Fálkinn - 24.04.1963, Qupperneq 32

PHAEDRA
Framh. ai bls. 31.
sem flögraði um í ljósu baðstrandar-
handklæði:
„Ercy! Tókstu þetta eintak af Ob-
server?“
„Það er í klefanum mínum. Ég man
það.“ Hún henti handklæðinu og kom
upp til okkar. „Ég var hrifinn fyr-
ir þína hönd, Thanos frændi. Þar stóð:
„Ef hinn ungi Alexiz Kyrilis heldur á-
fram að vinna, getur hann orðið það í
málaralistinni sem hinn frægi faðir hans
er í útgerðinni.“ „Hún sagði þetta allt
eins og skólastúlka og ef Thanos hefði
ekki verið svona aumur, hefði ég verið
glöð.
„Ég fer til London í fyrramálið,“
lýsti hann yfir og greip um borðbrún-
ina með báðum höndum. Svo sá hann
augnatillit Andreasar og var fljótur að
segja: „Ó, nei ég verð að vera í Rotter-
dam á morgun.“ Hann leit í kringum sig
og bpð fór um mig kuldahrollur, þegar
ég jp svip hans. Hann þoldi ekki mála-
miðjkn og það var eitthvað ægilegt við
vonfcysi hans. Svo leysti hann málið:
„Phaedra, þú ferð til London fyrir
mig.“
Ég hló að þessu. Ætlast hann til að
ég fari og tali við hinn óþekkta stjúp-
son minn og telji honum hughvarf. Ég,
sem hann átti að hata svo innilega? En
áður en ég gat sagt meira, hélt Thanos
áfram og andlit hans var mildara vegna
hinnar „augljósu“ lausnar málsins: „Þú
ferð til Parísar vegna kjólanna þinna.
Þú ferð um London. Komdu með hann
til Parísar, ef þú vilt. Ég hitti ykkur
þar.“ „En Thanos, vertu raunsær. Hann
hefur alltaf neitað að hitta mig, því
skyldi hann hlusta á mig núna?“
„Það er öðruvísi núna. Móðir hans
giftist aftur. Hann er orðinn fullorðinn.
Þú munt falla honum í geð. Sjáðu —
allt, sem þú gerir er að taka hann burt
frá London og vinum hans meðal lista-
manna. Svo munum við bæði reyna
að fá hann til að dveljast sumarlangt
í Grikklandi." Hann beið ekki eftir
svari mínu og gekk að borðstokknum og
tottaði vindil sinn.
Allan þennan tíma hlustuðu þau varla
Andreas, Ariadne og jafnvel Ercy. En
nú elti Andreas Thanos og sagði: „Þú
■ert mjög áfjáður í að fá hann hingað,
ertu það ekki?“ Rödd hans var óvenju
vingjarnleg og ísmeygileg. Thanos
tautaði eitthvað.
„Auðvitað þykir mér vænt um hann,
en er það eina ástæðan?"
Mér til undrunar snéri Thanos sér
við og brosti til Andreasar.
„Nei,“ sagði hann hægt, „það er ekki
eina ástæðan.“
Hann horfði í auga Andreasar. „Ég
er með dálitla áætlun. Kannski fellur
þér hún líka vel.“ Hann henti vindlin-
um.
Ég leit á Ariadne pg þótt hún reyndi
32
að vera skilningsrík á svipinn, gat ég
séð að hún var eins ringluð og ég.
Anna var að setja fallega nýja dem-
antinn minn í skrínið, en ég stöðvaði
hana. Ég vildi bera hann á leiðinni.
En hún hreyfði sig eins og hún ætlaði
ekki að láta mig hafa hann. Ég varð
reið. (Framh. í næsta bl.).
| í elcllínu
Framhald af bls. 10. i
—■ Þetta er ekki nærri því eins hættu-
legt og margir halda. Auðvitað fer það
eítir æfingu flugmannanna eins og allt
annað í þessu sambandi.
Svo rann upp sú stóra stund að við
fengum vængina: Vængir voru festir á
einkennisbúninginn okkar og við feng-
um þrjár rendur á upphandlegginn.
Vorum þar með útskrifaðir flugmenn.
Þetta fór ákaflega virðulega fram.
Háttsettur flugliðsforingi var viðstadd-
ur athöfnina sem fór fram á flugvell-
inum. Það bezta við þetta allt var, að
nú hækkaði kaupið úr tveim shilling-
um í fjórtán shillinga á dag.
Við vorum fjörutíu sem útskrifuð-
umst saman þennan febrúardag 1942.
í stríðslok vorum við aðeins tveir eftir
á lífi.
Nú var aðeins eftir að öðlast æfingu
á þá orrustuflugvél sem maður átti að
setjast upp í til þess að mæta óvininum
og mann var farið að klæja í lófana
eftir að lenda í einhverjum hasar. Ég
var sendur með lest til Heston rétt fyrir
utan London og fékk nú í fyrsta skipti
þá ósk mína uppfyllta að fá að fljúga
Spitfire orrustuflugvél.
Þetta var lokaspretturinn og ekki
vorum við lausir við slys þarna frekar
en á hinum æfingastöðvunum. Algeng-
ast var að menn villtust og lentu innan
um loftvarnabelgi, sem þarna voru
margir til varnar gegn sprengjuflug-
vélum Þjóðverja. Eins og flestir vita,
þá voru Spitfire orrustuflugvélarna-r
aðeins fyrir einn mann, flugmanninn og
áður en maður fór af stað í slíkri flug-
vél í fyrsta sinn, þá stóð kennarinn
hjá manni á vængnum og útskýrði til
hvers hvað eina væri. Síðan bara flaug
maður og varð að bjarga sér sjálfur.
Kennararnir voru orrustuflugmenn,
sem voru í hvíld, þ. e. voru búnir að
vera yfir 200 flugstundir í orrustum
eða árásarleiðöngrum. Spitfire orrustu-
flugvélarnar voru smíðaðar hjá Vickers
— sama fyrirtæki og Viscount flugvél-
arnar síðar.
Þetta voru góðar flugvélar, sérstak-
lega liprar í snúningum og fljótar og
þegar ég komst fyrst í kynni við þær
voru þær með ellefu hundruð hestafla
hreyfli. Síðar voru sterkari hreyflar
settir í þær, það var þróunin allt til
stríðsloka að hraðinn jókst og hreyfl-
arnir í flugvélunum urðu kraftmeiri.
Þegar ég var um það bil hálfnaður í
þjálfuninni var skólinn fluttur frá
Heston til Woles.
Þarna syðra þótti hættuminni staður
heldur en Heston, vegna iðnaðarsvæð-
anna sem sífellt var verið að gera loft-
árásir á og loftbelgjanna, sem ég minnt-
ist á áðan. Radíótæknin var ekki komin
á jafn hátt stig þá og nú. Við flugum
mest eftir ljósvitum en ef loftárás var
yfirvofandi voru allir vitar slökktir.
Skyggni er líka oft slæmt í kringum
London og maður tók það oft til bragðs
að fylgja járnbrautarteinum til þess að
komast heim á flugvöllinn úr æfinga-
flugi. Stundum kom fyrir að maður tók
snarvitlausa járnbrautarteina og var
svo allt í einu kominn yfir ókunna borg
og innan um loftvarnabelgina, en vír-
arnir niður úr þeim grönduðu flugvél-
unum, sem lentu á þeim.
■— Hver telur þú skilyrðin fyrir því
að verða góður orrustuflugmaður?
— Fyrst og fremst mikla og góða
þjálfun samfara sjálfstrausti og svo
auðvitað heppni.
— Eru ekki allir hræddir þegar á
hólminn er komið?
— Sá sem ekki er hræddur er fífl og
er dauðans matur. Eftir tilskilinn tíma
lauk þessari lokaþjálfun og ég var
sendur til flugvallar stutt frá London,
sama flugvallarins sem ég vann á í
fyrstu og innritaðist í 17. flugdeildina.
Ég hafði fengið þjálfun í Spitfire, en
eins og oft í hernaði og stríði, er ýmis-
legt ákaflega klaufalegt og nú hafði
þessi flugdeild, sem ég var kominn í,
ekki Spitfire flugvélar heldur Hurry-
cane. Það tók ekki langan tíma að
venjast skiptunum og nokkrum dögum
síðar fór ég ásamt félögum mínum í
fyrstu árásarferðina.
Framhald í næsta blaði.
Sv. S.
*
I sólarlöndnm
Framhald af bls. 15.
sér upplýsinga og láta þær skipuleggja
fyrir sig ferðirnar. Það kostar ekki
neitt. Hins vegar mundi ég vilja skipta
fólki í tvo eða fleiri flokka. Fyrst eru
þeir, sem ekki vilja ferðast einir held-
ur undir leiðsögu fararstjóra. Oft á tíð-
um er þetta fólk, sem vantreystir
tungumálakunnáttu sinni að ástæðu-
lausu. Svo er.það annar hópurinn sem
er fólk, er ferðazt hefur áður utan og
vill ekki vera einskorðað við fasta
ferðaáætlun, heldur svolítið frjálsara.
Mér hafa fundizt þessir tveir hópar
mest áberandi.
— Heldurðu að ferðamannastraum-
urinn hingað eigi eftir að aukast mikið?
— Það er ekki minnsti vafi á því, en
það er margt sem þarf að gera til að
hægt sé að taka á móti miklum fjölda
ferðamanna.
H-
í Bankastræti hefur ferðaskrifstofan
Sunna aðsetur sitt og þar hittum við
fyrir Guðna Þórðarson.
— Hvaða hópferðir verðið þið með
í sumar, Guðni?
— Það er nú sitt af hverju. Fyrst
vil ég nefna hér Ítalíuför sem við höf-
Framh. á bls. 36.