Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 24

LITLA SAGAN EFTIR WILLY BREIIMHOLST
VALDIMAR GAMU
í henni Rússíá verður fólk gamalt.
Að vísu verða allir ekki aldraðir, en
nokkrir. Við höfum lesið um fólk þar,
sem hjarði þangað til það var 137 ára.
Já og við höfum meira að segja heyrt,
að einn maður í Ural, Ivan Ivanov að
nafni og steinsmiður að atvinnu hafi
orðið 158 ára og hann hafi aldrei
sleppt degi úr vinnu sinni, fyrr en
hann lagðist banaleguna.
Og nú ætlum við í afmælisveizlu
hjá einum af þessum lífseigu Rúss-
um, hann heitir Vladimar Putjatin,
tigulsleikir að atvinnu. Vladimar býr
í Chaikovska kommúnunni í Sredni
í Úral. Hann er 125 ára í dag. Reynd-
ar er það ekki svo hár aldur á manni
sé miðað við Ivan Ivanov og þann ald-
ur sem hann náði, en aldur Vladimars
sýnir að minnsta kosti, að við erum
ekki með neinn söguburð og höldum
okkur fast að staðreyndunum og von-
um meira að segja að út úr þeim fáist
skemmtileg saga.
Eitt af stærstu blöðunum í Moskvu
sendi blaðamann út af örkinni til þess
að fá viðtal við afmælisbarnið. Lang-
ur vegur og strangur er til heim-
kynna þess og blaðamaðurinn, Ser-
gej Kojevski þurfti tíðum meðan á
ferðinni stóð, að vaða eðjuna í ökla.
En hann var maður skyldurækinn og
hélt ótrauður áfram, unz hann komst
á áfangastað.
Hann hristi af sér snjóinn og braut
úr skeggi og hári ísdröngla, sem þar
höfðu myndast. Síðan barði hann þrjú
högg á þykku eikarhurðina, á kofa
Vladimars og gekk inn. Við ofninn
stóð gömul kona og sýslaði við tevél.
— Sdobrym, vetjerom, grasdanska,
heilsaði Sergej glaðlega. Hvar finn
ég blessaðan kallinn hann Vladimar.
En hann var úti að brenna tígulstein
og gamla konan hélt að hann mundi
brátt koma inn og hvíla sig. Hún bauð
blaðamanninum te.
Sergej settist niður á steinbekkinn
við ofninn. Hann furðaði sig svolítið
á gauragangi þeim, sem barst honum
til eyrna gegnum leirvegginn, er skildi
kofann í tvö herbergi.
— Þetta hlýtur að vera í hænsnun-
um, muldraði gamla konan í barm
sér.
Nokkru síðar var hurðinni hrundið
upp og gamall maður gekk inn. Hann
lyktaði af skít og svita, og strítt, grátt
slceggið var alsetið íshröngli, auga-
brúnir hans voru eins og reinar af
gulstör á tjarnarbakka, þar sem aug-
un voru eins og tjarnir eða öllu heldur
pollar. Hann kastaði verkfærapokan-
um rétt við dyrnar. Síðan tók hann
loðhúfuna ofan og heilsaði:
— Sdrasvuitje tovaritsh.
— Ert þú Vladimar Putjatin tígul-
sleikir? spurði Sergej. Gamli maður-
inn játti því.
— Þá ætla ég að óska þér til ham-
ingju með afmælið og skila beztu af-
mælisóskum frá tovaritshonum i
Framhald á bls. 36.
eftir. Þá er kallað til- hans: — Staðar
nem, Goritsky! Upp með hendumar og
ekki feti Iengra! .... Þetta er rödd
Barða.
Goritsky nemur staðar. Starir inní
skógarþykknið með andlitið afmyndað
af heift. En hann sér ekkert nema
grænan greinavegginn. Röddin heyrist
enn: — Jæja, ætlarðu þá að gegna?
Goritsky þokar sér til baka. Fet fyrir
fet. Kemst að horni kofaveggjarins og
finnur óheflaða plankana leggjast að
fötum sínum. Þannig stendur hann
máttvana stundarkorn, eins og hann
sundli.
f þriðja sinn kveður við þessi rödd
sem hann hatar: — Gefizt upp, Gor-
itsky! Gætið þess, að þér eruð um-
kringdur frá öllum hliðum.
Goritsky finnur hjá sér stjórnlausa
löngun til þess að stökkva inní kjarrið
og lúberja lögregluþjóninn með berum
hnefunum. En hvernig ætti hann að
finna Barða. Þetta væri að stökkva útí
óvissuna.
— Þú skalt aldrei ná mér! öskrar
hann, og rödd hans brestur. Hann
steytir hnýtta hnefana.
Harkalegir brestir í brotnandi grein-
um. Síðan kemur eitthvað dökkleitt á
fleygiferð út úr kjarrinu og stefnir á
hann. Skuggi. Hundur. Grimmilegar
tennur í gínandi kjafti, hárin rísa á
herðakambinum. Goritsky sparkar frá
sér í örvæntingaræði. Fóturinn lendir
á einhverju hörðu, og skerandi sárs-
auka leggur upp ristina. Hundurinn
hörfar skrækjandi frá.
Goritsky veit ekki hvernig hann hef-
ur komizt aftur inní kofann. Hann
skellir aftur bjálkahurðinni og fellir
slagbrandinn fyrir. Stendur síðan
stundarkorn og grípur andann á lofti.
Þessi kvikindi! Að siga hundum á hann.
Elta hann eins og villidýr!
Hitabygja fer um líkama hans og
fjarar út .... síðan finnur hann ekkert
annað en ískaldan ásetning. Honum
verður litið til veggskápsins, þar sem
Frans Ektern geymir veiðivopn sín.
Á skápnum stendur tvíhleypt hagla-
byssa og kúluriffill. Hann rífur veiði-
byssuna út. Tvö hlaup eru betri en eitt.
Á gólfi skápsins liggja nokkur skot-
hylki. Hann fyllir vasa sína og hleður
byssuna. Svona, komi þeir nú bara!
Hann hlustar. Hundurinn æðir kring-
um kofann sem vitlaus væri. Grimmd-
arurr hans heyrist ýmist fyrir utan
þenna vegginn eða hinn.
Goritsky staulast út að glugganum
og stingur hlaupinu út um glufu á
skökkum hleranum.
— Gætið ykkar! Hann skýtur! æpir
einhver fyrir utan.
Goritsky hleypir af — einu sinni,
Framh. í næsta blaði.
— Ert þú
Valdimar
Putjatin,
tígulsleikari,
spurði
Sergej og
gamli mað-
urinn játti
því.
24
FALKINN