Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 22

tijD /£s
— Já, svarar drengurinn glaðlega. —
Frans Ektern malara.
Viðstaddir stirðna upp af forundran.
Þetta er kjöltubarn .... sonur Ektern
malara? Það fer hvískur um hópinn
.... jú, ekki er um að villast, það er
svipurinn! Ótrúlegt er þó annað eins!
Barða dettur gott ráð í hug. — Segið
mér annars ungi maður, rymur hann
dimmri embættisraust. — Hafið þér
leyfi til að aka bifreið? Sýnið mér
snöggvast ökuskírteini yðar.
— Með ánægjuu! Alfreð leitar í vös-
um sínum. Finnur ekki skírteinið.
Lögregluþjónninn hlær háðslega. —
Gleymst heima, auðvitað? Þá neyðist
þér víst til að fara fótgangandi heim.
Ég leyfi yður ekki að aka hér um vegi
ökuskírteinislaus.
— Allra snöggvast! Alfreð er hlup-
inn út.
— Þú sérð ekki meira af honum,
Barði! segja menn og kíma.
Barði yfirvegar hvort hann eigi að
hlaupa á eftir Alfreð og kæra hann.
En svo sér hann að pilturinn rótar í
hliðarvösum bílsins. Loks finnur hann
það sem vantaði, kemur aftur inní veit-
ingastofuna og veifar blaðaböggli. Þar
tekur hann að leita í blöðunum. Verk-
stæðisnótur, bensínreikningar, bóta-
kvittanir fyrir að leggja bílnum á
óleyfilegum stöðum........Loks finnur
hann ökuskírteini sitt, allt í kuðli.
Barði les skírteinið vandiega með
ströngum svip. Mikið rétt — hér sterid-
ur það með svörtu á hvítu: Alfreð Ekt-
ern, fæddur í Frankfurt.
— Humm! rymur í honum og réttir
eiganda skírteinið til baka. Því næst
lýsir hann vendilega leiðinni til sögun-
armylmmnar í Ektern.
— Nú, hann liggur í horn! Alfreð
ber tvo fingur upp að gagnauganu til
kveðju og hleypur út. Tveim mínútum
síðar rennur silfurgráa bifreiðin inní
húsagarð sögunarmylnunnar. Alfreð
þeytir hornið í ákafa og hundurinn ætl-
ar vitlaus að verða. Selma lítur forviða
út um gluggann, og verkamennimir
þyrpast útí dyr sögunarsalarins.
— Er forstjórinn heima? hrópar Al-
freð til þeirra og stekkur út úr bílnum.
— Ef þú átt við Ektern malara ....
þá er hann inni í húsinu, svarar verk-
stjórinn.
Þá kemur Kristín út úr fjósinu. —-
Hamingjan góða, Alfreð! Ofurlítið hik
og svo standa systkinin í faðmlögum.
— Hvar er sá gamli? spyr Alfreð
loksins og er móður.
— Pabbi er inni í húsi. en hversvegna
ert þú kominn hingað, Alffeð. Er nokk-
uð að?
— Ekki hið minnsta! Ég hafði bara
ekkert annað að gera.
Kristín fær hjartslátt er henni verður
hugsað til þess, hvernig faðir hennar
muni taka kornu Alfreðs. Hún verður
að búa hann undir það af mestu var-
kárni. Hún gýtur hornauga heim að
húsdyrunum, en í sama bili opnast þær
og malarinn gengur útí garðinn. Hann
staðnæmist eins og negldur niður og
starir á Alfreð galopnum augum.
Pilturinn bregður sér hvergi, en geng-
ur til hans, réttir honum höndina og
heilsar glaðlega; —- Komdu sæll, gamli.
— Sæll vertu! Ektern malari sést
varla opna munninn. Andstæðar tilfinn-
ingar berjast hatramlega í brjósti hans.
Er hann sér drenginn, rifna gömul sár
upp að nýju, svíða og blæða. Eigi að
síður finnur hann til innlegrar ánægju
yfir því, að drengurinn skuli vera kom-
inn. Kominn til hans.
En jafnframt blossa grunsemdirnar
upp í huga hans.
— Er það .... er það hún, sem hefur
sent þig? spyr hann hvatskeytlega.
— Hún? Alfreð hlær án minnstu
feimni. — Áttu við mömmu? Uss, hún
hefur ekki hugmynd um það. Ég lagði
af stað í morgun, áður en hrafnarnir
vöknuðu.
Þarna standa þeir hvor andspænis
öðrum og virðast ekki hafa meira sam-
an að ræða. Það er líkt og einhver
þungi hvíli yfir þeim. Innan úr sögun-
arsalnum heyrist kliðurinn og niðurinn
í vélunum.
Alfreð slær út höndunum í algleym-
ingi.
— Hérna finnst mér fallegt!
Malarinn rennnir augunum niður
eftir grönnum líkama piltsins. Stutt-
buxurnar, gula peysan, mislitu sport-
sokkarnir .... honum geðjast jafn illa
að því öllu saman. Allt í einu þefar hann
útí loftið. — Heyrðu, þú makar þó ekki
á þig ilmvatni .... eins og stelpur.
Alfreð hristir höfuðið hlæjandi. —
Nei, það er sápan hennar Maríon, sem
þessi lykt er af. Það er einhver sápu-
verksmiðja, er sendir henni kassa í
hverjum mánuði. Sem auglýsingu.
Framúrskarandi ilmur, finnst þér ekki?
Það er svei mér ekki þægilegt að
gera þenna dreng orðlausan. Hvert
óánægjutillit, öll kaldyrði hripa af
æskuglaðlyndi hans, eins og vatni sé
skvett á gæs.
Einhver umgangur heyrist utan úr
fjósi. Kýr öskrar. Glamrar í hlekkjum.
Kilían rekur höfuðið út um fjósdyrnar.
— Nú er allt að verða vitlaust kallar
hann ergilegur.
Kristín þýtur inn í húsið. — Ég skal
ná í volgt vatn.
— Lissý er að bera, segir malarinn
við son sinn til skýringar. — Þar gætir
þú undir eins rétt hjálparhönd.
Alfreð fölnar upp og fórnar höndum
til andmæla. — í öllum guðanna bæn-
um, svoleiðis þoli ég ekki að horfa á.
— Pappírsbúkur! segir malarinn. Svo
þrammar hann út að fjósi og vatnið
spýtist upp úr pollunum undan fötum
hans.
— Hvers vegna hopparðu svona eins
og fló? rymur í honum.
— Eins og vatnsköttur, áttu við! í
öllu þessu svaði. ....
Sá gamli getur ekki varizt brosi.
— O-jæja .... náttúrlega er það ekki
sem bezt. En hér verður ná bráðum
hellulagt. Hér á annars að færa margt í
lag á næstunni.
Alfreð kinkar kolli og svarar í mesta
grandleysi: — Já, það er víst áreiðan-
legt! Og ef peningarnir duga ekki til
fyrir öllu saman, verður Maríon að
koma með nokkur þúsund til viðbótar.
Það skal ég sjá um, vertu viss. Ég skal
tala um það við hana, svo vægilega sem
ég get.....
Það er eins og eldingu hafi lostið
niður fyrir framan malarann. Hann
nemur staðar í miðju kafi. Grá leðjan
gusast um fætur hans, en hann hreyfir
sig ekki.
Alfreð fellur í stafi yfir áhrifum orða
sinna. Hvað gengur að gamla mann-
inum?
Þá snýst malarinn skyndilega á hæli
og þrífur til sonarins sínum miklu
hrömmum. — Hvað varstu að segja?
Peningar frá......
— Nú, já, var það ekki venga þess,
að þú komst til Kölnar? spyr Alfreð
undrandi. — Til að ræða við lögfræð-
ing mömmu?
Malarinn sleppir drengnum hart og
hranalega. — Svo það er þá frá henni,
sem peningarnir koma, hvæsir hann. —
Það er hún, sem er þessi ókunni vel-
gerðamaður!
— Já, ég hélt. .... Alfreð veit hrein-
lega ekki sitt rjúkandi ráð. Hann veit
hvorki upp né niður í þessu öllu sam-
an. Hann finnur það eitt, að hann hefur
sagt eitthvað, sem væri betur ósagt.
19. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN