Ljósberinn - 17.05.1924, Blaðsíða 9

L JÓSBERINN
161
þeim sem eftir eru. En af því eg kyntist — var svo
heppin að kynnast Helga Árnasyni töluvert, langar
mig til þess að minnast hans ofurlítið við yður, kæru
lesendur Ljósberans.
það var auðséð á jarðarförinni hans, að hann átti
marga og góða vini. Fólksfjöldinn, sem fylgdi honum
til grafar, sýndi það, tárin, sem birtust í ótal augum,
báru þess vottinn. Hátíðlegi blærinn á athöfninni átti
vel við, allir, sem þektu hinn unga heimkvadda svein,
fundu, að Guðs andi stjórnaði hugum manna.
Endurminningarnar um Helga eru fagrar og hlýj-
ar. Sálin hans var björt og hrein, lauguð ung í fyrir-
gefningarlind Drottins óx hún og þroskaðist á vegi
lífsins. Takmarkið var hátt, — hugsjónin fögur, —
Drottinn var honum alt. Hans málefni í fyrirrúmi
ávalt. Eg man vel eftir hreina, hlýlega svipnum hans,
og æskufjörinu í viðmóti hans og eldlegum áhugan-
um, sem lýsti sjer á svip hans og látbragði, þegar
áhugamálin — starfið fyrir Krist — voru til um-
ræðu. Og starfsamur var hann! Hann vann vissulega
á meðan dagur var. I öllu sýndi hann, að harin var
sannur lærisveinn Jesú Krists. Hann setti
aldrei blett á skjöldinn.
þetta og fleira rifjaðist upp í huga mínum, þegar
eg stóð yfir moldum hans. Og þegar fylking ungra
drengja, sem hann hafði starfað á meðal, gengu 1
röðum að opinni gröfinni hans og kvöddu hann með
merki krossins, vöknaði mörgum um augu. það var
hátíðleg stund, þögn og tign voru einkenni hennar.
Og eg spurði sjálfa mig: Hve margir þessara ungu
sveina munu feta í fótspor Helga? Hve margir þeirra