Fálkinn - 30.01.1963, Blaðsíða 9

ILLA
sem liggur svo þungt á huga manns, að
hann varpar því í tóm gleymskunnar.
Þa'ð er þetta fólk sem vaknar sérhvern
morgun og hið fyrsta sem blasir við
því er rándýrsblik hinna óleystu vanda-
mála.
í svefni geta menn hugsað upp spenn-
andi sakamálasögur, en öllu mikilvæg-
ara er, að óafvitandi segir maður sína
eigin sögu. Þúsundir sjúklinga á sjúkra-
húsum hafa verið rannsakaðir meðan
þeir sváfu og líkamsstellingar þeirra
nákvæmlega skráðar ásamt sjúkdóms-
ferli þeirra. Og það hefur komið í ljós,
að unnt er að lesa sögu þeirra úr stell-
ingunum, sem þeir sofa í. Sérhver
breyting á venjulegri stellingu manns
í svefni, táknar, að hugurinn hefur orð-
ið fyrir breyttum áhrifum.
Ef maki yðar skyldi taka heljarstökk
í svefninum og vakna með höfuðið til
fóta, þá skuluð þér sveimér vera vel á
varðbergi! Þetta táknar nefnilega, að
tilíinningar maka yðar séu komnar i
algjöra andstöðu við tilfinningar yðari
Enda þótt stellingar manna í svefni
breytist með breyttum tilfinningum, þá
má þó lesa heztu skapgerðareinkenni
manna á því, hvernig þeir sofa. Sá sem
sefur alltaf á bakinu, hann lætur sig
dreyma um að drýgja hetjudáðir, ef
hann hefur ekki þegar unnið þær. Hins
vegar má reikna með, að sá sem vefur
lakinu utan um sig og vefur höndunum
1 NOTT?
um höfuð sér, sé heigull í meira
lagi. Margir menn játa það (og
roðna af blygðun um leið), að þeim
þyki langbezt að sofa á maganum. Sál-
fræðin hefur einnig sitt að segja um
þetta fólk. Þetta á ekkert skylt við
feimni, þvert á móti er það heilbrigt
fólk, qg stöðuglynt, sem kýs að sofa á
maganum. Hins vegar eru þeir, sem
slengja höfðinu nærri því út úr rúm-
inu, feimnir menn og reyna að flýja
frá skyldum sínum og kröfum þeim sem
til þeirra eru gerðar.
Þeir sem sofa rólegir og hreyfa sig
aðeins lítilsháttar í svefni, það eru þeir,
sem búa yfir andlegu jafnvægi. Algjör
mótsetning þeirra eru þeir, sem þjást
af svefnleysi, þeir sem eru fórnardýr
guðs svefnleysisins, minnimáttarkennd-
arinnar sem sálfræðingarnir álíta að eigi
sök á flestu illu í fari manna. Þar sem
svefnleysið herjar, má næstum alltaf
ganga út frá því sem vísu, að það eigi
rætur sínar að rekja til einhvers konar
minnimáttarkenndar eða skorts á ein-
hverju.
Eftir því sem minnimáttarkenndin
eykst, einangrar hún menn og getur
jafnvel orsakað algjöra taugaveiklun.
Þessum mönnum er svefninn ógn og
kvöl, sem gerir einmanakenndina og
óttann meiri en í vöku.
Svefninn á að vera heilsusamlegt
meðal, sem hvílir og styrkir bæði lík-
ama og sál. Þótt ekki sé hægt að segja
neinum manni hvernig hann eigi að
njóta góðrar hvíldar og svefns, eins og
áður er sagt í þessu spjalli, — þá hefur
þó eitt ráð reynzt mörgum vel. Það er
þannig, að þegar menn hafa lagzt til
hvílu, renna þeir huganum yfir atburði
liðins dags. Það fer ekki hjá því að
eitthvað hafi gerzt sem hefði mátt fara
betur eða öðruvísi og þá er að strengja
þess heit að bæta úr því næsta dag
eða sætta sig við orðinn hlut, ef honum
verður ekki breytt. Þegar menn hafa
þannig „hreinsað til“ hjá sér, geta þeir
boðið svefninn velkominn og notið hans
vel og ríkulega.
Framangreint rabb um svefninn og'
leyndardóma hans, er að miklu leyti
byggt á rannsóknum Dean Foster, sem
er sálfræðingur við Cornell háskólann
í Bandaríkjunum. Hann og tuttugu að-
stoðarmenn hans hafa mælt og vegið
sofandi menn í meira en 20000 svefn-
tíma í Hoboken, stóru rannsóknar-
sjúkrahúsi í námunda við New York.
Þeir sem gáfu sig fram sem fórnardýr
þessarar rannsóknar, mátftu í 6—12
vikur láta reyna á sér alls konar raf-
eindatæki, og þeir urðu að láta
aka sér frá einu herberginu í annað og
reyna ýmsar tegundir af rúmum og
sængurfötum. Fyrir ómakið þénuðu
þeir 6—10 dollara á hverri nóttu — ein-
ungis fyrir að sofa.
Sá sem vaknar með höfuðið til fóta býr yfir litlu sálar
jafnvægi og er i algjörri andstöðu við maka sinn.
Sá sem sefur alltaf á bakinu sæll og glaður Iætur sig
dreyma rnn að drýgja hetjudáðir, ef hann hefur ekki
þegar unnið þær.
fXlkinn 9