eitthvað
um fæðingarbæ þinn.
Og Doris sagði, fúslega frá Tiibingen.
— Það er mjög gamall og litill bær.
Faðir minn er lyfsali þar og ég hef átt
heima þar næstum allt mitt líf . . .
Litiu seinna tókst Doris að leiða sam-
talið inn á þær brautir, sem hún hafði
mestan áhuga á.
— Hefurðu þekkt mömmu lengi?
spuiði hún.
— Frá því að ég var lítill. Hún er
einn af beztu vinum hans pabba. Þau
hittust íyrst í New York, þegar móðir
þín kom frá Evrópu. Þú hefur ástæðu
til að vera stolt af móður þinni, Doris.
Hún er dásamleg kona.
— Þú segir, að faðir þinn og móðir
mín séu góðir vinir. En er það nokkuð
. . ég á við . . .
Á eftir var útsendingin frá Evrópu.
— Nú megið þið ekki gera ráð fyrir
að myndirnar séu skýrar og fínar. Send-
ingin frá Evrópu er aldrei mjög greini-
leg og myndirnar hoppa og skoppa og
stundum sér maður alls ekki neitt.
Þannig er sendingin alltaf frá Evrópu-
stöðinni. En þetta er einmitt mest spenn-
andi við sendinguna, sjá hvort eitthvað
er að gerast.
Á eftir þessari sendingu var sýnd
kvikmynd.
— Þið megið ekki gera ráð fyrir, að
þetta sé mjög skýr mynd. Þær eru allt-
af heldur dökkar þessar myndir í sjón-
varpinu, það er vegna þess að þeir mega
aðains sýna myndir sem eru yfir 30
ára gamlar.
Og dagskránni lauk með sýningu
Perry Comós.
— Þið megið ekki gera ráð fyri'r,
sagði ég, að kostir sjónvarpsins komi
fram í þessari sýningu því að sjónvarp-
ið kaupir svo mikið af þessum sýning-
um og hljóðið er alls ekki gott og það
koma rákir í myndflötinn. En ef þið
reynið að fara yfir i borðstofuna og
kíkja á myndina þar. — Þið verðið að
halda höndunum fyrir eyrunum — þá
er þettá ekki svo slæmt. Perry Comó
er að minnsta kosti mjög vinsæll í
Bandaríkjunum.
Frh. á bls. 34.
Hún hætti í miðri setningu og Pedro
brosti gleitt.
— Ertu að reyna að veiða upp úr
mér, hvort nokkur ást sé með í spilinu
hjá þeim? Það má segja að svo sé að
vissu leyti, að minnsta kosti hjá föður
mínum. Þú skilur, en móðir mín lézt
þegar ég var kornungur, og það mætti
segja mér, að pabbi hafi stöðugt verið
með bónorðið á vörunum öll þessi ár.
En Bettina hefur verið staðföst og allt-
af neitað. Mér hefur alltaf virzt eins og
henni hafi ekki tekizt fyllilega að losna
úr fyrra hjónabandi sínu. En ef ég hef
skilið það rétt, þá eru faðir þinn og
móðir þín skilin núna, er það ekki?
Þetta snerti Doris illa.
— Frá lögfræðilegu sjónarmiði eru
þau það víst, svaraði hún.
Og hún sagði stuttlega frá öllum þeim
óþægilegu atburðum, sem gerzt höfðu
í fjölskyldu hennar síðustu vikurnar.
Pedro var mjög skilningsríkur. Hann
beygði sig nær henni og Doris fann, að
hjarta hennar tók að slá ákaft. Aldrei
hafði nokkur karlmaður haft slík áhrif
á hana. Það var eitthvað ómótstæðilegt
við hann. Og ekki gat hún neitað því,
að hann var mjög fallegur og glæsileg-
ur ásýndum.
Eins og í draumi sá hún andlit hans
færast nær og hún lokaði augunum og
andvarpaði létt um leið og hann kyssti
hana.
Síðan sátu þau lengi þegjandi og
horfðu hvort á annað. Doris hafði
gleymt öllu, — dansleiknum, Tubingen,
París og móður sinni. Innra með sér
endurtók hún aftur og aftur orðin, sem
Petro hafði hvíslað að henni:
— Doris, ég ann þér!
★
Bettina og Doris sátu þegjandi í bíln-
um, sem ók þeim aftur til gistihúss
þeirra í París. Doris þagði af ásettu
ráði. Hún hafði ekki brjóst í sér til þess
að hrífa hana aftur til raunveruleikans
úr þeirri sæluvímu. sem hún var í.
Þegar þær voru komnar upp á her-
bergi sín og höfðu búið sig undir svefn-
inn, kom Doris inn í herbergi móður
sinnar og settist á rúmstokkinn hjá
henni,
— Ég verð að þakka þér fyrir þetta
dásamlega kvöld, mamma. Ég held að
ég hafi aldrei á ævi minni lifað ham-
ingjuríkara kvöld.
Bettina brosti og tók í hönd dóttur
sinnar.
— Það var gaman að heyra. En ertu
ekki orðin þreytt?
— Ég hugsa að mér komi ekki dúr
á auga í nótt. Og þú varst búin að lofa
að segja mér frá Mexico!
— Það er orðið of áliðið til þess að
gera það núna. Kannski á morgun. En
nú verður þú að leggja þig og reyna að
sofna. Við eigum bara eftir að dveljast
einn dag í París. Síðan förum við aftur
heim til Túbingen.
— Eigum við að fara strax frá París?
Framhald á bls. 32
24
FALKINN