Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 12

Miklubrautin var einu sinni mjög til
umræðu — og er það reyndar enn og
verður næstu árin. Það var fyrir mörg-
um, mörgum árum, að mönnum kom
saman um að malbika þurfti þessa götu
og gera hana sæmilega akfæra venju-
legum bifreiðum og gangandi fólki.
Mönnum kom saman um þetta í lang-
an tíma og mikið var um þetta rætt og
ritað. Svo var hafizt handa við fram-
kvæmdir. Þá kom í ljós að svo illa hafði
tekizt til við sköpun landsins, að jarð-
vegur sá, sem þarna var fyrir reyndist
alveg ófullnægjandi í undirstöðu götu,
sem þessi átti að vera, því þetta átti
að vera mikil braut. Svo fóru menn að
skipta um jarðveg, og til þess var not-
uð rúmlega þúsund ára verkmenning
íslands. Verkið gekk samkvæmt áætl-
un og að nokkrum árum liðnum mátti
aka þarna smá vegalengd á venjuleg-
um bifreiðum.
Vinnubrögðin við þessar framkvæmd-
ir voru mjög umrædd. Sagt var að
sumir hefðu fundið ævistarf sitt í
Miklubrautinni. Þá var eitthvað talað
um setulið og þess háttar. Okkur var
sögð saga af strák sem átti heima þarna
í grenndinni. Einn daginn bað hann
pabba sinn um skóflu því sig langaði
til að fara að vinna. Hann fékk skólf-
una. Snemma næsta dag var hann á fót-
um, kom rétt í mat og fór síðan aftur.
Foreldrar hans fóru að forvitnast um
hann og þá kom í ljós, að í stað þess að
moka með skóflunni lá hann fram á
hana og tók lífinu með ró. Hann var
spurður því hann notaði ekki skófluna
til að moka og svarið sem hann gaf
var: Ég er að þykjast vinna í Miklu-
brautinni.
Eitt af því sem þótti merkilegt við
þennan götuspotta, sem akfær var
venjulegum bifreiðum, voru jarðgöngin
undir hann þveran. Þessi jarðgöng eru
á horninu, þar sem mætast Lönguhlíð-
in og Miklubrautin. Þetta þóttu sem
sagt merkileg jarðgöng og voru fyrstu
sinnar tegundar hérlendis. Notagildi
þeirra kom fram í því, að í stað þess
að verða fyrir bifreið ofanjarðar, mátti
fara neðanjarðar og koma óskaddaður
og lifandi upp hinumegin brautarinnar.
Þetta þótti bera vott um mikið hug-
myndaflug í sambandi við lausn um-
ferðarvandamála.
En það leið ekki á löngu frá því að
þessi göng voru „opnuð“ þar til fóru að
heyrast sögur um að göngin væru not-
uð til fleira en skjótast þar í gegn til
viðhalds lífi sínu. Það er löngu alkunna
skilningsleysi opinberra aðila á því,
að mönnum geti orðið vant náðhúsa
annars staðar en heima hjá sér, eða í
húsi ættingja og vina. Samkvæmt því
er Bankastrætisnáðhúsinu lokað
snemma á kvöldin með ramlegri járn-
hurð. Eftir það verða menn að leita að
húsabaki ellegar á afvikinn stað eða
þriðja lausnin: Leigubifreið heim. Þetta
virðist ætla að koma niður á göngun-
um og umgengni öll sögð miður góð.
Einn dag fyrir skömmu datt okkur í
hug, að gaman væri að fara að athuga
þessi göng. Þetta var stuttu eftir há-
degið og lítil umferð. Veðrið var held-
ur þungbúið og göturnar blautar. Við
lögðum bílnum og bjuggum okkur til
að ganga niður um syðra opið, sem gapti
við okkur dimmt og hráslagalegt.
Það kom til okkar strákur í blárri
úlpu.
— Eruð þið að fara niður, að taka
myndir? spurði hann.
— Já.
— Af hverju?
— Af því.
— Af því bara hvað?
— Okkur langar til þess.
— Það er vond lykt þarna.
— Af hverju?
— Gáið sjálfir.
— Ferð þú stundum í þessi göng?
— Stundum.
Við lögðum af stað niður tröppurn-
ar og strákur horfði á eftir okkur
dálítið spurull á svipinn. Við höfðum
ekki farið mörg þrep þegar miklum
daun sló fyrir vit okkar. Þetta var sterk-
ur daunn. Tröppurnar voru sóðalegar.
Bréfa- og pappadrasl, flugeldatætlur,
flöskubrot og allskonar óþverri. Það
var engu líkara en hellt hefði verið úr
nokkrum sorptunnum þarna niður.
Við stönzuðum á palli fyrir neðan
tröppurnar og ljósmyndarinn fór að
filma. Þarna niðri var svipaðan sóða-
skap að sjá og í tröppunum. Víða voru
pollar á gólfinu, vatn sem runnið hef-
ur að oían orðið að einhverri blöndu
þarna niðri, grænni og daunillri.