Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 7

lausu aumingjar hefðu sett
einhvern svip á íslenzkt
mannlíf á fyrriöldum þá
ættu þeir að taka saman
allsherjar yfirlit eða sögu
þessara vesalings sálna og
lýsa kjörum þeirra af skiln-
ingi og samúð, en ekki japla
á óþverranum eins og þeir
hafa hingað til gert. Enginn
getur neitað því, að þetta var
löstur, sem flestir íslendingar
voru haldnir hér fyrrum,
enda ein af ástæðunum fyrir
því hve illa var farið með
niðursetningana. Ég vona
bara að Fálkinn lúti ekki svo
lágt í framtíðinni, að þjónka
við þennan löst og innræti
fremur samúð með þessum
vesalings mönnum.
Virðingarfyllst.
M. T. X.
Hávaði enn.
Kæra pósthólf. — Fyrir
nokkru las ég bréf í dálki
þessum, þar sem kona var að
kvarta undan hávaða. Ég bý
í rólegu hverfi í bænum, en
samt sem áður er ég oft og
tíðum vakinn upp á nóttunni
af bílaflauti. Svo er mál með
vöxtum, að piltungi einn býr
í næsta húsi og eru gæjar og
skvísur í hópum umhverfis
hann. Koma þau á hvaða tíma
sólarhringsins sem er í bílum
og þeyta flauturnar í sífellu.
Fyrir svona viku, og meira
að segja í miðri viku, kom
þessi skríll og ók bílnum upp
að glugganum á svefnher-
bergi okkar hjóna og þeytti
flautuna. Klukkan var rúm-
lega fjögur og auðvitað hrökk
ég upp, enda maður mjög
svefnstyggur...
G.
Svar:
Viö ætlum bara aö benda þess-
um ólátaseggjum á, aö þafí er
bannaö aö þeyta bílflautur eftir
klukkan 12 á miönœtti.
Að fara í mál.
Heiðraði ritstjóri. — Ég er
alltaf að rekast á klausur í
dagblöðum bæjarins (fyrir-
gefíð borgarinnar) um
þennan og hinn, sem er að
fara í mál af því að einhver
hefur skipað honum að halda
kjafti og éta skít. Mig minnir
endilega að eitt sinn hafi slíkt
mál verið rekið fyrir rétti
austur í sveitum og af því að
einn bóndinn hafði skipað
öðrum að éta allan skít síðan
á Nóaflóði. Hressilegt át, ekki
satt? Þetta atferði landans
er orðið hlægilegt. Allir fara
í mál út af hvað litlu sem er.
Og svo ku meinyrðalöggjöfin
vera þannig, að hver og einn
getur farið í mál, ef eitthvað
er sagt um hann, sem hann
vill ekki láta koma fyrir al-
menningssjónir, jafnvel þótt
satt sé. Og sá sem sagt hefur,
er þá dæmdur sekur, og ef
hann getur ekki borgað, þá
verður aumingja maðurinn að
setjast í tukthúsið. Hvernig
er það eiginlega, leyfist eng-
um að segja satt nú á dögum?
Verður hver og einn að ljúga
upp í opið geðið á öðrum?
Taka menn yfirleitt mark á
því, þegar spekingar eru að
skipa hvorum öðrum að halda
kjafti og éta skít í dagblöð-
um og annars staðar?
Rifrildisseggur.
Svar:
ÞaÖ sannast nú eins og svo
oft áöur, aö oftast má satt kyrrt
liggja.
Hvað á ég að verða?
Kæri Fálki. — Ég er ungur
sveinn í sveit. Ég hef lítið
lært á bók, enda bækur fáar
hér á heimilinu. Ég hef verið
í skóla eins og venjulegir
sveitapiltar eru í og mig lang-
ar til þess að læra meira. En
ég er á báðum áttum með
það, sem mig langar til að
verða, hvaða starf ég á að
velja mér fyrir lífsstarf. Ég
er lítið hneigður fyrir búskap
og búsýslu en af smíðum alls
konar hef ég gaman af. Enn
fremur hef ég dundað við, —
á milli gegninga að binda inn
þessar fáu skruddur, sem til
eru á heimilinu. En foreldrar
mínir vilja endilega að ég
taki við búinu, fái mér konu
og hefji búskap með þeim.
En mér er það þvert um geð.
Mig fýsir mjög að vita, hvar
ég get fengið að vita eitthvað
um iðngreinar þær, sem ég
hef mestan áhuga á, og hver
kjör eru o. s. frv. Hvar fæ
ég að vita þetta?
Sveitapiltur.
Svar:
Fyrir nokkrum árum kom út
í Keykjavík, sem hét Hvaö viltu
veröa? Hún er eftir ölaf Gunn-
arsson, sálfrœöing. Þar má án
efa fræöast eitthvaö um smiös-
störf. Auk þess eru starffrœöslu-
dagar lialdnir í bæjum, t. d.
Reykjavilc og stærstu bæjum
öörum aö minnsta kosti einu
sinni á ári. Þar má liitta menn,
sem stundaö hafa þessi störf og
gefa þeir allar upplýsingar um
greinina, kjör og annaö. ÞaÖ
væri einna bezt fyrir sveitapilt
aö bregöa sér í borgina á starf-
fræösludegi og tala viö gamal-
reynda og ef til vill ráögóöa
iönaöarmenn.
FÁLKINN 7