Fálkinn - 14.02.1962, Qupperneq 26

/’■ /
einkum fyrir karlmennina, því að í
þessu andrúmslofti bragða og undir-
ferlis var ekki erfitt að koma náungan-
um í ónáð, sem leiddi til brottrekstrar
frá hirðinni.
í viðbót við hjónabandserfiðleika
sína varð Caroline Mathilde að stríða
við klíku eina, sem hirðfólkið stofnaði
í þeim eina tilgangi að gera drottning-
unni allt til miska. Þessi klíka skirrðist
ekki við að spinna upp hinn fáránleg-
asta róg um drottninguna, sem einangr-
aði sig í litlu dagstofunni sinni og eyddi
dögunum 1 að tefla við yfirhirðdömu
sína, það lágu margar ástæður til þess-
ara illgirni í garð drottningar, einkum
þó að hún lét ekki tæla sig til að taka
þátt í hórlifnaðinum við hirðina, sem
leiddi af sér miskunnarlaust undirferli
og ofsóknir. Þess vegna var ekki hægt
að nota hana til hefndaraðgerða, þeg-
ar þessu sjúklega öfundsjúka og af-
brýðisama fólki fannst sér misboðið,
hvort sem það var svikull elskhugi eða
stöðuhækkun óvinar, sem olli því.
Þessi fáranlega klíka fékk byr undir
báða vængi, er það fréttist, að hin 22
ára gamla vergjarna ungfrú von Eyben
hafði reynt að fá drottninguna til að
gerast ástmey Holck greifa, sem.þá var
bezti vinur konungsins. Allir við hirð-
ina vissu. að Holck greifi eins og flest-
ir aðrir hirðmanna, átti sér ekki æðri
ósk en að bæta hinni fögru drottningu
í safn ástmeyja sinna. Seinna kom í
ljós, að þessar óuppfylltu óskir um að
sænga hjá drottningunni, áttu eftir að
leiða til fangelsunar og niðurlægingar
hennar og næstum því kosta hana lífið.
Drottningin vísaði þessum tilraunum
ungfrú von Eybens á bug með megn-
ustu lítilsvirðingu. Holck greifi hefndi
sín með því að koma á kreik þeim orð-
rómi. að hann gæti hvenær sem væri
orðið elskhugi drottningarinnar, og að
konungurinn hefði meira að segja lagt
blessun sína yfir það. Hann þyrfti að-
eins að smjaðra ofurlítið fyrir henni og
hrósa fegurð hennar.
Sá orðrómur hafði nú gengið fjöllun-
um hærra, að konungurinn væri orðinn
kynvilltur, en það óeðli átti miklu fylgi
að fagna við hitðina.
25. apríl var haldin bænasamkoma í
heilagsandakirkju, vegna væntanlegr-
ar krýningar og smurnings hans hátign-
ar. Auðvitað kom hann ekki sjálfur til
kirkjunnar.
Skyndilega heimtaði konungurinn að
fá að sænga hjá drottningarefni sínu.
Það var að sjálfsögðu ekki í fyrsta sinn,
sem hann hafði krafist þess, en yfir-
hirðdama drottningar hafði hingað til
Árinu 1767 var fagnað með geysimikl-
um grímudansleik í Christiansborgar-
höll, þar sem skrautið og léttúðin ríkti
takmarkalaust. Hans hátign konungur-
ínn, fékk þá hugmynd, að vera við-
staddur hvern einasta dansleik, sem
haldinn var í borginni. Hann hafði
yndi af dansi og dansaði sjálfur mjög
vel. Það var hinn nýi mágur konungs-
ins, Carl prins af Hessen, hirðstjóri og
undirkonungur í Noregi, sem sá um að
konungurinn fengi dansfíkn sinni full-
nægt. Carl prins var kvæntur Louise,
systur konungsins. Á herdansleik í Post-
gaarden 8. janúar var konungurinn
kynntur fyrir Kragenskiold höfuðs-
manni og hinni ungu eiginkonu hans,
sem var orðlögð sakir fegurðar sinnar.
Konungurinn varð tafarlaust ákaflega
ástfanginn af frúnni, og fannst það al-
veg sjálfsagt, að hún eyddi nóttinni í
svefnherbergi hans, án nokkurra at-
hugasemda Carl prins var á sama máli,
þegar hans hátign sagði honum frá þess-
ari frómu ósk sinni. Ef svo ólíklega
skyldi vilja til, að þetta tilboð ylli
frúnni heilabrota, eða hún neitaði, mátti
benda henni á, að konungurinn var
æðsti húsbóndi allra, og átti heimtingu
á að þegnar hans uppfylltu óskir hans.
Þar að auki myndi konungleg skipun
taka af allan vafa, að það var skylda
frúarinnar að láta að vilja og löngun
konungsins, eða það álitu þeir að
minnsta kosti, Carl prins og konungur-
inn. En svo kom í ljós, að frú Kragen-
skiold var algjörlega mótfallin því að
kynnast þægindum hins konunglega
svefnherbergis. Hvorki konunglegar
skipanir né hjartnæmar bænir hans há-
tignar höíðu hin minnstu áhrif á hana,
hún var staðráðin í að vera manni sín-
um trú, jafnvel þótt það væri konung-
urinn sem stóð henni til boða.
Eftir dansleikinn hélt konungurinn
áfram að þjaka frú Kragenskiold af
mikilli þrautseigju, hvattur af Carli
prins. En ekkert gagnaði, og þar sem
það leit ekki út fyrir, að konungur
ætlaði að gefast upp, bað hún mann
sinn að sækja um lausn frá herþjónustu,
sem og hann gerði. Annars hafði verið
ráðgert að bjóða Kragenskiold höfuðs-
manni yfirráð yfir hvaða hersveit, sem
hann kysi sér aðeins ef konungurinn
fengi frúna í rúmið til sín. Yfirhirð-
kona drottningar, hin fertuga tign og
siðavanda frú von Plessen, sem fyrir-
leit hegðnun konungsins og félaga hans
án þess að reyna að leyna því, sagði
drottningunni frá umsátri konungs um
frú Kragenskiold. Drottningin tók þetta
afar nærri sér. Carl prins áleit, að kon-
ungurinn ætti alls ekki að láta undan,
en skyndilega neitaði konungurinn að
halda áfram að ofsækja frú Kragen-
skiold, og varð ekki um þokað.
Hirðfólkið hélt áfram að stunda sína
ljúfu ástaleiki, elskhugi tók við af elsk-
huga. Þetta var þó alls ekki hættulaust,
Árið eftir hina virðulegu krýningu, hófst hin mikla utanlandsrcisa konungs og
fylgdarliðs hans. I Slesvig bættist í hópinn sérlegur Iíflæknir konungs á ferða-
laginu, Johann Friedrich Struensee, sem síðar átti heldur betur eftir að koma
við sögu.