Fálkinn - 02.03.1964, Síða 18

MIIMKANA VEIÐIR J
Fálkinn bregður sér á minkaveiðar og nýtur fulltingis Carlsens
— einn maður og fimmtíuogfimm hundar — bensínbrúsar og
dýnamítsprengjur gegn minkunum —
TEXTI: JÖKULL JAKOBSSON.
MYNDIR: RUNÖLFUR ELENTÍNUSSON.
Á hátíðlegum þjóðræknisstundum er
íslendingum ofarlega í huga þær plág-
ur sem yfir þjóðina hafa dunið af völd-
um Guðs Qg Dana undanfarnar sjö ald-
ir, og er það haft til marks um yfir-
burði kynstofnsins að hafa þraukað af
þær ógnir. Hinsvegar erum við ögn
hljóðari um þær plágur sem við höfum
kallað yfir okkur sjálfir. Hér verður
lítið eitt drepið á eina þeirra, aðrar
skuium við ekki nefna í bili.
Það var einhverju sinni að forráða-
menn þjóðarinnar fengu einu sinni sem
oftar bráðsnjalla hugmynd um hvernig
mætti bjarga hinum alræmda þjóðar-
hag. Snjallræðið var í því fólgið að
flytja inn loðdyr nokkur sem kvenfolki
var einkar hugljúft að bera um háls-
inn á dansiböllum og frumsýningum, að
vísu aðeins feldinn af nefndu dýri og
glerperlur hafðar í augna stað. Þó fór
svo að þessu dýri var meira í mun að
njóta frelsis undir berum himni en
liggja á meltunni í þröngum búrum og
bíða þess að veifa skottinu á hvelfdum
barmi einhverrar ungfrúarinnar.
Það stóð á endum að um það bil sem
þessi dýr höfðu nagað sig út úr búrunum
eða sloppið fyrir tilverknað óvandaðra
stráka eða trassafenginna eigenda og
voru farin að leika lausum hala í
hænsnahúsum og í æðarvörpum víðs-
vegar um land, þá loks röknuðu stjómar-