Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 11

þeim mat, sem við áttum. Við vorum
menn frá tveim ólíkum heimshlutum
með ólíkt uppeldi og reynslu, en báðir
elskuðum við náttúruna. Seint á kvöld-
in sátum við við bálið, sveipaðir eins
konar kápum, sem voru nánast ullar-
teppi með gati fyrir höfuðið — poncho
heitir flíkin á máli fólksins. Og við töl-
uðum saman og þekktum hvorki þjóð-
erni né trú, stétt eða stöðu. Við vorum
aðeins tvö venjuleg mannsbörn. Ann-
ar hafði í stríði og mótlæti misst trúna
á mannkynið, hinn hafði aldrei átt
neina trú að missa.
Það var ein af sögum mínum, sem
Pepe hafði unun af að hlýða á.........
Ég hafði ferðast í Andesfjöllunum í
Peru til að leita að gullborgum inca-
indíánanna, en vandræði vegna yfir
valdanna höfðu fengið mig ofan af ferð-
inni. En gamall Indíáni hafði sagt mér
sögu um hof, þar sem inca-prinsessa
átti að vera grafin. Enginn vissi neitt
um gröfina, en staðinn kölluðu þeir
, ,Tingirir ici-hof ið‘ ‘.
Síðar fann ég Tingiririci-fjallið á
landabréfinu, og fremur af ævintýra-
þrá en von um að finna neitt var ég nú
á leið þangað. Á Benjamíns-krá niðri í
dalnum hafði ég verið varaður við vega-
bréfaskoðuninni og lögregluverðinum
við E1 Flaco, þar sem vegurinn liggur
yfir ána og heldur áfram eins og reið-
gata um bratta stíga og fjallaskörð upp
að argentínsku landamærunum við
Paso de las Damas — Kvennaskarð.
Aðeins smyglarar þekktu og notuðu
veginn, og talið var, að ókunnugur gæti
naumast átt von á góðum móttökum á
eftirlitsstöðinni. Það var litil von um
að læðast fram hjá vörðunum nema
með aðstoð kunnugra. En hvern langaði
til að elda grátt silfur við lögregluna
í Chile?
Inn í þetta tóm barst Pepe. Hann
gerði sína áætlun, fangaði tvo hálfvillta
hesta uppi í beitilöndunum í fjöllun-
um, og sömu nótt riðum við upp með
ánni í niðamyrkri. Rétt fyrir neðan
eftirlitsstöðina beindi Pepe för okkar
yfir straumhart fljótið. framhjá vörð-
unum um grjót og kjarr á veginn aftur.
Eftir klukkustundar stöðuga reið stöðv-
aði hann hestinn og stökk af baki. Með-
an hann losaði druslurnar, sem voru
bundnar um hófa hests míns útskýrði
hann fyrir mér, hvernig ég gæti komizt
upp í skarðið og þaðan áfram að eld-
fjallinu. Ég greip báðar hendur Pepes
til að þakka honum, er við skildum,
en hann greip fram í fyrir mér hvísl-
andi: — Vaya con Díos, amigo! stökk
á bak og hvarf út í myrkrið.
„Farðu með guði, vinur!“ Það er fög-
ur skilnaðarkveðja, sem þeir nota í
latnesku löndunum.
Pepe stóð fyrir innan lögreglugirð-
inguna við E1 Flaco og starði upp
eftir stígnum. Föt hans voru rifin í
tætlur, og húð hans þakin bláum og
svörtum blettum og storknuðu blóði.
Andlit hans var barið til óbóta, og
annað augað blóðhlaupið og bólgið.
Niður stíginn komu þrír menn ríð-
andi — tveir þeirra voru lögreglumenn.
í miðjunni reið ég. Varðmaður hafði
heyrt hest hneggja að næturlagi bak
við landamærastöðina, og í dögun næsta
morgun voru tveir menn sendir út af
örkinni. Sannfærður um að vera kominn
úr allri hættu hafði ég slegið upp tjaldi
við rætur eldfjallsins og hugsunarlaust
látið reykinn koma upp um mig. Grun-
ur þeirra hafði fallið á Pepe, af því að
hann hafði sézt ríða upp í fjöllin með
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 11