Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 18

Jón Otti Jónsson um fimmtugt.
inu og sagðist eingöngu hafa
elt hinn togarann. Sá borða-
lagði var þá heldur snöggur á
lagið og sagði: Er það meining
þín að koma allri sökinni á
hinn skipstjórann? Líklega hef-
ur Bretanum ekki fundizt þetta
„fair play“ hjá mér.“
„En segðu mér. Hvernig
komust Bretarnir hér í landi
að því, að þið fóruð ekki eftir
reglunum?“
„Þeir sendu flugvélar á eftir
okkur, sem köstuðu niður blys-
um og lýstu okkur upp. Auð-
vitað vissum við ekki þá, að
þetta væru Bretar, gátum
alveg eins haldið að þetta væru
Þjóðverjar.“
Einbjörn í Tvíbjörn ...
„Var ekki sukksamt, þegar
á land var komið í Bretlandi?“
„Jú, auðvitað fengu strákarn-
ir sér oft rækilega í staupinu
og var varla hægt að áfellast
þá fyrir það, verst var myrkv-
unin í dokkunum á kvöldin,
þegar karlarnir voru á leið í
skipin og varð þá sumum á að
misstíga sig og áttu þá ekki
afturkvæmt til síns heima.
Annars fór ég ekki oft í land,
en man þó eitt sinn, er einn
af kollegum mínum bauð mér
með sér á einn pöbbinn. Ég
gekk alltaf með stórt vasaljós
á mér og enda kom það í góðar
þarfir þetta kvöld. Það voru
mörg íslenzk skip í höfn, þegar
”Tími togaranna
kemur aftur, vertu viss“
sem skipulagði þetta allt. Tog-
ararnir urðu að fylgja vissum
reglum út í æsar og máttu alls
ekki út af bregða, og get ég
sagt þér lítið dæmi þess, hve
vel Bretinn fylgdist með að
þessu væri framfylgt. Ég var
eitt sinn að leggja upp í sigl-
ingu með Þórólf og hafði orðið
fyrir því óhappi á veiðunum,
að eitt skrúfublað brotnaði, sem
var til þess að ekki var hægt
að ná fullum hraða. Við áttum
að vera í samfloti við Venus
frá Hafnarfirði og fengum skip-
un um að fara fyrst í suður
irá Reykjanesi. Vegna skrúfu-
brotsins var það auðvitað
Venus, sem réði ferðinni og
urðum við að fylgja honum.
Af einhverjum ástæðum brá
hann út af leiðinni, sem okkur
hafði verið skipað að fara.
Þetta gekk nú samt allt vel,
en þegar heim kom, var ég
undir eins kallaður upp á skrif-
stofu Sea Transport, og þar
tók á móti mér brúnaþungur
liðsforingi og spurði mig held-
ur hvatlega, af hverju ég hefði
ekki farið eftir settum reglum
á útleiðinni, og lét jafnframt
fylgja athugasemdir um, að
við íslendingar virtumst lítið
upp á það komnir að hlýða
fyrirskipunum, en við yrðum
að skilja það, að reglurnar
væru fyrst og fremst settar til
öryggis fyrir okkur. Ég reyndi
að afsaka mig með skrúfubrot-
18 FÁLKINN
þetta skeði og fullt af löndum
á knæpunni, þar sem við bár-
um niður og auðvitað var fast
drukkið og sumir orðnir valtir
á fótunum um það er yfir lauk.
Nú þegar hættutíminn var
kominn, kalla ég upp, að nú
fari enginn í'slendingur út úr
knæpunni fyrr en allir hafi rað-
að sér upp og náð taki á næsta
manni eða Einbjörn í Tvíbjörn
og Tvíbjörn í Þríbjörn og svo
framvegis. Þeir hlýddu og allir
fóru í halarófu, þrjátíu til
fjörutíu manns, og það vant-
aði ekkert nema spotta með
Vesturgatan í dag.
lykkjum á til að vera eins og
hjá litlu börnunum á barna-
heimilunum. Ég var fyrstur
með vasaljósið og svo söng all-
ur lýðurinn íslenzka söngva
eins og raddirnar leyfðu, og
höfðum við ekki farið langt,
þegar einn „Bobbinn“ stöðvaði
okkur og baðst skýringa á
þessu háttalagi okkar. Þegar
ég hafði sagt honum allt af
létta brosti hann bara og bað
mig að gæta þess að vísa ljós-
inu niður. Allir komust til 4
skips og eitthvað var orðið
framorðið, þegar ég komst um
borð sjálfur.“
dm
Svaf í Bretlandi!
SEGÐIJ mér Jón, leið þér
aldrei illa á milli landa
vitandi hættuna á næstu grös-
um, misstirðu ekki svefn eða
eitthvað því um líkt?“
„Nei, það get ég varla sagt,
ég svaf að vísu alltaf laust og
hafði opið upp í brúna og bað
þá, sem voru á vakt að blístra
eða söngla svo ég gæti heyrt
í gegnum svefninn, að allt væri
í lagi. Annars leyfði ég mér
aldrei að fara í koju eftir að
komið var í írska kanalinn,
þar var alltaf svoddan traffik
af skipalestum og auðvitað allt
ljóslaust. Nú þetta kostaði mig
venjulega það, að þegar í land
kom í Bretlandi var ég úr-
vinda og notaði þá tímann til
að hvíla mig og safna kröftum