Fálkinn - 28.02.1966, Blaðsíða 21

ÁSTIN
LENGI LIFI
LJTLA SAGAN ^
EFTIR \J\
WILLY BREINHOLST
f trú og kærleika! Naturalia non sunt
turpia!
— Ó, Guð sé oss næstur! hrópaði
fröken Agata og varð eldrauð í framan,
síðan varð hún bleik eins og gulrót,
greip um hjartastað og það leið yfir
hana og hún rann niður af stólnum.
Latínukennarinn fékk nóg að gera við
að draga hana að vatnskrananum og
að lokum kom hún til sjálfrar sín aftur.
Mogensen stillti henni upp við vegginn
og þar sat hún og vaggaði höfðinu til
og frá eins og vönkuð rolla, meðan hinn
ágæti latínukennari endurtók bónorð
sitt.
— Við erum sköpuð hvort fyrir ann-
að! Mirabile dictu!
— Ó, almáttugur! hrópaði fröken
Agata og varð aftur rauð eins og karfi.
f þetta skipti leið þó ekki yfir hana
og það þótti Mogensen latínukennara
góðs viti.
Um kvöldið drakk hann te heima
hjá frænkunum og hin elskaða Mimi
fékk fyrir sérstaka náð að liggja stund-
arfjórðung í skauti kennarans og mala.
Hálfu ári síðar gaf fröken Agata
Mogensen hikandi jáyrði sitt.
— Ég hafði hugsað mér að við fær-
um í brúðkaupsferðina til Parísar, sagði
hann.
Hinar mjög svo ærukæru frænkur
lyppuðust meðvitundarlausar niður í
gamla sófann og það var jafnvel ekki
laust við að Mimi sortnaði fyrir aug-
um eitt augnablik.
— París, muldruðu þær, eftir að
Mogensen hafði tekist með aðstoð lykt-
arsalts að koma þeim til meðvitundar
á ný.
— Þér getur ekki verið alvara. París!
Spillingaborgin!
Jú, það var nú akkúrat það sem
Mogesen latínukennari ætlaði sér og
hann sat við sinn keip. Síðan voru
þau gefin saman og Agata setti alla
formlausu hálsháu kjólana niður í ferða-
töskur og síðan var henni ekkert að
vanbúnaði að leggja upp í brúðkaups-
ferðina.
Ofðið eitt olli henni skjálfta í hnjá-
liðunum.
— Þetta endar aldrei vel, sagði
Andrea snöktandi og nuddaði hendurn-
ar órólega.
Framh. á bls. 42.
IVTÚ skulum við heyra fallega, stutta
f ' sögu um tvær dálítið teprulegar
kennslukonur af þeirri tegundinni, sem
ganga í sniðlausum svörtum kjólum,
sem ná upp í háls og í támjóum, svört-
um reimuðum skóm. Þó maður gæti
svarið að svo væri ekki, þá eru slíkar
manneskjur til enn þann dag í dag.
Þær hétu fröken Agata og fröken
Andrea og bjuggu saman í lítilli gamal-
dags íbúð, eins og þeim, sem maður
getur séð í gömlum kvikmyndum. Þið
vitið, þessum með ávölu maghoniborði,
plussteppum, gamallegum sófa með
hekluðum armhlífum, pottablómum á
súlum með marmaraplötum í öllum
hornum. Það er víst óþarfi að taka það
fram, að þær héldu sig í mörg hundruð
kílómetra fjarlægð frá öllu sem hét
karlkyn og yfirleitt öllum veraldlegum
lífsgæðum.
Kvöld eftir kvöld sátu þær hlið við
hlið í sófanum og hekluðu við daufa
birtu frá fornaldarlegum steinolíu-
lampa, meðan uppáhaldið þeirra, yndis-
legi angórukötturinn Mimi, lá í kjöltu
þeirra og dreymdi um snaggaraleg og
myndarleg fress á girðingunum í mána-
skini. Þær skiptust á um að hafa Mimi
í kjöltunni á stundarfjórðungsfresti,
því að hún var eins og áður er að vik-
ið uppáhaldið þeirra beggja — og auð-
vitað fékk hún aldrei leyfi til að skipta
sér af hinum köttunum í hverfinu, því
það er jú, eins og allir vita, svo mikil
spilling í þessari brjáluðu, syndum-
spilltu veröld og fyrir henni voru þær
staðráðnar í að vernda þessa sætu og
yndislegu veru, hana Mimi.
Og svona gekk lífið ár eftir ár hjá
gömlu frænkunum og kettinum þeirra.
En svo gerðist nokkuð óvænt einn
góðan veðurdag. Nokkuð sem engin
þeirra hafði getað látið sér detta í hug
að gæti komið fyrir.
Það var á fertugsafmæli fröken
Agötu. Nú er að vísu sagt að lífið byrji
um fertugt en þess konar heimskuhjal
hafði aldrei náð inn fyrir hlustirnar á
fröken Agötu. Það var í hæsta lagi að
hún hnussaði fyrirlitlega við svoddan
talsmáta. Og þess vegna varð hún ekki
svo lítið hissa, þegar Mogensen latínu-
kennari kom inn í kennslustofuna til
hennar með stóran rósavönd, sem hann
faldi að nokkru leyti fyrir aftan bak.
Agata sat við kennarapúltið og leiðrétti
danska stíla. Mogensen ræskti sig
nokkrum sinnum og svo tók hann sett-
lega í brotin á sjakketbuxunum og féll
á kné.
— Fröken Agata, hóf hann máls dá-
lítið fumandi.
— Fröken Agate, naturam exellas
furca, tamen usque recurret! í stuttu
máli... Viljið þér kvænast mér. Verða
mín um tíma og eilífð! í sorg og gleði!
FALKINN
21