Fálkinn - 22.03.1965, Qupperneq 24

ÞRÍTUGASTI OG FJÓRÐI
KAFLI.
Enn segir frá nokkrum
ástarbréfum.
Tom Jones hélt að heiman
árla morguns og kom ekki aft-
ur fyrr en nokkuð var liðið á
dag. Biðu hans þá hvorki meira
né minna en þrjú, stutt bréf
frá lafði Bellaston, þar sem
hún bað hann heimsækja sig
tafarlaust, og var ekki annað
að sjá en að henni væri runnin
reiðin.
Tom Jones var einmitt að
ljúka við að lesa þessi bréf
þegar herramaðurinn, sem
hafði komið drukkinn inn tii
hans kvöldið áður, kom í heim-
sókn og var nú allsgáður. Eins
og áður er getið, var hann
allra manna kunnugastur í
borginni, og þar sem hann
mundi það að hafa séð lafði
Bellaston inni í herberginu
um kvöldið, var ekki nema eðli-
legt að hann leiddi talið að
henni.
Ungi herramaðurinn ræddi
um hina tignu konu af fyllstu
hreinskilni. Kvað hann Tom
Jones ekki fyrsta unga mann-
inn, sem hún sæktist eftir að
gera að elskhuga sínum — og
áreiðanlega yrði hann ekki
heldur sá síðasti, ef henni entist
líf og heilsa, en slíkt væri
mannorð hennar í þeim sökum,
að ekki þyrfti hún að óttast
um það frekar. Kvaðst hann
vona, að sú ógæfa hefði ekki
hent Tom Jones að verða ást-
fanginn af þessari konu, sem
þrátt fyrir ættgöfgi sína væri
ekkert annað en ótínd gála.
Tom Jones svaraði því, að
fjarri færi að hann bæri nein-
ar slíkar tilfinningar í brjósti
gagnvart lafði Bellastone, en
annað mál væri það, að henni
hefði tekizt að gera sig fjár-
hagslega háða sér, og fyrir það
væri sér óhægt um vik. Trúði
hann herramanninum síðan
fyrir því leyndarmáli, að hann
ynni ungri og göfugri stúlku
af góðum ættum af lífi og sál,
þó að ill örlög hefðu þar orð-
ið sér þröskuldur í vegi og
vildi hann ekkert heldur en
slíta öllum kynnum við hina
tignu flennu, en þó einungis á
þann hátt, að ekki gæti hún
brugðið sér um óheiðarleika í
því sambandi.
Herramaðurinn ungi kvaðst
kunna ráð, sem dygði. Hefði
einn af kunningjum sínum,
sem orðinn var lafði Bellaston
ánetjaðri en hann vildi, beitt
því bragði og væri því full
reynsla fengin fyrir því. Skyldi
Tom Jones tafarlaust rita lafð-
inni bréf, þar sem hann full-
vissaði hana um ást sína og
tryggð, en krefðist þess jafn-
framt að hún sannaði honum
að hún bæri tilfinningar í
brjósti til hans og giftist sér.
Væri hann reiðubúinn að kvæn-
ast henni strax í stað, en hins
vegar mæti hann heiður henn-
ar og mannorð svo mikils, að
hann vildi ekki heimsækja
hana fyrr en frá þessu væri
gengið.
Tom Jones var um og ó, því
að hann óttaðist að ef til vill
hefði það ekki eingöngu verið
fals hinnar tignu konu, er hún
lýsti því þráfaldlega yfir að
hún unni honum hugástum.
Ekki kvað herramaðurinn ungi
hann þurfa að kvíða því; það
hefði hún sagt við sérhvern
ungan mann, sem hún komst
í tæri við, og hvort sem þeir
ræddu þetta lengur eða skem-
ur, varð það úr, að Tom Jones
settist niður og reit bréfið, sem
herramaðurinn ungi las honum
fyrir, og sendi það síðan með
hraðboða til lafði Bellaston.
Þurfti hann ekki lengi svars
að bíða, því að hraðboðinn kom
til baka með bréf frá henni,
þar sem hún kvað Tom Jones
furðu heimskan, er hann færi
fram á slíkt og þvílíkt við sig,
enda sannfærði bréf hans sig
um, að hann ynni henni ekki,
heldur væru það eingöngu fjár-
munir hennar, sem hann væri
að fiska eftir.
Við bréf þetta létti Tom
Jones meira en orð fá lýst, en
herramaðurinn ungi hló dátt
og kvaðst fara nærri um ein-
lægni kvendisins. Og til þess
að fylgja bragðinu eftir, las
hann Tom Jones fyrir annað
bréf til hennar, þar sem Tom
Jones lýsti því, að fyrst hún
ætlaði hann þvílíkt hrakmenni
— hverju hann hefði sannar-
lega aldrei á hana trúað —
væru þau skilin að skiptum.
Og enn barst honum svarbréf
um hæl, stutt og laggott; „Þú
ert ótíndur þorpari. Ég fyrirlít
þig, og komir þú að finna mig,
verð ég ekki heima . ..“
Þetta reyndist mikill sendi-
24
FALKINN