Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 19

ekki svolítið minna og hugsar svolítið.“
,,Já, Phaedra," sagði hún og rödd
hennar var hrein en augu hennar voru
slóttug og löngun mín eftir að eignast
dóttur hvarf þegar.
Á þessu augnabliki bauð ungur mað-
ur með græðgislegt augnaráð og olíu-
borið hár, Ercy upp.
,,Þú kemur á réttum tíma,“ sagði
ég við hann. „Farðu burt með hana.“
Hún setti á sig dálítinn stút, samþykkti
svo og stóð upp.
Áður en hún yfirgaf borðið hallaði
hún sér fram og hvíslaði í eyra mér:
„Ég ætla að gera það sama,“ andar-
dráttur hennar kitlaði eyra mitt, „ég
ætla að tæla karlmenn frá eiginkonum
sínum . . .“ og hún skundaði burt, mjög
ánægð með sjálfa sig.
Miðaldra Frakki, nafni hans gleymdi
ég, kom og spurði mig á kunnuglegan
hátt hvort hann mætti setjast hjá mér
við borðið.
Ég sá blikið í hinum hvikulu augum
hans og gat ekki varizt brosi.
,,Auðvitað.“
Hann settist beint á móti mér. Hið
mjóslegna, refslega höfuð hans var
álútt og svipur hans var hugsandi.
„Þú verður að hætta að kvelja mig,“
sagði hann að lokum, enn í sama kunn-
uglega tóninum. Rödd hans var lágvær
og hann neri höndunum saman. Ég
bældi niður hlátur. Maðurinn var for-
ríkur og það hlýtur að hafa bætt upp
hvað hann var hræðilega ljótur.
„En svo sannarlega,“ svaraði ég alvar-
lega, „hef ég aldrei byrjað á því.“ „Ég
elska þig,“ sagði hann nú á kurteisan
hátt, „og ég vil að þú komir burt með
mér.“
Ég hló og dáðist að ósvífni hans
og velti því fyrir mér hvað hann myndi
gera, ef ég segði já.
„Ég elska manninn minn, herra minn,
og ég vil heldur vera áfram hjá hon-
um . . . Þarna er hann.“
Thanos stóð hjá okkur, stórvaxinn og
brosandi, líkur ísbirni í hinum hvíta
samkvæmisklæðnaði sínum.
„Viltu dansa við mig Phaedra?“
spurði hann.
Frakkinn ygldi sig oflátungslega og
stóð upp um leið og ég yfirgaf borðið.
„Þeir samþykktu!“ sagði hann er við
nálguðumst hljómsveitina.
„Sérhver þeirra ...“
„Líka prinsinn?"
„Þeir eru allir á launalista mínum
núna ...“
Ég hallaði augnablik höfði mínu að
honum og undraðist ágirnd hans og
óskeikulleik áætlana hans.
„Ertu hrifinn af því“ spurði ég „að
hafa svo mikið vald yfir fólki?“
„Annað veifið, þegar ég hugsa um
það, já . .. Og valdið, sem þú hefur á
karlmönnunum, ertu ekki hrifinn af
því?“
„Annað veifið þegar ég hugsa um
það, já . . .“
Við horfðumst í augu og hlógum lágt.
Ég elskaði hann og var stolt af honum
og ég vissi að hann hafði sama viðhorf
gagnvart mér.
Við dönsuðum þegjandi um stund.
Barst okkur að eyrum kliður fólksins
um leið og við fylgdum takti danslags-
ins. Loftið var mettað; vindlaþefur og
ilmvatnsangan blandaðist saman.
„Komdu“, hvíslaði hann skyndilega.
„Komdu með mér, Phaedra."
Ég fann til skyndilegs unaðar við orð
hans, en þegar ég hugsaði um Ariadne,
systur mína og þessa heimskulegu, litlu
Framh. á bls. 30.
FALKINN 19