Ljósberinn - 17.05.1924, Qupperneq 5

LJÓSBERINN
157
flestir unglingar annaðhvort sofa, eða ef þeir eru
vaknaðir, eru ennþá að njóta síns byrjandi andlega
lífs. — Og þessvegna liggur líka eftir hann meiri
ávöxtur af hinni stuttu æfi, en oss grunar, eða get-
•um sjeð. Hann vildi fylgja áminningu Postulans,
þar sem hann segir: þessvegna, mínir elskuðu bræð-
ur, verið fastir, óbifanlegir, síauðugir í verki Drott-
ins, vitandi að erfiði yðar er ekki árangurslaust í
Drottni. Og lífsverk hans stuttu æfi er ekki árangurs-
laust, og því er heldur ekki lokið, þótt hann sje frá
oss tekinn. það þróast og dafnar lífssæðið, er hann
stráði svo ríkulega á akri Guðs. — Guði sjeu þakkir
fyrir hinn unga verkamann í víngarði Drottins.
í sumarbyrjun brá yfir oss dökkt ský. Hann sem
frá því er hann var smádrengur hafði með áhuga og
gleði tekið þátt í sumarfagnaði vorum, lá sárveikur
með miklum þjáningum. Vjer vonuðum og báðum um
þá sumargjöf, að honum mætti batna. En hann var
ætlaður í sumargjöf handa himninum, og það var
miklu veglegra. En vjer vonuðum í lengstu lög. En
svo var það hinn bjarta sunnudag hinn fyrsta í sumri,
þegar hátíð var hjá mörgum drengjum og börnum á
fermingardaginn, og hinn' yngsti elskaði bróðir í
þeirra tölu, þá rann upp hin mikla staðfestingar-
stund fyrir þenna unga starfsmann Drottins. Við dyr
hins brestandi hjarta stóð hinn upprisni frelsari og
sagði eins og við sína fyrstu lærisveina: Friður sje
með yður! Og friðurinn mikli kom yfir hinn þjáða
ungling og sigur hinnar stuttu æfi var unninn. Og
nieð sínum ástkæra frelsara gekk hin leysta sál inn til
lífsins, undir fyrirheitum hans, sem knúði á dyrnar: