Fálkinn - 24.04.1963, Side 20

FÁLKINN
V I K U B L A Ð
spjaiiar við Ágúst Sigurmundsson, myndskera
FÁiR AFLADAGAR HJA
Á horni Spítalastígs og Ingólfsstræt-
ist stendur lítið og lágreist hús and-
spænis Guðspekifélagshúsinu. Húsið
lætur ekki mikið yfir sér, en það er
engu að síður forvitnilegt. Það snýr lítill
gluggi út að götunni, í gluggakistunni
standa tvær útskornar tréstyttur; gam-
all sjómaður á skinnklæðum með krók-
stjaka í hendi, og bóndi, með báðar
hendur í vösum, og lítur út sem hann
sé að gá til veðurs. Á útidyrahurðinni
er skilti; á því stendur:
Ágúst Sigurmundsson myndskeri.
Dag nokkurn lét ég verða af því að
kíkja innfyrir. Þegar inn var komið,
blasti við mér alls kyns furðuleg tól;
málverk uppi á veggjum, afstrakt og
fígúratív, gipsstytta uppi á skáp, munst-
urteikningar og margs konar smíðavél-
ar, sem fávís blaðamaður kann ekki
nafn á. Og við hefilbekk út við glugg-
ann stendur Ágúst Sigurmundsson og
sker út í eikarplötu.
— Þetta er nú ein hlið í skírnarfont,
þarna eru hinar hliðarnar í hann, seg-
ir Ágúst og bendir á 3 eikarplötur.
— Segðu mér Ágúst, eru margir, sem
fást við myndskurð nú?
— Nei, blessaður vertu, stéttin er að
deyja út.
— Hvar lærðir þú myndskurð?
— Hjá Stefáni Eiríkssyni. Það lærðu
flestir hjá honum. Þú kannast kannski
við Hjálmar Lárusson, dótturson Bólu-
Hjálmars, og Stefán Björnsson kennara
á Akureyri, síðar gjaldkera í Keflavík.
Stefán Eiríksson hafði mikið álit á hon-
um.
— Eru þessi málverk eftir þig?
—- Já, ég hef haft gaman af því að
prófa eitt og annað.
— Hefurðu líka gert þessar gipsmynd-
ir?
— Eg hef svona verið að dunda við
það. Ég fór til Ásmundar Sveinssonar
hérna um árið, mig minnir það hafi
verið 1955—56. Hann kenndi þá í Mynd-
listarskólanum. Það var þá sem ég mót-
aði þennan haus þarna, segir Ágúst og
bendir mér á styttu. — Þú þekkir sjálf-
sagt manninn. Það er Helgi Daníelsson,
knattspyrnumaður af Akranesi.
— En gekkstu í skóla í málaralistinni?
— Ójá, ég skrapp til þeirra Jóhanns
Briem og Finns Jónssonar hér fyrr á
árum. Það var ósköp lítið.
— Þér hefur þótt gaman að sýsla við
myndlist alls konar. En segðu mér,
hvers vegna valdirðu þér myndskurð-
inn?
— Það er nú saga að segja frá því.
Eiginlega var það tilviljun. Ég er fædd-
ur á Seyðisfirði, en fluttist til Reykja-
víkur árið 1912. Ég gekk auðvitað hér
í barnaskóla. Þá var eitt sinn haldið
föndurnámskeið fyrir okkur krakkana
og stóð Halldóra Bjarnadóttir, hin
kunna hannyrðakona, fyrir því. Ein-
hvern veginn atvikaðist það, að ég var
kosinn umsjónarmaður hópsins, og var
ég því oft að sniglast þarna á staðnum.
Inn af þeirri stofu, sem við vorum í,
hafði Ríkarður Jónsson vinnustofu sína.
Þar kynntist maður myndskurðinum
fyrst. Þá var Ásmundur Sveinsson að
læra hjá honum.
— Varð þetta til þess að þú fórst að
læra myndskurð?
— Já, þetta voru reyndar mín fyrstu
kynni af listinni. Nokkrum árum seinna
þá vann ég við að aka smjörlíki á vagni
um bæinn. Þá kom ég á vinnustofu
Stefáns Eiríkssonar og sá sveinsstykkið
hans. Það varð til þess, að ég bað hann
um að taka mig í læri. Hann var nú
tregur til, en tók mig í teiknitíma næsta
vetur. Björninn var unninn; og ég
skilaði flestum teikningum um vorið.
Ég skal segja þér, að það þætti ekki
til fyrirmyndar hvernig vinnubrögðin
voru við teikninguna. Við notuðum
nefnilega sirkil og reglustiku.
Ágúst hlær við.
— Var Stefán góður kennari?
— Já, hann var það. Hann var af-
skaplega hvetjandi. Hann var lífsglaður
maður. Það var hann.
— Hann hefur verið mjög hagur mað-
ur?
— Já, mjög hagur. Ég á hérna könnu,
sem hann skar út í. Ég skal sýna þér
hana.
Ágúst sýnir mér könnuna.
— Svona fínlegan skurð sér maður
varla nú, segir hann.
—- Þú hefur svo lokið prófi í þessari
grein?
— Sveinspróf tók ég 1925 og hef
starfað við útskurð síðan.
— Hvað telurðu nú vera mesta verkið,
sem þú hefur unnið?
— Ég veit nú varla, en ef eitthvað
skal nefna, þá skar ég út kristlíkneskið
Agúst sker mikið af tréstyttum. Hann scgir, að vinsælastar séu myndir af
bændum og sjómönnum. Á myndinni sjást tveir drýgindalegir bændur.