Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 10

í ELDLÍIMU
HEIIVISSTYRJALDARIIMIMAR
— Nei, öll kennslan og þjálfunin
gekk sinn vanagang. Allt í föstum
skorðum. Það eina, sem við sáum af
óvanalegum viðbúnaði var það, að á
flugvellinum höfðu kennararnir alltaf
2—3 Tiger Moth flugvélar tilbúnar með
litlar sprengjur. í því tilfelli að óvin-
irnir hefðu gert innrás á Bretland, átti
að nota þessar litlu flugvélar sem
sprengjuflugvélar. Einu sinni þegar
við vorum þarna í tíma, kom skólastjór-
inn inn og sagði að nú ætti að senda
allmarga okkar til þjálfunar í Kanada,
en þar var nýlega búið að setja upp
flugæfingastöðvar fyrir Brezka flug-
herinn. Flestir réttu upp hendina, því
auðvitað var alltaf gaman að ferðast
og sjá sig um. Úr okkar deild voru tekn-
ir tíu, þeir töldu tíu sem sátu fremst
en ég var sá ellefti. Það þótti mér leitt.
Þeir voru alltaf að tína úr hópnum og
senda þá í aðrar deildir, t. d. þeir sem
ekki höfðu það í sér að fljúga, voru
sendir á skóla fyrir flugleiðsögumenn
og svo framvegis.
Það var komið fram í október þegar
við lukum námi á þessum skóla. Enn
vorum við spurðir hvort við vildum
heldur gerast orrustuflugmenn eða flug-
menn á sprengjuflugvélum. Um níutíu
af hundraði vildu- gerast flugmenn á
orrustuflugvélum. Það var draumur
okkar flestra. Úr okkar hópi var ákveð-
ið að þrír eða fjórir færu á orrustu-
flugvélar. Hinir urðu að fara á sprengju-
flugvélar. Ég man það alltaf að maður
var geysilega spenntur áður en til-
kynnt var hverjir fengju að fara á
orrustuflugvélar og jafnframt glaður
eftir að maður hafði verið valinn. Nú
var eftir lokaáfanginn til þess að verða
fullgildur flugmaður. Sá skóli var í
Skotlandi skammt frá Aberdeen. Á
þessum flugskóla vorum við látnir
fljúga sem líkustum flugvélum og
þeim sem voru þá í notkun.
Þær hétu Miles Master og voru að
því er mig minnir með 850 hestafla
mótor. Þetta voru tveggja sæta flug-
Sá fremsti á myndinni er annar tveggja
úr 40 manna hópi, sem fengu vængina
saman, og sem var lifandi í stríðslok.
Hinn er Þorsteinn Jónsson
vélar og fyrsta kastið var flugkennari
með.
Ég kom þarna norður eftir á sunnu-
dagsmorgni í blíðskapar veðri og stóð
á járnbrautarstöðinni og horfði hug-
fanginn á flugvélarnar fara hinar ótrú-
legustu beygjur og gera kúnstir. En allt
í einu, þegar ein flugvélin var að koma
úr dýfu, sá ég að annar vængurinn
losnaði frá henni og flugvélin hrapaði
niður rétt við flugbrautina. Það var
ekki beinlínis uppörvandi að horfa á
þetta. Þarna fórst pólskur flugkennari
og nemandi hans. Ég byrjaði í fluginu
strax næsta dag. Þarna var sami hátt-
ur og á hinum skólanum: Bóklegt nám
hálfan daginn og flug hinn helminginn.
Flugvélar af sömu gerð og sú sem
missti vænginn, voru allar kyrrsettar
þangað til gallinn í þeim fannst og var
lagfærður. Samt voru slys þarna nokk-
uð tíð. Við fengum kennslu í nætur-
flugi, sem er nauðsynleg undirstaða
fyrir orrustuflugmenn. Maður lærði að
stjórna kraftmikilli flugvél og var
búinn sem bezt undir það sem fram-
undan var.
— Hver var aðalorsök slysanna?
— Aðallega það, að menn voru of
frakkir. Héldu sig klárari en þeir voru,
sérstaklega í lágflugi. Sumir rákust á
tré og fyrir kom að menn týndust í
vondum veðrum. Þetta var veturinn.
1941—1942. Þegar frá leið var okkui
kennt að fljúga í skipulegum hópum
(formation flying). Það var mikið æft.
— Er mikil árekstrarhætta í slíku
flugi?
Framh. á bls. 32.
Þorsteinn með gasgrímu um öxl. Mynd-
in er tekin er hann var í skóla í Torquay.