Fálkinn - 28.02.1966, Blaðsíða 42

HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
TRÚLOFUNAR
ULRICH FALKNER oulism
LÆKJARGÖTU 2 2. HftD
Einansrmargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímaniega.
Skúlagötu 57 — Símar 23200.
fjasið um þennan skógarpúka
ykkar eins og ykkur sýnist!
hugsaði Marianne. Það var gott
að losna við þá. Annað hvort
voru þeir ekki með öllum mjalla,
eða þá að þeir höfðu komið sér
saman um að gantast við hana.
Það var lúalegt af þeim. Hún
hvildi höfuðið i höndum sér og
reyndi að .hugsa um ekki neitt.
Minningin ... þessi óljósi grun
ur ... ónáðaði hana enn ... hul-
inn skugga, sem skipti í sífellu
um lögun og eðli, færðist nær
svo að hún greip andann á lofti
og fannst sem hún væri að ná
taki á því, sem hún leitaði að.
En þá vék það undan, hörfaði
og varð að engu. Vonbrigðin
voru sár.
Loksins varð klukkan fimm.
Hvorki Ulf og Hákon né Jans-
son höfðu komið aftur til skrif-
stofunnar. Marianne hafði ekk-
ert getað unnið í fleiri klukku-
tima. Hún var hvort eð var
þreytt og uppgefin af sálrænni
áreynslu við að reyna að róta
upp í undirvitund sinni. Ef hún
hefði bara einhverja hugmynd
um, hvað það var, sem hún
hafði bara einhverja hugmynd
um, hvað það var, sem hún leit-
aði eftir! Hana hitaði í allan
líkamann af taugaóstyrk. 1 þessu
ásigkomulagi gæti hún ómögu-
lega sezt að kvöldverði með hin-
um. Louise var ávallt svo svöi
og fersk á að líta.
Hún sótti baðfötin sin og hljóp
niður að vatninu. Það var kalt
ennþá. Veturinn hafði verið harð-
ur og snjóþungur og vorið hafði
verið kalt. Það var ekki fyrr en
í byrjun júní, þegar hlýviðrið
byrjaði í aivöru, sem snjórinn
fór að bráðna uppi í fjöllunum
og stórskógunum í norðri. Þess
vegna komu vorleysingarnar svo
seint. Vatnsyfirborðið hækkaði
með hverjum degi. Ár og lækir
voru bakkafull og stöðugt barst
meira leysingavatn að norðan,
iskalt og kristalstært.
Þegar Marianne hafði synt
góðan spöl út á víkina, heyrði
hún illvænlegt gelt. Hún velti
sér á bakið og leit til lands.
Niður brekkuna kom Tarzan æð-
andi eins og stór, grá elding.
Hárin risu eftir endilöngum
hryggnum á honum. Geltið varð
að nístandi ýlfri og hundurinn
hljóp í ofboði fram og aftur á
vatnsbakkanum.
— Hvað gengur að þér Tarz-
kallaði Marianne. Hefurðu meitt
þig eitthvað? Bíddu, nú kem ég!
Vertu rólegur!
Hún sneri við og byrjaði að
synda til lands, en þegar hún
hafði synt fáeina metra, kom
Ulf hlaupandi gegnum garðinn
og Hákon Magnússon á eftir
honum. Tarzan heyrði raddir
þeirra og hljóp gjammandi
milli þeirra og vatnsbakkans, til
þess að koma þeim í skilning
um, að hætta væri á ferðum.
— Hvað hefur komið fyrir?
Er einhver að drukkna? hrópaði
Hákon, sem var spölkorn á eftir.
— Að líkindum, kallaði Ulf á
móti.
Allt í einu nam hann staðar.
Á vatnsbakkanum lá sterkblá
baðkápa. Hann fann kvíðann ná
tökum á sér. Marianne ... Hann
renndi augunum I skyndi yfir
ísbláa víkina. Þarna ... góðan
spöl frá landi grillti i grannvax-
inn líkama undir vatnsyfirborð-
inu. Sundtökin gáruðu vatnsflöt-
inn og mynduðu sólglitrandi
boða. Ljósblik og hvarflandi, si
breytilegir skuggar léku allt í
kringum hana.
Ulf stóð hreyfingarlaus og
veitti því enga athygli, að Tarzan
stökk og hamaðist í kringum
hann, viti sinu fjær yfir því, að
hann skyldi ekki taka sér neitt
fyrir hendur. Léttirinn yfir því,
að hún skyldi vera lifandi, var
jafn nístandi ákafur og kvíðinn
áður. Ef hún hefði drukknað ...
Hákon Magnússon kom upp að
hliðinni á Ulf. í sama bili náði
Marianne inn á grynningarnar,
reis á fætur og stiklaði á stein-
unum, þar til hún kom að vatns-
bakkanum. Vatnið streymdi nið-
ur eftir henni. Það var eins og
votur sundbolurinn væri málað-
ur beint á líkama hennar. Hún
reif af sér sundhettuna og hristi
úr hárinu. Hákon blístraði með
velþóknun.
— Duglegur hundur! sagði
hann í hálfum hljóðum. Þarna
stóðstu þig vel. Það hefði verið
illa farið að missa af þessari
sjón.
Ofsareiði blossaði upp í Ulf.
Hann leit heiftaraugum á Hákon
og opnaði munninn til að segja
eitthvað, en tók sig á, þegar
honum varð ljóst, að hann hafði
nærri því sagt Hákoni að halda
kjafti.
Tarzan hljóp niðureftir til
Maríanne, stökk í kriagum hana,
veifaði rófunni og gelti af
kvíðablandinni gleði. Þegar hún
beygði sig niður og tók upp bað-
kápuna, tókst honum að sleikja
hana þvert yfir andlitið með
langri tungunni.
— Nei, Tarzan þó, svei þér!
Hún fyllti lófana vatni, sem
gjálfraði milli steinanna, þvoði
sér í framan og þurrkaði sér á
baðkápuerminni. Hvers vegna
ýlfraði hann svona angistarlega?
kallaði hún til Ulfs, sem hafði
tekið upp pípu sína og var að
troða i hana.
— Hann vildi sýna okkur að
þú hefðir filmstjörnuummál,
hrópaði Hákon, áður en Ulf næði
að svara.
Marianne gretti sig. Hún ætl-
aði einmitt að fara að biðja Há-
kon að spara sér gullhamrana,
en þungbúinn svipurinn á andliti
Ulfs gerði hana mállausa. Hann
var á svipinn eins og hann...
hataði hana!
— Hvers vegna ...
Orðið var lítið annað en hljóm-
laust hvísl. Hafði Hákon svikið
loforð sitt og sagt honum frá
hver hún væri? Ulf misskildi
spurningu hennar og hélt að
hún væri að býsnast yfir því
hvernig hundurinn léti.
— Tarzan hefur sennilega
haidið að þú værir að drukkna.
Hann hegðar sér á sama hátt,
þegar ég fer i vatnið, sagði hann.
En þetta er fyrsta skipti, sem
hann hefur áhyggjur af öðrum.
Framh. í næsta blaði.
• Litla sagan
Framh. af bls. 21.
— En skrifaðu mér samt, ef
eitthvað fer úrhendis og þá
skal ég reyna að tala við Mikk-
elsen yfirkennara og nýja krist-
infræðikennarann og fá þá til
að fara þangað niður eftir og
hrífa þig burtu frá öllu saman.
— Líttu nú vel eftir henni
Mimi, sagði Agata og svo föðm-
uðu þær hvor aðra hrærðar.
Síðan lagði Agata af stað til
Parísar með latínukennaranum
sínum.
Þrem dögum síðar fékk
Andrea loksins bréf þaðan að
sunnan. Hún settist í sófann og
hendurnar skulfu er hún skar
umslagið upp með prjóni. Hún
bjóst við hinu versta. Bréfið
var hripað upp í snatri á kort
frá þekktum næturklúbb í
París og það var reyndar frá
Agötu, en í því stóð ekki annað
en þetta:
Elsku Andrea Hleyptu kett-
inum út á stundinni!
Willy Breinholst.
42
FALKINN