Ljósberinn - 01.04.1942, Síða 5

ljosberinn
49
%ð, sem komu lifandi aftur til byggða, en
þeir sem ekki hurfu með öllu, urðu gæfu-
snauðir aumingjar.
Að loluim varð vegurinn, sem lá til hall-
nrrústanna ófær af grjótruðningi úr fjall-
'nu. Það var engu likara en að grjót, múr-
steinav og leir hefðu tekið höndum sam-
a*i um að skilja þessar dapurlegu rústir
Lá blómlegum, brosandi byggðum. Að-
enis blærinn, sem strauk blíðlega hlíðar
Lallsins á heiðríkum sumarkvöldvum, bar
nieð sér vott þess að enn þá yxu rósarunn-
ar og blómstrandi jasmíur í hallargarð-
‘num, því að með golunni barst oft indæll
blómailmur ofan frá fjallinu. Á kyrrum
vornóttum hljómaði líka stundum söng-
Ur næturgalans frá fallstindinum. Stund-
nm hvíldi sefandi tunglsskinsbjarmi yfir
bastalarústunum þar sem næturgalinn
gisti og blómin uxu.
Svo bar það einu sinni við, að uinhugs-
U|iin um gömlu kastalarústirnar héklu
vöku fyrir ungum manni. I Fredby, iitla
íiorpinu sem lá fast við fjallsræturnar,
^ínggu mæðgin, sem voru nýflutt þang-
cl° og ókunnug þorpsbúum. — Konan
Vílr ekki ung lengur, en þrátt fyrir ald-
Ul-inn og hina miklu sorg, sem hafði gert
Vanga hennar föla og andlit hennar
hi’ukkótt, var hún mjög fríð og tíguleg.
^ogar gylta hárið hennar lék óhindrað um
[1aa> bjarta ennið og hryggu, bláu augun
ystu gleði og áhyggjuleysi æskuáranna
hiýtur hún að hafa verið mjög fögur.
Sonur hennar var unglingur, næstum
3ai'u að aldri, og var hann svo gerólíkur
'Höður sinni, að ókunnuga hefði sízt grun-
að að þau væru nokkuð skyld. En þrátt
var þessi dökkhærði, orðfái, yf-
drengur augasteinn hinnar blíð-
:hærðu, vingjarnlegu móður sinn-
ar- Þessi þunglyndi, fáskifti drengur var
Pað eina, sem minríti vesalings móðurina
tl horfna hamingju. Hun var afkomanc’i
''hrar aðalsættar, sem rakli ætt sína til
Vr>gstu greifadótturinnar af Hardensass.
Sú stúlka var sú eina af kastalabúum,
ynr það
h'lætislegi
hyndu, Ijós
sem komst lífs af úr árásinni sem gerð
var á höllina. Fjölskylda hennar kærði sig
ekkert um frændsemina við dökku, ábúð-
aimiklu greifana og líktist þeim lítið, en
minnstan ættarsvipinn bar þó yngsta dót-
irin, hin bjarta, blíðlynda, hægláta. Mar-
grét. Það var aðeins seinna, þegar neyðm
barði að dyrum hennar, sem hún minntist
ættfeðra sinna, greifanna af Hardensass.
Orlaganornirnar ófu forlagavef þess-
arar stúlku með óvenjulegri grimmd og
haröneskju. Ungur, fátækur aðalsmaöur,
sem átti ekkert nema gott hjarta og frítl
anuht, hafði unnið ástir hennar. Af barns-
legri hlýðni við foreldrana, sem biðu eftir
veglegri ráðahag fyrir hina ungu og fögru
dóttur, ætlaði hún að afneita ást sinni og
um leið hamingju lífs síns, en heillandi
fegurð hennar hafði hertekið hjarta unga
mannsins og hún varð að verða h a n s,
livað sem það kostaði. Fyrirlitin af ætt-
ingjum sínum og rekin úr fjölskyldu sinni
fylgdi hún honum burt, honum, sem nu
var henni allt. Þau giftust á laun. I iitlu
húsi, langt inni í skógi, földu þau ham-
ingju sína, en sú sambúð var aðeins sern
stuttur draumur. Ungi eiginmaðurinn var
kallaður í herinn. Nokkru seinna var ekkj-
unni tilkynnt lát hans. Tár hennar runnu
eins og daggardropar niður á vöggu iitla
drengsins hennar, og í sorg sinni gleymcli
hún að syngja allar fallegu vögguvísurn-
ar, sem hún hafði hugsað sér að syngja
hann í svefn með. Andvörp og ekkasog
var það síðasta sem litli drengurinn heyrði
þegar hann átti að sofna, og fyrsla hljóð-
ið sem barst honum til eyrna þegar hann
vaknaði. Hið fyrsta sem hann sá, þegar
hann opnaði augun var hinn svarti sorg-
arklæðnaður móður hans.
En hin takmarkalausa ást, sem hún bar
í brjósti til litla barnsins veitti henni hug-
rekki til að halda áfram að lifa. Hún þráði
þá stund að sjá augu hans hvíla með ástúð
á henni og varir hans endurgjalda bros
hennar. En Jóhannes litli lærði aldrei að
brosa. Einkennilegur skuggi brann í