Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 26

legt, og krafðist þess nú af
henni, að hún héti því að gift-
ast mótþróalaust Blifil unga,
sem hann kvað væntanlegan til
borgarinnar innan skamms.
Landeigandanum til mikillar
undrunar tók dóttir hans kröfu
hans af meiri þvermóðsku en
nokkru sinni fyrr og kvaðst
aldrei skyldi giftast þeim
manni, sem hann hafði valið
henni. Reiddist landeigandinn
þá svo heiptarlega, að hann
tvílæsti herbergisdyrunum,
stakk lyklinum í vasa sinn og
lýsti yfir því, að ekki skyldi
hún stíga út fyrir þröskuld
fyrr, en hún hefði tjáð sig fúsa
að verða við kröfum hans, og
gilti einu hvað þess yrði langt
að bíða. Að svo mæltu hélt
hann til stofu sinnar á neðri
hæð hússins og sat þar að
drykkju fram á nótt.
Svarti Georg, sem var í
fylgd með húsbónda sínum,
bar ungfrú Soffíu mat daginn
eftir, en hún vildi einskis neyta
og gekk svo í tvo daga. Þar
sem landeigandinn hafði einu
sinni látið svo ummælt, að eng-
um skyldi hann í hendur fá
lykilinn að herberginu, 'opn-
aði hann fyrir þeim svarta og
beið þess fyrir utan hurðina
að hann kæmi til baka.
Það var þriðja daginn, sem
ungfrú Soffía sat í þessu fang-
elsi, og hafði þá einskis neytt
í fulla tvo sólarhringa, að Georg
bar henni þann mat, sem hann
vissi að henni þótti beztur —
steiktan fasana, fylltan eggj-
um. Bað hann hana fögrum
orðum að forsmá ekki matinn,
setti fatið og mataráhöldin á
borðið í herberginu og hvarf
út aftur, en landeigandinn tví-
læsti dyrunum og stakk á sig
lyklinum.
Soffía var að vísu skapmikil
og þrálynd, ef því var að skipta
og sótti það til föður síns, en
bæði var hún svöng orðin og
eins vildi hún gjarna gera
svarta Georgi það til geðs að
bragða á lostætinu, sem hann
hafði matreitt sérstaklega
handa henni. Fór hún því að
athuga fuglinn nánar, og varð
meir en lítið undrandi, þegar
hún fann bréf innan í honum —
og ekki minnkaði undrun henn-
ar, þegar hún braut það upp
og sá frá hverjum það var.
Lét hún fuglinn eiga sig þó að
svöng væri og las hið hjart-
næma bréf, sem Tom Jones
hafði skrifað henni, þar sem
hann fullvissaði hana enn einu
sinni um ást sína, kvaðst reiðu-
búinn að gera hvað/ sem hún
færi fram á, ef það mætti verða
henni til raunaléttis.
Varla hafði Soffía lokið við
að lesa bréfið, sem óneitan-
lega kom miklu róti á tilfinn-
ingar hennar, þegar hún heyrði
háreysti mikla í stofunni niðri.
Gat hún greint að þar ræddust
við tvær manneskjur, sem ekki
virtust alltof sammála, og þeg-
ar hún lagði við eyrun, bar
hún kennsl á báðar raddirnar.
Önnur var föður hennar, hin
systur hans, sem komið hafði
til borgarinnar þennan sama
dag.
Þess er áður getið, að þeim
kom yfirleitt ekki sem bezt
saman, systkinunum. Stóð land-
eigandanum meiri ótti af henni
en nokkurri manneskju ann-
arri, og ef til vill var hún það
eina, sem hann óttaðist hér á
jörðu og undir, því að á himni
hugði hann sér ekki neina
hættu búna. Þetta þýddi þó
ekki, að hann samsinnti henni
orðalaust; hann barðist gegn
henni á meðan hann mátti og
var henni aldrei sammála, þó
að hann yrði venjulega að láta
í minni pokann fyrir henni
áður en lauk.
Þegar jómfrú Western hafði
býsnazt yfir því hversu afleitir
vegirnir væru, spurði hún eftir
frænku sinni, ungfrú Soffíu;
hvort hún dveldist enn hjá
lafði Bellaston. Ekki kvað land-
eigandinn svo vera; dóttir sín
væri á öruggum stað, en annað
vildi hann ekki láta uppskátt
að svo stöddu. Við það esp-
aðist systir hans; kvað hann
hafa heitið sér því, er hann
fór, að beita ungfrúna ekki
neinni hörku, en nú segði sér
svo hugur um, að enn sem fyrr
hefði hann látið skapið hlaupa
með sig í gönur. Hótaði hún
bróður sínum öllu illu, ef hann
léti ungfrú Soffíu ekki fá fullt
frelsi tafarlaust, og þrumaði
síðan yfir hausamótunum á
honum þangað til honum var
öllum lokið, dró lykilinn að
herberginu upp úr vasa sínum
og fékk henni um leið og hann
lýsti yfir því, að nú væri það
hún, sem bæri alla ábyrgð á
hvernig færi.
Jómfrú Western rétti úr sér
og það var sem eldur brynni
úr augum hennar, þegar hún
hvessti þau á bróður sinn. Má
geta sér þess til, að ekki hafi
mörg amazónan verið öllu óá-
rennilegri en jómfrúin, þegar
hún komst í þennan ham og
verður því að virða bróður
hennar það til vorkunnar þó
að hann þryti kjark. Seildist
hann ofan í vasa sinn eftir
Framh. á bls. 31.
—/éVENÖUR ,
—- ■ LM /\ < O i i. ^ .—