Fálkinn - 14.09.1964, Side 10

ÞaS er enginn hluti Ameríku betur út-
búinn frá náttúrunnar hendi en Oregon.
Hér höfum við djúpa, frjóa mold, villibráð
og gnægð af laxi, milda vetur og góða
heilsu; og á því herrans ári 1850, markað í
Californíu fyrir allt sem við gátum sent
þeim, á verði sem við gátum ekki trúað,
jafnvel þegar við sáum peningana.
En okkur vantaði enn nábúa, eina ráðinu
til að viðhalda hjartahlýjunni. Hérna við
brúna voru aðeins tvö hús. Frændi minn,
Walter Rossner, og indæia konan hans,
hún Anna, héldu heimili fyrir mig, aldraða
frænku sína, foreldra Önnu, prestinn og frú
Baird. og þrjá fjöruga syni þeirra, þau
höfðu byggt á hinum bakka árinnar. og
fleiri voru ekki langar leiðir í báðar áttir
við afskekkta veginn okkar.
Svo við buðum velkominn litla hógværa
manninn, Hómer Willis, og laglegu frænk-
una hans, hana Cordelíu, þegar þau
settust að á nokkuð stóru landi hinum megin
við brúna.
Við komumst fljótlega að raun um,
að Cordelía var fullkomlega húsmóðir á
sínu heimili. Þetta var hennar land, hennar
peningar, hennar búfé — allt var hennar.
Hvernig hún fékk þá hugmynd, að kven-
maður gæti ráðið öllu vissum við aldrei,
en móðir hennar dó þegar hún var barn og
faðir hennar, sem ól hana upp, var bróðir
Hómers, og ef til vill eins hógvær og
samvizkusamur. Að minnsta kosti hafði hann
ekki kennt henni, að staður konunnar var
á bak við karlmanninn. — Svo Cordelía
stjórnaði, og var bæði kænn og framsýnn
stjórnandi, satt að segja.
Auðvitað hafði hún biðla á hverjum
fingri — helmingur mannanna okkar í
Oregon voru kvenmannslausir og ógift stúlka
dró að sér hvern piparsvein í tvö hundruð
mílna fjarlægð.
En þeir urðu að lokum að gefast upp og
fara eitthvað annað, vegna þess að Cordelía
hafði ekkert að gera með eiginmann þá
— þar sem hún vissi ekki að þingið hafði
sett ný lög, og hún gat ekki — eftir allt
saman — eignast landið sem hún elskaði
svo mjög.
Þetta var vendipunktur fyrir Cordelíu
— þegar hún komst að því, að hún myndi
tapa landi sínu. Bairdhjónin hefðu getað
haldið henni innan takmarkanna, en hr.
Baird var alltaf að predika í Oregonborg,
og fjölskylda hans var með honum, svo við
vorum skilin ein eftir með Cordelíu, til
þess að dragast inn í slíka æsingu og
hamagang, að ég get varla talað rólega um
það enn þann dag í dag.
Það var nóvemberkvöld og Anna leit af
tilviljun út um gluggann og sá Hómer
frænda koma eftir stígnum.
„Hann lítur út fyrir að hafa áhyggjur,“
sagði hún og athugaði hann forvitnilega.
„Veslings litli maðurinn. Ég verð að búa
til dálítið sterkt te fyrir hann.“
Hún bauð honum inn og hann heilsaði
okkur með holhljóði í röddinni og tyllti
sér á stólbrún. „Ég kom til að biðja ykkur
hjálpar," sagði hann taugaóstyrkur. „Sjáið
þið til. Ég var á sýsluskrifstofunni í
fyrradag, og komst þá að því, að Cordelía
getur ekki eins og hún gerði ráð fyrir,
haldið landinu undir eigin yfirráðum.
j
SMÁSACA
EFTIR
VIFTORIA CASE
ÞARINIA
KE!MUR
BRIJÐ8JRIIM
ÞÝÐAADI
KOLHRIJN
FRIÐJÖASOÓTTIR
Landeigandinn verður að vera karlmaður, en samt má hann aðeins
taka helminginn af landareigninni, nema hann eigi konu.
Þá getur konan haft hinn helminginn á sínu nafni. Þetta var mikið
áfall fyrir Cordelíu." Hann þurrkaði enni sitt.
„Veslings Cordelía," sagði ég. „Samt sem áður er ein leið fær
fyrir hana. Hún gæti gift sig. Hefur hún athugað það?“
„Það hefur hún raunar gert,“ sagði hann og fór hjá sér. „En
ætlun hennar er svo fráleit að ég get ekki. . samt sem áður,“ hann
andvarpaði, „lofaði ég að spyrja ykkur...“
Anna bjó teið í fljótheitum, smurði brauðið okkar og kom
með elzta ostinn okkar, nógu sterkan til að veita, jafnvel slíkri
mús eins og Hómer frændi var, hugrekki.
„Það er aðeins einn maður, sem Cordelía telu sig geta gifzt,“ hélt
hann áfram, þegar hann hafði drukkið fullan bolla, ,,og hann hefur
ekki boðið sig fram. Að vísu heldur hún að hann sé hrifinn, en
hann er svo upptekinn við vinnu sína, að hann gæti tafið of lengi.
— Eins og þið vitið ef til vill getur gift fólk ekki tekið allt landið,
fullar sex hundruð og fjörutíu ekrur, sem við höfum mælt út,
nema það hafi gift sig fyrir 1. desember þessa árs og nú er nóvember
þegar kominn. Svo hún hefur hugsað sér að bjóða sig þessum unga
manni og hún biður ykkur um hjálp til að koma þessu í kring.“
Ég sneri mér krókalaust að efninu. „Hvaða manni?“
Hann sagði: „Hún hefur valið sér unga vegaverkfræðinginn, sem
er að byggja brúna þarna niðurfrá við Salem. Hann heitir Keith
Simmons.“
Ég dirfðist ekki að líta í augun á Önnu. Keith Simmons var ágætis
ungur maður, en hann var jafnvel enn ráðríkari en Cordelía. Enginn
efi hafði nokkurn tíma komast í huga hans að maðurinn ætti
að stjórna sínu eigin húshaldi. Ég gerði mér í hugarlund, hvernig þau
tvö byrjuðu í fyrirfram ákveðnu hjónabandi, hvort um sig býst við
að stjórna hinu. Þetta gæti orðið skemmtilegt, hugsaði ég.
„Heppilegur ráðahagur," hvíslaði ég.
Anna sagði með hægð: „Við munum ráðgast við eiginmann minn,
Walter. Ef honum lízt á þetta mun hann opna samningaleiðina. Á
annan hátt getum við ekki skipt okkur af málinu.“
FALK.INN