Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 32

AÐ var tómahljóð í mann-
lausu húsinu, þegar ég
skellti hurðinni í lás á eftir
mér. Glamrið í skóhælum mín-
um á gangstéttinni, sem lá í
gegnum blómagarðinn, var eina
hljóðið sem rauf kyrrðina, því
gatan var fáfarin og húsin virt-
ust einangruð hvert frá öðru
vegna þessara stóru trjágarða,
sem vox'u kringum þau flest.
Ég hafði alltaf blessað þessa
ró, og þessa sveitakyrrð, en
þetta kvöld var mér öðruvísi
farið. Mér fannst sem ég væri
laus úr fangelsi þegar garðs-
hliðið lokaðist á hæla mér. Ég
gekk niður breiða götuna, niður
í upplýstan miðbæinn.
Ég var búin að vera ein svo
lengi í þessu stóra húsi, ein og
bíða eftir því að Kiddi kæmi
heim. Ég hafði hugsað um hann
dag og nótt, aldrei farið út
til að skemmta mér, eða yfir-
leitt gert neitt, nema bíða eftir
honum, því mig hafði einfald-
lega ekki langað til annars.
En svo hafði ég fengið bréf
fi-á honum í gær. Það bréf
hafði komið mér til að harma
öll einverukvöldin, og harma
alla þá hugsun og alla þá ást,
sem ég hafði sóað til einskis.
Það rifjaðist upp fyrir mér
hvernig sambúð okkar hafði
verið, áður en hann fór í
siglingar. Hann hafði skrifað
og sagt mér frá óteljandi
skemmtistöðum í fjarlægum
borgum sem hann hafði farið á
með kunningjum sínum, eins
og ekkert væri sjálfsagðara en
hann skemmti sér eins vel og
kostur væri á meðan ég sat
ein og yfirgefin, og hann hafði
krafi2t þess af mér að ég yrði
heima á kvöldin meðan hann
væri í burtu. „Ég elska þig
svo mikið, vina mín, að ég get
ekki þolað að aðrir karlmenn
svo mikið sem dansi við þig,“
hafði hann sagt og ég hafði
verið ánægð, en ekki tekið nein
loforð af honum og aldrei ætl-
azt til að hann hagaði sér öðru-
vísi en honum þótti bezt og
samvizka hans bauð honum. Ég
sá allt í einu ósanngirnina og
óréttlætið skrifað með hans
eigin hendi í bréfinu, sem ég
hafði fengið frá honum. Hann
sagðist koma heim á morgun.
Og núna mundi ég alla galla
hans, og hvernig ég hafði alltaf
orðið að láta í minnipokann
með allt, ef eitthvað bar á
milli, og sú hugsun, sem hafði
hvarflað að mér í augnabliks-
reiði fyrr um daginn, var orðin
að fastri ákvörðun.
Reykjarsvælan var kæfandi
og jassmúsikin dundi fyrir
dauðum eyrum mínum, þar
sem ég sat við borð nærri dans-
gólfinu.
Maðurinn, sem ég hafði dans-
að við seinast, sat við hlið mér
og horfði framan í mig áfjáð-
um augum í von um einhvern
áhugavott af minni hálfu. Von-
laust, en hann vissi það ekki.
Hann vissi ekki hversu dauð
ég var fyrir þessu öllu saman,
þessu dansandi fólki, þessari
hálfdimmu, sem átti að vera
rómantísk, þessari músik, sem
átti að vera æsandi, en var það
ekki, þessum karlmönnum sem
sýndu yfirborðslega hrifningu
af konu sem þeir svo gengu
framhjá á götunni að morgni,
án þess að þekkja þær, þessu
gervilífi, þessari gervigleði sem
var framleidd með áfengi og
skildi ekkert eftir nema timbur-
menn og tóma buddu. Ég saup
annars hugar á ölglasinu og
fann, að það hafði verið sett
áfengi út í það, kannski ágætt,
ég hætti þá þessum hugarór-
um og gæti farið að njóta lífs-
ins á Sama hátt og fólkið í
kringum mig, hvað var ég
betri en það og því sat ég hér
eins og dómari?
Mér varð hugsað til Kidda,
hann sæti varla eins og stein-
gervingur innan um þá, sem
voru að skemmta sér og ég
minntist þess, að hann hafði
oftast séð eitthvað fallegt við
flest það kvenfólk, sem fyrir
augun bar þegar við höfðum
farið út saman, annaðhvort
voru það fótleggirnir, mjaðm-
irnar eða augun. Nú kæmi
hann heim á morgun, — en
þessi nótt skyldi verða mín.
Ég sneri mér svo skyndilega
að manninum við hlið mína, að
hann varð undrandi. Ég sá það
nú, að það var líf og leikur í
augum hans þegar hann virti
mig fyrir sér, en þegar hann
hélt ég tæki ekki eftir, brá
fyrir einhverju þunglyndi, eins
og dimmum skugga, í þessum
bláu augum.
Hann sagðist heita Ómar pg
vera sjómaður og ég fann að
hann strauk fótleggi mína með
sínum undir borðinu, en ég lét
sem ég tæki ekki eftir því.
„Hvað segir bóndinn, þegar
þú ferð svona ein út að
skemmta þér?“
Ég leit í augu hans, þar var
bara stríðni, kannski svolítil
forvitni. „Hvað segir konan
þín, þegar þú ferð út að
skemmta þér?“ Ég var ekki
viðbúin svipbrigðum hans, þau
báru vott um svo mikið ráða-
leysi, að ég leit ósjálfrátt
undan, mér fannst eins og ég
væri að skyggnast inn í það
sem mér kom ekki við og ég
þagði.
„Það eru víst allir hér í ein-
hverjum tilgangi, ég líka, ekki
satt?“ Rödd hans lét vel í eyr-
um og ég var.farin að kunna
vel við hann og ég brosti við
honum. „Jú, sennilega og það
sem meira er, öllum finnst rétt-
lætanlegt það sem þeir sjálfir
gera, þó að það sé það sama og
þeir víta aðra fyrir.“ Hann
virti mig lengi fyrir sér. „Kyn-
legt,“ sagði hann svo lágt, að
ég heyrði það vai'la, „mér datt
sízt af öllu í hug, að ég myndi
hitta konu eins og þig hér.“
„Þú þekkir mig ekki,“ sagði
ég festulega „og ég ekki þig.“
Ég hafði ekki tekið eftir því
sem fram fór í kringum mig
um stund, en nú heyrði ég
aftur kliðinn og hávaðann og
fannst hann ekki láta jafn illa
í eyrum og áður, og ég virti
fyrir mér þessa rokkóðu ungl-
inga og fullorðið fólk, sem
reyndi að tolla í tízkunni og
dansaði innan um jafnaldra
barna sinna.
Ég leit á Ómar, hann virti
mig fyrir sér og það lék háðs-
bros um varir hans, en augun
voru athugul. „Langar þig til
að dansa?“
Við stóðum hlið við hlið úti
fyrir samkomuhúsinu og napur
haustvindurinn næddi um
þunn föt mín. Ég skalf. „Hvert
förum við?“ spurði hann og
bretti kápukraganum mínum
upp. „Heim til þín?“
„Nei,“ hvíslaði ég, „hvert
sem er, en ekki þangað.“ Hann
opnaði bílhurðina og bauð mér
að setjast inn, þreifaði eftir
lyklum í vasa sínum og ég sá,
að hann hugsaði í ákafa. „Það
er bara eitt i'áð.“ Hann lét vél-
ina ganga til að hita sig og
skrúfaði frá miðstöðinni, svo
notalegur ylur streymdi um
fótleggi mína. „Það er sumar-
bústaður hérna fyrir innan
bæinn.“ „Er það ekki of langt,“
spurði ég og virti fyrir mér
grannar hendur hans, sem hann
kreppti um stýrið.
„Nei, ekki of langt,“ sagði
hann ákveðinn, „við hljótum
að komast inn, lykillinn er
venjulega undir mottunni við
dyrnar."
Hann ók hratt af stað og ég
sat við hlið hans þögul. Undar-
leg ró og værð streymdi um
mig og ég hugsaði um þetta
eins og hvern annan sjálfsagð-
an hlut, að ég væri hér ein á
ferð um hánótt með ókunnum -
karlmanni, sem ég vissi ekkei^t
um annað en það, að hann var
maður annarrar konu og við
virtumst bæði hafa sama tak—
mark í huga, einhverra hluta
vegna.
Og ég, sem hafði haldið, a8?<’
ég þekkti sjálfa mig og gæti
jafnvel séð aðra út og inn og»;
sagt fyrir um hvað þeir hugs-
uðu og gerðu undir hinum og.,s
þessum kringumstæðum, nu ''
var ég sjálf að framkvæma _
nokkuð, sem mig hafði aldreP<2
órað fyrir að ætti eftir að
koma fyrir mig, og það hafðf
ekki einu sinni nein sérstök
áhrif á mig. Og Kiddi kæmi
heim á morgun.
Hann mundi eflaust færa
mér eitthvað fallegt, svo að ég
tæki ekki hart á því, sem hann
samvizku sinnar vegna segöi
mér undan og ofan af, og sem."
hann svo eftir nokkra daga
væri hættur að hugsa um, eri
ég aftur á móti gæti ekkií
gleymt. Ég andvarpaði. Maður^
inn við hliðina á mér leit á
mig.
„Ertu strax farin að sjá þig
um hönd?“ „Nei, alls ekki,“
svaraði ég. „Ég var bara að
hugsa um hvað þið karlmenn-
irnir eruð samvizkulausir, þið
ættuð auðvitað að vera svo til-
litssamir að þegja yfir því
þegar þið hafið gert eitthvað
af ykkur, það væri það minnsta
sem þið gætuð gert!“
Hann stanzaði fyrir framan
eitt af mörgum smáhúsum,
sem voi-u dreifð um hlíðina,
eins og litlir kassar eða kubb-
ar, sem krakkar hafa stráð af
handahófi yfir móana. Það
Framh. á bls. 35.