Draupnir - 01.05.1905, Blaðsíða 151

DRAUPNIR.
507
ur að Þverá og um alt stiítið. Hann hafði dáið
hinn (S. Jarðbönn og liörkur liöfðu gengið, en
nú brá Lil bata og himininn var einkennilega
fagur þegar kvölda tók.
I’að var ákveðið, að hin virðulega jarð-
arför Gottskálks biskups Nikulássonar skyldi
fara fram hinn tuttugasta sama mánaðar,
og sóttu bana allir hinir tignustu menn í
stiftinu og mesti sægur af prestum úr öll-
um áttum, ábótarnir, priórarnir og sérhver
andlegrar st.éttar máður, sem gal komið því
við. Jón próíastur Arason var þar líka við-
staddur og hjartanlega liryggur, því liversu
svo sem liinn látni biskup var þokkaður af
almenningi, þá misti hann í honum liinn
tryggasta og bezta vin.
Svo fóru menn að týgja sig lil heimferð-
ar, þorðu ekki að reiða sig á fjallvegina ef
veður kynni að breytast, og á meðal þeirra
var Jón prófastur Arason. Hann vissi að
sönnu, að þar álti að halda prestastefnu,
líklega til að ræða um sljórn stólsins í milli-
bilsástandinu, en uin bana var ekki farið að
ræða; sorgarathöfnin var líka svo nýlega al-
staðin og hann sjálfur annars hugar.
»Getum við ekki orðið samferða?« sagði
hann við Einar ábóta, sem var að tala við
Finnboga Einarsson og priórinn frá Möðru-
völlum.