Fálkinn - 15.02.1965, Blaðsíða 31

fyrir augun.
Jóhannes greip í Maríu, áður en hún fékk ráðrúm til að
venjast ljósinu kippti henni á fætur og dró hana með valdi
spölkorn frá.
Hún hefur tekið fyrir augun, eins og hún gæti ekki litið
framan í heiminn, hugsaði Jóhannes. Hún hefur þekkt mann-
inn sem myrti hana og reynt að útiloka það. að augu hennar
sæju hann. Eins og barn, sem heldur að maður hverfi, ef
maður sér ekki heiminn sjálfur.
Það fór hrollur um hann við tilhugsunina um þessa grönnu
veru, sem lá þarna stirðnuð að eilífu í skelfingunni, um
þessi augu, sem aldrei myndu opnast framar.
„Komdu,“ sagði hann ákveðinn við Maríu. „Komdu, við
skulum koma okkur héðan.“
„Nei,“ svaraði María og sleit sig lausa. Hún var ekki leng-
ur hrædd. Ljósið hafði gert hana hugrakka. Hvaða ástæða
var líka til að óttast eina konu í kjallaratröppum?
Jóhannes var líka hjá henni.
„Ég vil sjá,“ sagði hún. „Ég er forvitin."
Hann tók um handlegg hennar.
„Leyfðu mér að sjá, gerðu það, láttu ekki svona.“
„Þú hefur ekki gott af að sjá þetta,“ sagði hann og reyndi
að draga hana á brott með sér.
En ákefð hans æsti aðeins forvitni hennar enn meira, og
hún brá sér undan og þaut yfir að tröppunum kveikti á
kveikjaranum og hrópaði til hans:
„Ég VIL sjá!“
Hann stóð grafkyrr augnablik, svo veinaði hún lágt og
sárt eins og hún væri sárþjáð.
Hann rankaði við sér, hljóp til hennar og vafði hana
örmum.
„Svona nú, svona nú, elskan mín,“ hvíslaði hann blíðlega
og hugsaði með sjálfum sér: Hún er svo viðkvæm, svo lítil,
ég hefði aldrei átt að sleppa henni. Hún þolir ekki að sjá
þessa ungu stúlku, svona illa leikna.
María barðist við grátinn. Henni fannst hún sjálf meira
dauð en lifandi.
Hún stundi.
„Hvað er það, elskan mín?“ spurði hann.
„Þetta — þetta . .. þetta er. . .“ Og svo kom hún ekki
meiru upp fyrir ekka. j
„Þekkirðu þessa stúlku?“ spurði hann.
,,Já,“ hvíslaði María. „Þetta er hún Gréta. Hún Gréta hans
Sigfúsar. Hvað hefur komið fyrir hana, Jóhannes? Af hverju
liggur hún svona? Hvað er að henni?“
Jóhannes hugsaði um trefilinn, sem var utan um hálsinn á
líkinu, um trefilinn, sem hafði verið reyrður svo fast, að
hálsinn hafði gengið úr skorðum og höfuðið lá út á hlið.
„Hún er dáin,“ svaraði hann eins rólega og honum var
frekast unnt. „Hún hefur verið myrt!“ (Framh. i næsta blaði).
• Alfred Hitchcock
Framh. af bls. 19.
myndaheiminum. Ég er hreyk-
inn af að eiga Klee, Vlaminck
og Dufy — en ég kýs fremur
að hafa þessi málverk mér til
augnayndis á búgarðinum en
stilla þeim upp í íbúð minni i
Hollywood til að státa af þeim.
Heimili okkar í Bel Air er
engu líkt. Fínasta herbergið í
húsinu er eldhúsið. Konan mín
býr til matinn dag hvern og ég
hjálpa til við uppþvottinn. Þess
vegna teiknaði ég sjálfur eld-
húsinnréttinguna svo frúin geti
eldað i vistlegum salarkynnum
og þarna sitjum við og dreyp
um á drykk meðan hún lýkui
við listaverk sitt. Við borðum
alltaf í eldhúsinu.
Anna — sem ég hef verið
kvæntur í 36 ár — er alveg sér
á parti í Hollywood. Hún hef-
ur aðeins eina vinnukonu —
konu sem kemur og gerir
hreint.
Sjálfur neyðist ég til að vera
í matarkúr. Fyrir nokkrum ár-
um — það var í Santa Rosa í
Kaliforníu — sá ég af tilviljun
spegilmynd af vangasvip mín-
um i búðarglugga og fékk
næstum lost af hræðslu, og
æpti upp yfir mig. Síðan hef
ég orðið að láta mér nægja
þrjá rétti í hádegisverð — for-
rétt, fiskrétt og kjötrétt og
ekki nema eina vínflösku með
hverri máltíð.
í kvikmyndaiðnaðinum skjóta
ungir leikstjórar upp kollinum
í tugatali og eru hylltir sem
snillingar eftir eina eða tvær
myndir. Þeir hafa allir einn
sameiginlegan galla, þeir hafa
ekki tíma til að læra eins og
Somerset Maugham hafði lært
að ástunda einfaldleikann —
en það er örðugast af öllu,
en þó nauðsynlegast — að út-
skúfa öllu nema hinu bráð-
nauðsynlega. Þetta gerir hlut-
ina um of flókna. Ég held í
einlægni að nútímafólk búi
ekki yfir jafn staðgóðri þekk-
ingu og við í gamla daga.
Og það er ekki um annað
að tala en allir leikarar séu
börn. Sumir eru góð börn, aðrir
slæm börn, margir eru heimsk
börn. Einmitt vegna þessa
barnaskapar ættu leikarar ekki
að gifta sig. Leikkona gengur
til dæmis í sæluvímu upp að
altarinu og daginn eftir fer
hún að leika á móti nýjum
mótleikara. Hún leikur ástar-
hlutverk af slíkri innlifun og
ástríðuofsa í þrjár vikur að hún
gengur að því búnu til eigin-
manns síns og segir eins og
hver annar blábjáni:
— Ástin mín, mig langar að
skilja.
Meðan hún lék fyrir framan
kvikmyndatökuvélina heyrði
hún fólk segja: „Þetta er veru-
leikinn sjálfur.“ Og nú heldur
hún að þetta sé satt. Leikarar
eru börn sem aldrei ná tilfinn-
ingalegum þroska. í þvi er
harmleikur þeirra fólginn.
Ég öfundaði alltaf Walt
Disney þegar hann gerði bara
teiknimyndir. Ef honum líkaði
ekki einhver leikari gat hann
einfaldlega rifið hann í tætlur.
En vegna fjöldasálfræðinnar
munum við alltaf hafa not fyr-
ir stjörnur. Við þurfum á þeim
að halda, Winston Churchill,
Bernhard Baruch og Roger
Maris. í raun réttri er kvik-
myndastjarnan ekki svo mikil
væg lengur. En það er kvik-
myndin aftur á móti. Ef þér
hugsið málið, þá komizt. þér að
raun um að stærstu stjörnur
síðustu ára, eins og Audrey
Hepburn og Marlon Brando,
hafa valdið vonbrigðum og eru
ekki nema svipur hjá sjón.
Stjarnan er ekki stærri en
handritið. Skipið hana í rangt
hlutverk og þá kemur í ljós
að hvaða óþekktur leikari sem
er getur gert hlutinn alveg eins
vel ef ekki betur.
Þannig er þessu einnig farið
i opinberu lífi. Það hefði engar.
grunað i lok stríðsins að hinn
mikli Churchil) - --tærsta
stjarna á veraldarsviðinu —
skyldi verða afneitað af því
sama fólki sem hann hafði
bjargað frá glötun? En hvað
gerist? Þar var hann röng
stjarna í rangri mynd. í hand-
ritinu var gert ráð fyrir friðar-
hetju en ekki stríðshetju.
Eitt óttast ég mest af öllu,
að sjá kvikmyndir mínar ásamt
öðru fólki. Ég hef aðeins gert
það einu sinni og það hafði
næstum riðið mér að fullu. Ég
er hræddur við að uppgötva öll
þau mistök sem ég hlýt að
hafa gert.
Nú eru flestir aðdáendur
mínir gáfað fólk — að öðrum
kosti myndu þeir ekki hafa
neina ánægju af myndum mín-
um. En sumir þeirra eru fá-
bjánar. Eftir að ég hafði látið
myrða Janet Leigh í baðkeri í
kvikmyndinni Psycho, skrifaði
mér maður og sagði að eigin-
kona hans hefði ekki þorað að
baða sig í baðkeri síðan hún
sá myndina. Hann bað mig
ráða. Ég svaraði bréfinu á
þessa leið:
— Herra minn, hafið þér
ekki athugað möguleikana á
því að senda húsfreyju yðar í
efnalaug?
Ég óttast einnig lögregluna
og er hræddur við að komast
í kast við lögin. Jafnvel þótt
ég vinni fyrir brauði mínu með
því að kvikmynda slíkt. Þess
vegna hef ég ekki ekið bíl síðan
ég kom til Bandaríkjanna. Ég
verð óttasleginn af umhugsun-
inni einni um stöðumælasekt.
En fyrst og fremst er ég
óánægður með sjálfan mig sak-
ir þess að ég er hræddur við að
ráðast í að taka þrjár kvik-
myndir sem mig langar mjög
til að gera. Það er „Malice of
Forethought", bók eftir enska
rithöfundinn Francis Iles, „We
the Accused" eftir annan Eng-
Framh. á bls. 35.
TRÚLOFUNAR
H
R
I
N
G
A
R
ULRICH FALKNER gulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆÐ
FÁLK.I INN