Ljósberinn - 01.11.1941, Qupperneq 4

172
LJÖSBERINN
1 |% II Smósoga um litla Reykjavíkur-stúlku.
|yr 1 Eftir Theodór Árnaton
[Frh.] Þegar Dídí litla raknaði úr yí'ir-
liðinu í annað sihn, stóð læknirinn hjá
henni, þar sem hún lá á aðgerðaborðinu,
og gömul og góðleg nunna hjá honum.
Dídí starði fyrst á þau á víxl dálitla stund
og var sýnilega að brjóta heilann um ein-
hverja gátu, sem var henni ofviða. En þau
þögðu bæði, læknirinn og nunnan. Lækn-
irinn hafði lagt svo fyrir, að rétt væri að
lofa henni að átta sig, áður en nokkuð
væri við hana talað, og láta síðan ráðast
eftir ástandi hennar sjálfrar, hvernig orð-
um yrði hagað við hana. Þau kenndu bæði
í brjósli um hana, þessa fallegu stúlku.
Sök sér var það um nunnuna, því að fyrsl
og fremst var hún nú guðhrædd kona og
ákaflega góðleg á svipinn. En einhverj-
um, sem þótzt hefði þekkja læknirinn,
þenna harðneskjulega mann, sem allt af
hreytti út úr sér orðunum eins og hann
væri bálreiður, hefði komið það ókunnug-
lega fyrir, ef einhver hefði sagt honum
að hann kenndi í brjósti um suma sjúkl-
ingana sína. En svona var hann nú inn
við beinið, þessi læknir, þó að'ekki vissu
það aðrir, en þeir sem hlut áttu að máli
í hvert sinn, og svo »systurnar«. Og svona
eru margir læknar. Hver veit hfernig á
því stendur? Þeir eru ekki að flíka tilfinn-
ingum sínum. Mörgum dettur í hug að
þetta sé einmitt af því, að þeir sjá svo
margt, seni þeim gengur til hjarta, að þeir
verði bókstaflega að bíta á .jaxlinn í hvert
sinn, sem þeir verða að fara höndum um
sár sjúklinga sinna, — og þetta verða sum-
ir læknar að gera svo oft, að seinast kems';
það upp í vana að vera a 111 a f með
þessa »grímu« á andlitinu. En það er þö
aðeins gríma, svipurinn og andlitið allt
öðru vísi_, þegar þeim verður á að taka
hana af sér. Og það eru ekki nema örfá-
ar hræður, ef til vill, sem hafa séð þá eins
og þeir eru í raun og veru, og þær eru í
miklum minni hluta. Allir aðrir segja að
þeir séu »þjösnar« og »hrottar«, — að
þeirra mundi njóta miklu betur, ef þeir
væru ofurlítið »manneskjulegri«.
Dídí litla hafði heyrt talað um þennan
lækni, — einmitt í þessum tón, og þekkti
hann í sjón og hún hafði haft einhvern
óljósan ímugust af honum. Og þegar hún
var nú að reyna að horfast í augu við
hann, til þess að vita hvort hún sæi þar
eltki eitthvað, sem gæti hjálpað henni til
að ráða gátuna, sem hún var að velta fyr-
ir sér, fór fyrst um hana hrollur. Hún gat
ekki heldur séð augun í honum almenni-
lega, — það glampaði svo mikið á gler-
augun. Hún leit því af lækninum og á
nunnuna. Og það var svo gott. Andlitiö
var svo frítt, svipurinn svo fallegur, þó
að þetta væri roskin kona, og augun svo
blíð. Það var að vísu rauna-blær á svipn-
um og augnaráðinu, en þegar Dídí leit á
nunnuna brosti hún við henni svo und-
ur ástúðlega. En hvað þetta er fallegt bros!
hugsaði Dídí, og leit um leið aftur á lækn-
irinn. Hann hafði þá tekið af sér gleraug-
un og var að þurrka þau. En hvað er nú
þetta? Ég held bara að hann sé að brosa
lífca, hugsaði Dídí. Og þetta ,var líka fali-
egt hros. freinur í augunum en a andlit-
inu, og í öðrum augnakróknum á vinstra
auganu, — var ekki ofurlítill glettnis-
glampi þar, — ofurlítill. Dídí hefði aldrei
trúað því, ef hún hefði ekkí séð það sjálf,
að það var gott að horfast í augu við
þennan harðvítuga læknir. Og nú var
henni sama um gátuna. Það v a r einhver
gáta, sem hún gat ekki ráðið.. En það gerði
ekkert til. Hun vissi, að hér var hún hjá
góðu fólki. Hún gat verið alveg róleg.