Fálkinn - 13.06.1962, Side 10

Veiztu hvað tuttugu kýr kosta? 120
þúsund krónur.
— Hvað reisa margir nýbýli hér að
meðaltali?
—• Á tuttugu og fimm árum hefur eitt
nýbýli verið reist á ári að meðaltali, auk
þess hafa margir farið út í garðyrkju.
Það eru Gróðurhúsastöðvar á þremur
stöðum í hreppnum, Reykholti, Laugar-
ási og Syðri-Reykjum.
— En þarf mikið fé til búreksturs-
ins?
— Já, menn eiga að athuga, að bú-
skapurinn er sjálfstæður atvinnurekst-
ur. Okkur bændurna vantar því alltaf
fé í veltuna. Staðreyndin er sú, það
gerir ekkert til, þótt ég segi þér það,
— við bændurnir fáum ekki nóg fyrir
afurðirnar. Þess vegna erum við ekki
samkeppnisfærir á almennum vinnu-
markaði. Þetta þykir sjálfsagt svart-
sýni, þetta er svartsýni. En við erum
ekki samkeppnisfærir á almennum
vinnumarkaði. — Meðan setið var á
Búnaðarþingi í vetur, þá barst okkur
bréf. Það var frá Reykvíkingi og sagði
hann frá því, að bændur þyrftu að fá
miklu hærra verð fyrir mjólkurpott-
inn. — Ég ætla ekki að tiltaka verðið,
sem hann sagði að væri hæfilegt. Það
var mjög hátt. Aðvitað yrðum við
ánægðir, þótt við fengjum eitthvað
minna en hann tiltók. Veiztu það ekki,
að mjólk er hvergi eins ódýr eins og
á íslandi? Já, það er talsverður uggur
í mönnum út af afkomunni.
— Létta vélarnar ekki nokkuð störf-
in?
— Ég skal bara segja þér, að ef vél-
arnar væru ekki, væri landbúnaðurinn
í kaldakoli. Það er hart að þurfa að
segja það, en þannig er það. Atvinnu-
vegurinn er ekki samkeppnisfær. Já,
það er pólitík í öllum hlutum.
— Fáið þið ekki einhver lán?
— Vissulega, en þau eru of lítil. Og
vextirnir eru ógurlegir. Ég man það,
þegar fyrsta útibú Landsbankans var
sett á stofn, þá var sagt að landbún-
aðurinn hefði unnið mikinn sigur. Menn
sögðu, að nú væri farið að veita út fé
í landbúnaðinn í fyrsta sinn. Áður var
öllu fé veitt í sjávarútveginn. En eitt
athuguðu menn ekki, það voru vextirn-
ir. Hvergi í heiminum þolir landbún-
áðurinn háa vexti.
Þorsteinn bregður sér augnablik
fram og ég litast um í vistlegri stof-
unni. Út um gluggann má sjá kinda-
hóp, ærnar eru nýbúnar að bera. Að-
eins er kominn grænn litur á túnið. Nú
kemur Þorsteinn aftur inn og við tök-
um upp léttara hjal.
— Það er aðeins byrjað að grænka
túnið.
— Já,' aðeins, segir Þorsteinn, —
annars er andskoti kalt, kalt og þurrt,
náttdöggin frýs. Það vorar dáítið seint.
Sonur Þorsteins á Vatnsleysu, Sigurður
Þorsteinsson, ásamt eiginkonu sinni,
Ólöfu Brynjólfsdóttur. Sigurður hóf
búskap að Tícioi 1955, sem er nýbýli
frá Vaínsleysu. Ólöf er úr Reykjavík
og unir vel hag sínum í sveitinni.
Við erum nú að jafna niður sköttunum
í hreppnum.
— Segðu mér eitt, hvað hefur lengi
verið tvíbýli hér?
— 160—70 ár. Én nú erum við fimm
sem búum á jörðinni. Það er góð sam-
vinna á milli okkaar, við vinnum sam-
an að skepnuhirðingunni í hlutfalli við
eignir hvers og eins.
— Hvað var túnið stórt, þegar þú
hófst búskap?
— Hálfur fimmti hektari. Ég þori
að segja, að það hefur tífaldazt.
— Þú minntizt áðan á, að jörðin
væri góð til beitar. Fylgja henni ein-
hver önnur hlunnindi?
— Nei, það eru engin önnur hlunn-
indi. Að vísu sagði mér gamall maður,
er hér var lengi, að hann myndi eftir
því að lax hefði gengið í bæjarlækinn.
— Hvernig er það leysir hér mikið
vatn eða ríkir hér vatnsskortur?
— Ég held, að merkingin í nafninu
sé eiginlega Vatnsmýri, því vatnsfull
mýri er stundum kölluð leysa. Hlíðin
hér að ofan hefur sennilega verið
skógi vaxin, en hérna fyrir neðan hefur
10
FALKINN