Fálkinn - 22.03.1965, Qupperneq 10

Kannski var það verðskuldað, en ég þykktist við, því að ég var viss um, að
samstarf mitt við Bítlana yrði til frambúðar.
Þeir fengu smánarlega litla borgun, og ég var ákveðinn í að hækka kröfurnar
fyrir þeirra hönd undir eins.
Heilrœðið sem ég íylgdi ekki
Flestir sem ég átti tal við um Bítlana, ráðlögðu mér eindregið að vera ekki
að skipta mér af þeim. Einn af kunningjum mínum var mjög hreinskilinn.
Ég spurði hann: „Þekkirðu stráka sem kalla sig Bítlana?“
„Hvort ég þekki þá!“ svaraði hann. „Heyrðu, Brian, ég skal segja þér eins
og er: Ég þekki Bítlana mjög vel, og ég ráðlegg þér — ég þekki heim dægurlaga-
söngvaranna út og inn — ég ráðlegg þér að koma hvergi nærri þeim.“
Honum skjátlaðist hrar allega. Það er ekki aðeins að Bítlarnir hafi aldrei nokk-
urn tíma svikið mig, heldur hafa þeir
alltaf gert miklu meira fyrir mig en
samningurinn útheimti.
Þegar þeir komu næst til mín, horfði
ég á þá dálitla stund hvern af öðrum
og sagði svo: „Þið þurfið að fá umboðs-
mann. Viljið þið mig?“
Enginn svaraði alveg strax, en síðan
kinkaði John kolli. „Já “ sagði hann
lágt.
Hinir kinkuðu líka kolli. Paul horfði
á mig þessum stóru augum sínum og
spurði: „Breytir það miklu fyrir okk-
ur? Ég meina — þurfum við nokkuð
að spila og syngja öðruvísi?
„Auðvitað ekki. Ég er hæstánægður
með ykkur eins og þið eruð,“ svaraði
ég og grunaði ekki erfiðleikana sem
við áttum fyrir höndum.
Við sátum og störðum hver á annan
næstu mínúturnar, og enginn vissi hvað
hann átti að segja. Loks rauf John
þögnina.
„Gott og vel, Brian er orðinn um-
boðsmaður okkar,“ sagði hann. „Hvar
er samningurinn?"
Paul og George æfa nýtt lag.