Fálkinn - 15.02.1965, Blaðsíða 12

RONDOTÍI
TREFILLINN
Framhaldssaga
eftir
INGIBJÖRGU
JÓNSDÓTTUR
»11. HLUTM
sem við hana var sagt. „Ég var að sálast úr forvitni. Hver
kom?“
„Litli bróðir minn,“ svaraði María.
Maðurinn, sem sat við hlið rauðhærðu stúlkunnar, skellti
upp úr.
„Eru litlir bræður svona seint á fótum?“ spurði hann.
„Ósköp hlýtur hann litli bróðir þinn að vera illa upp alinn,
María mín.“
María hafði nægar áhyggjur af litla bróður sínum, þótt
ekki væru aðrir að benda henni á galla hans. Hún svaraði
honum reið og sár:
„Ætli hann sé ekki betur uppalinn en þú.“
„Hvernig var það, fórst þú nokkurn tíma að hátta fyrir
miðnætti, þegar þú varst átján ára?“ spurði Jóhannes.
„Nei,“ svaraði ungi maðurinn. „Ég var orðinn fullorðinn,
þegar ég var átján ára.“
Rauðhærða stúlkan leit á hann og geispaði ákaft.
„Þú hefur alltaf verið vandræðabarn," sagði hún. „Það eru
allir karlmenn! Vitið þið h ), krakkar, ég er alveg að sofna.
Hvað sqgir þú, elskan?" spurði hún og leit á vandræðabarnið.
„Eigum við að koma heim til mín og skella okkur í háttinn?"
„Viltu fara héðan?“
„Mér er svo sem sama, þó að þú sofir hér,“ svaraði stúlk-
an. „Ég ætla heim til mín.“
„Við höfum alla nóttina fyrir okkur,“ sagði vinur hennar.
„Sittu á meðan sætt er og vín er eftir í flöskunni,“
Þegar María og Jóhannes komu inn í stofuna, spratt rauð-
hærða stúlkan á fætur og gekk til móts við þau.
„Ósvífni er þetta,“ hrópaði hún. „Ekki nema það þó að
skilja gesti sína eftir aleina og yfirgefna.“
„Þú ert nú ekki vön að kvarta yfir því að vera skilin eftir
ein hjá mér,“ sagði maðurinn, sem með henni var.
„Maður fær ekki einu sinni að vita, hver var að koma,“
hrópaði rauðhærða stúlkan og lét, sem hún heyrði ekki það,
12
,,íslendingar!“ sagði rauðhærða stúlkan með fyrirlitningu.
„íslendingar geta ekki annað en hangið yfir flöskunni, meðan
hægt er að vinda úr henni einn dropa.“
„Kannski þú viljir heldur tala við útlendinga,“ sagði vinur
hennar. „Eftir því sem ég heyri utan að mér, hefurðu ekki
svo litla reynslu í þeim efnum.“
Rauðhærða stúlkan fór hjá sér.
„Verið þið ekki að kýta,“ sagði María. „Vitið þið, að það
er hætt að snjóa? Finnst ykkur ekki synd að sofna strax,
FALKINN