Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 28

fionnr í lífi ...
Framhald af bls. 15.
í þá aðstöðu, að ég verð að gæta sóma
míns.
Hann tróð silkiskyrtunni vandlega
niður í þröngar buxurnar.
— Þú hefur ekki sem bezt orð á þér,
Thérésia. Lífsmáti þinn er ekki á þann
hátt, að hann hæfi virðulegri frú.
Reyndar ert þú kölluð madonnan, sem
stöðvaðir blóðstrauminn. Þú hefur
frelsað þúsundir manna, en enginn
þeirra mundi kalla þig virðulega frú.
Og það sem Frakkland þarfnast núna
eru virðulegar frúr, sem er annt um
mannorð sitt og heiður. Viltu hjálpa
mér í stígvélin!
Þegar hann var kominn í stígvélin,
hneppti hann að sér frakkanum, setti
þríhyrnda hattinn upp, heilsaði að her-
mannasið og fór.
Thérésia var fremur undrandi en
særð. Hann virtist hafa vaxið henni
upp fyrir höfuð, þessi litli hershöfðingi,
sem hún hafði hjálpað til að komast á-
fram í lífinu. Hann gat varla meint eitt
einasta orð af því, sem hann sagði.
Hún gekk að speglinum og virti fyrir
sér hina fullkomnu fegurð sína. Nei,
hann hlaut að hafa verið að gera að
gamni sínu. Annað var óhugsandi.
Napoleon kvæntist Josephine og hóf
hina glæsilegu herferð sína til Ítalíu,
sem endaði með friðnum í Campo
Formio 1779. En áður en hann fór frá
París, hafði hann gefið eiginkonu sinni
ströng fyrirmæli um það, hvernig hún
ætti að hegða sér. Hún varð að láta sér
mjög annt um heiður sinn, og umfram
allt forðast að hitta Thérésiu Tallien,
þetta lausláta, franska, ævintýra-
kvendi, eins og hann kallaði hana.
Þetta var bann, sem Josephine skeytti
ekki hið minnsta. Hún umgekkst hvern
sem henni sýndist, bæði karlmenn og
konur. Þær vinkonurnar töldu þetta
Sveinbjörn Dagfinnsson, hri.
Einar Viöar, hdl.
Málfl utningsskrifstofa
Hafnarstræti 11 . Sími 19406
meinloku í honum, og Josephine ætlaði
að kippa þessu í lag, þegar hann kæmi
aftur. Áttu vinkonurnar í rauninni ekki
að fá að hittast eins og þær höfðu gert
hingað til? Þetta var hlægilegt!
Stjórfylkishöfðinginn hafði ekki mik-
inn tíma aflögum til að vakta dyggðir
hefðarkvenna, þegar hann sneri aftur
til Parísar, sem hetja þjóðarinnar.
Hann sipulagði nýja herferð gegn
hættulegustu óvinunum, Englending-
um, og hafði sett sér það takmark að
reka þá út af Miðjarðarhafssvæðinu.
Með lúðrablæstri og söng hélt hann
með hinn stolta franska her til Egypta-
lands, tók Kairo og Alexandriu, og
murkaði niður nokkrar þúsundir inn-
fæddra, sem voru búnir örfum og bog-
um. Franska þjóðin fagnaði hetju sinni.
Og þegar fagnaðarlæti hennar stóðu
sem hæst, kom Nelson aðmíráll og eyði-
lagði frönsku flutningaskipin með flota
sínum. Og þarna sat hetjan þeirra í
eyðimörkinni milli pyramída og dular-
fullra sfinxa. Allir héldu að hinn stutti
en glæsilegi ferill Napoleons væri nú
á enda. Josephine reyndi að hugga sig
sem bezt hún gat og Thérésia festi svart
band um hálsinn á sér. En áður en þær
vissu af, var hann kominn til Parísar.
Hann hafði fórnað her sínum í Egypta-
landi. Föðurlandið hafði not fyrir hann
heima fyrir.
Hafi Josephine nokkru sinni efast
um, að maður hennar væri sannkall-
aður snillingur, þá var sá vafi með öllu
ástæðulaus nú, þegar honum tókst i
einni svipan að steypa stjórninni af
stóli og gera sjálfan sig að æðsta manni
ríkisins. Sem embættisbústað sinn
valdi hann Tuilerine, hina fögru höll
Bourbonanna í hjarta Parísarborgar.
Thérésia var fyrir löngu búin að
jafna sig eftir hina óhamingjusömu ást
sína til Napoleons. Það lá ekki fyrir
henni að syrgja lengi. Ekki þegar mað-
ur leit út eins og madame Tallien og
Parísarborg var fleytifull af fallegum
karlmönnum, sem áttu enga ósk heit-
ari en leggja hjörtu sín við smáar fæt-
ur hennar.
En það var annað, sem hún hafði á-
hyggjur af. Bústaður hennar gat ekki
lengur verið ríkjandi í samkvæmislíf-
inu, þegar æðsti maður ríkisins bjó í
Tuiierine með Josephine de Beauhar-
nais við hlið sér. Og að hún, Thérésia,
mætti ekki láta sjá sig í þessum salar-
kynnum, það var meira en hún gat
þolað. Einasta ósk hennar í lífinu, var
að skemmta sér og miðla öðrum af lífs-
gleði sinni. Hvernig gat þessi maður
verið svona illgjarn?
Það gagnaði ekki, þótt Thérésia
klæddist siðsamlegum fötum. Heldur
ekki þótt hún sæti í vagni sínum og
biði fyrir utan hlið Tuilerine, klædd
sérstaklega síðum kjól, sem náði alla
leið upp að eyrum. Þegar Napoleon
kom ríðandi út, leit hann ekki einu
sinni í áttina til hennar. Það gagnaði
ekki heldur þótt hún lifði kyrrlátu lífi,
svo kyrrlátu sem henni var frekast
unnt. Nú stóð hún aldrei í glugganum
sem sneri út að Champs-Elysées og
söng svo að fólkið safnaðist saman í
hóp til þess að hlusta á hina fögru rödd
hennar. Hún valdi elskhuga sína af
vandvirkni og alúð. En ekkert gagn-
aði. Ekkert boð kom frá Tuilerine.
Thérésia bað og skrifaði og ógnaði,
en allt án árangurs. Sorgbitin mátti
hún hlusta á kirkjuklukkurnar og fall-
byssuskotin, sem boðuðu krýningu
Napoleons sem keisara Frakklands.
Henni var ekki boðið. Hún skildi við
Tallien og varð furstaynja af Chimay.
Nú hlaut hún loksins að fá inngöngu í
Tuilerine. Napoleon hafði kallað heim
hinar gömlu ættir Frakklands til þess
að punta upp á hirð sína.
Þegar hið langþráða boð kom loks,
var um grímudansleik að ræða, þar
sem enginn mundi vita hver hún væri.
Stóri salurinn var hátíðlega skreytt-
ur. Krystalskórónurnar skinu yfir höfð-
um hins tiginborna fólks, sem var
klætt í hina furðulegustu grímubún-
inga. Þegar hátíðin stóð sem hæst gekk
smávaxin kona inn í salinn. Leoparda-
skinn var lauslega fest um mitti henn-
ar. Fæturnir voru naktir og öll var
konan nakin burtséð frá Leoparda-
skinninu. Sítt svart hárið hékk niður
yfir axlirnar og hún bar gullgrímu fyr-
ir andlitinu. Hún ruddi sér braut gegn-
um þröngina að smávöxnum, en kröft-
ugum nautabana, sem hún þekkti strax
þrátt fyrir dulargerfið. Hann hrökk við
þegar hann sá hana og stappaði með
öðrum fætinum niður í gólfið. En hún
stillti sér upp fyrir framan hann og
sagði hátt og skýrt:
— Kæri herra! Gætuð þér ekki kom-
ið mér í kynni við hans hátign, keisar-
ann!
Síðan sneri hún sér við og gekk leið-
ar sinnar.
28 fXlkinn