Fálkinn - 22.03.1965, Blaðsíða 35

• Tom Jones
Framh. af bls. 31.
og Það loforð hlýt ég að
halda. Að vísu var það ekki
fram tekið, að ég mætti ekki
skrifa bréf án hennar vit-
undar, en samt sem áður
finnst mér það brot á þessu
loforði og bið ég þig því að
ætlast ekki til þess af mér,
að ég taki á móti fleiri bréf-
um eða svari þeim á bak við
hana. Og enn eitt vil ég
taka skýrt fram. Þó að ég
geti ekki beygt mig undir
vilja föður míns, er ég stað-
ráðin í að gera ekki neitt
án hans samþykkis. Þetta vil
ég að þú vitir, svo að þú
hættir að binda hugann við
'íþað, sem forlögin banna.
Kannski verður gæfan okk-
ur einhvern tíma hliðholl-
ari en hingað til. Og þú
' mátt treysta því, að ég mun
ávalt hugsa til þín eins og
ég tel þig verðskulda.“
og
m
þa5,
sv )
Tom Jones las bréfið aftur
aftur, en bar það þess á
illi að vörum sér og kyssti
Loks var hann kominn í
gott skap, að hann ákvað
að fara í leikhúsið þá um kvöld-
ið og bjóða félaga sínum, skóla-
stjóranum fyrrverandi þangað
með sér.
Þetta kvöld var sýnt leikrit,
sem kallaðist „Hamlet Dana-
prins“, og er ekki að orðlengja
það, að þeir félagar skemmtu
sér prýðilega. Var liðið að leiks-
lokum, þegar þerna nokkur
kom inn á svalirnar, þar sem
þeir sátu, og bar Tom Jones
þá orðsendingu, að kona vildi
tala við hann og bað hann að
fylgja sér á fund hennar. Þessi
kona reyndist vera frú Fitz-
patrick, sem áður er getið.
Fagnaði hún Tom Jones vel,
sagði honum heimilisfang sitt
og bað hann heimsækja sig á
vissum tíma daginn eftir; það
gæti komið sér vel fyrir hann.
Hét Tom Jones því og varð
samtal þeirra ekki lengra að
sinni.
Áður en lengra er haldið
þeirri sögu, ber að geta þess
að frú Fitzpatrick hafði heim-
sótt frænda sinn, Western land-
eiganda, strax þegar hún frétti
það hjá lafði Bellaston, að hann
væri kominn í borgina, en land-
Framh. á bls. 41.
• Stolnar stundir
Húsmæður!
1001 eldhúsrúllan er
framleidd sérstak-
lega fyrir notkun i
eldhúsum ykkar og
hjálpar ykkur við
dagleg störf.
ELDHÚS RÚLLAN
Framh. af bls. 32.
rann lítill lækur fram af stalli
rétt við húsvegginn. Það var
farið að rigna og regnið buldi
á bílrúðunni ásamt gulnuðu
laufi af runnum uppi á hæð-
inni. Ég beið meðan hann opn-
aði húsið og sá hann hverfa
inn um dyrnar, svo kom hann
aftur eftir stutta stund og sagði
mér að koma. Hann hafði
kveikt á litlum ferðaprímus og
saggafullt inniloftið vék fyrir
ylnum af honum. „Það er ekk-
ert ljós hér,“ sagði hann af-
sakandi, „en við þurfum held-
ur ekkert ljós.“
„Nei,“ tautaði ég og virti fyr-
ir mér gæruskinn í bjarman-
um frá prímusnum. Allt í einu
fann ég til ógeðs á sjálfri mér
fyrir að vera þarna með þess-
um manni á meðan ég hugsaði
eingöngu um annan. Var ég
kannski eitthvað öðruvísi en
annað fólk? Og Kiddi, hann
lenti venjulega í svona nokkru
án þess að ætla sér það, án
þess að hafa fyrir því og án
nokkurra sérstakra heilabi'ota,
hann bara „skriftaði" fyrir
mér og búið! Ég fór úr skón-
um og kápunni og lét fallast
ofan í mjúkt gæruskinnið og
Ómar tók mig í fang sér og
lét vel að mér og ég lokaði
augunum, svo hann sæi ekki
áhugaleysi mitt. Ég reyndi að
svara atlotum hans. En hann
sleppti mér og ég fékk mér
sígarettu og horfði dimmum
augum eitthvað út í fjarskann
og ég fann, að hugsun hans
var ekki lengur hjá mér, kann-
ski var hann að hugsa um kon-
una sína, sem eflaust færi út
um hánótt með ókunnum karl-
mönnum; ef til vill iðraðist
hann þess að hafa ekki valið
sér skemmtilegri félagsskap en
mig? „Það er kalt hér,“ sagði
ég og færði mig upp að hon-
um. Hann leit á mig, eins og
hann hefði verið búinn að
gleyma nálægð minni, og ég
tók sígarettuna, sem var milli
vara hans, og drap í henni á
gólfinu. Hjartsláttur hans
dundi upp við brjóst mitt og
ég var ekki dauð eða áhuga-
laus lengur. Sennilega hefur
hann ekki verið að hugsa um
konuna sína.
Ég sat í mjúku bílsætinu og
mig syfjaði áka.ft. Ylurinn frá
miðstöðinni lék um fætur mína.
Ég leit á klukkuna, hún var
tvö. Það var bara hálftími síðan
við höfðum farið inn um dyrn-
ar á þessu húsi. Og hvað hafði
svo skeð markvert? Mér fannst
ekkert hafa breytzt, ég var sú
sama, umhverfið var það sama,
ekkert hafði farið úr skorðum
að því er séð varð, mér fannst
það ótrúlegt. Ég vissi ekki á
hverju ég átti von, aðeins ekki
því að allt væri svona hvers-
dagslegt. Maðurinn við hlið
mína var ekki maðurinn minn
lengur, sú stund var liðin og
hafði verið stutt, en samt
fannst mér hann ekki alveg
óviðkomandi mér á meðan ná-
vistar hans naut við.
„Átt þú þennan kofa?“
spurði ég til að segja eitthvað,
mér var sama hver átti hann,
ég þráði það eitt að komast
heim í rúm og sofa.
„Nei,“ anzaði hann stuttur 1
spuna, „konan mín á hann.“
Ég virti hann fyrir mér undan
þungum augnalokunum meða i
ég hallaðist upp að sætisbak-
inu og lét fara vel um mig.
Hann virtist engan áhuga hafa
á mér lengur og hirti ekki um
að leyna því, og ef ég mætti
honum á götu með konunni
sinni á morgun eða seinna, þá
gengjum við framhjá hvort
öðru án þess að þekkjast, eða
finna fyrir nokkrum tilfinning-
um í hvors annars garð, — og
þannig átti það líka að vera.
Hann stöðvaði bílinn fyrir
framan garðshliðið heima hjá
mér og mér fannst allt í einu
eins og óratími væri liðinn frá
því að ég fór út um það og
notaleg kennd greip mig, er
ég virti fyrir mér húsið sem
var heimili mitt. Það var meira
virði fyrir konu að eiga heimili
en að eltast við karlmenn, þeir
gátu aldrei metið það eins, þess
vegna leituðu þeir kannski
annarrar ánægju í staðinn.
Skammast ég mín ekkert fyr-
ir þetta, spurði ég sjálfa mig,
þegar ég skömmu seinna horfði
á líkama minn í speglinum
yfir náttborðinu mínu, en ég
fékk auðvitað ekkert svar, —
það fengi ég þegar Kiddi kæmi
heim. ★ ★
FÁLKINN