Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 20

Grein um vandamál
uppvaxtaráranna
eftir
KIRSTEN BUNDGAARD
Stúlkan er sextán ára. Hún er eitt-
hvað breytt, eitthvað öðruvísi en áð-
ur, og hún horfir ráðvilltum augum
á lífið umhverfis sig. Mamma skilur
þetta ekki. Hún veit ekkert. Held-
ur, að það sé bara vítamínskortur,
Mamma er líka orðin breytt. Hún er
ekki lengur óskeikul. Hún er bara
manneskja eins og aðrar manneskj-
ur, með veikleika og galla eins og
hinar. Og af hverju á hún svo sem
að ráða öllum sköpuðum hlutum?
Það er nú dálítið andstyggilegt af
henni að leyfa ekki dóttur sinni að
vera úti til klukkan ellefu á laugar-
dagskvöldum. Það vantar ekki, að
maður sé nógu fullorðinn þegar mað-
ur á að taka til, búa til mat, þvo upp
og þvo fötin sín. En ef mann langar
að skreppa út á kvöldin til að vera
með vinkonum sínum og daðra kann-
ski smávegis við strákana, þá er
annað uppi á teningnum. Við og við
dreymir hana dagdrauma — um
manninn sinn, myndarlegan, efnað-
an, í hárri stöðu . . . en það má eng-
inn vita — Guð, ef einhvern grunaði
það nú!
HÚN er eitthvað breytt, eitt-
hvað öðruvísi en áður, og
hún veit ekkert hvað hún á að
gera.
Hún er sextán ára, og hún
horfir á spegilmynd sína, oft
tímunum saman. Hún þarf að
kynnast þessari nýju mann-
eskju sem spegillinn sýnir
henni.
Hvað eru manneskjurnar að
gera á þessari jörð? Hver er
tilgangurinn með lífi okkar
hér? Hvað er hún að gera
hér? Er einhver tilgangur á
bak við líf hennar?
Af hverju horfa allir svona
á hana? Af hverju roðnar hún
þegar yrt er á hana, og af
hver ju dettur henni ekki í hug,
neitt skemmtilegt svar fyrr erj
það er orðið of seint?
Hvers vegna skilur hana eng^I
inn? Hvers vegna er hún svona^
einmana?
Hún fær engin svör við
spurningum sínum, því að hún
getur aðeins spurt sjálfa sig.
Og enginn, alls enginn í heim-
inum má vita hvernig henni er
innanbrjósts.
Henni líður ckki vel, en