Ljósberinn - 01.02.1944, Blaðsíða 4

4
LJÓSBERINN
UM KRISTNIBOÐ
UR HEIMI HEIÐIfVGJABARNAWNA
IÐ eruð líklega búin að steingleyma
dálítilli grein tun kristniboð, sem ég skrií-
aði í „Ljósberann“ fyrir nokkuð löngu.
Það var stutt grein um það liver liefði
stofnað kristniboðið og livað það væri.
Nú minnti Jón Helgason, ritstjóri „Ljós-
berans“, mig á það, að ég liefði eigin-
lega verið búinn að lofa því að segja ykk-
ur seinna frá börnum í heiðingjalöndum,
svo að ég verð víst að standa við loforð
mitt. Eg skrifa nú samt ek)d af því einu,
að ég hafi verið búinn að lofa því, held-
ur af því, að mér þykir vænt um að skrifa
um kristniboðið og segja öðrum frá heið-
ingjabörnum og hvað lærisveinar Jesú
gera fyrir þau. Þið haldið nú ef til vill,
að ég hafi sjálfur kornið til heiðingja-
landa og séð heiðingjabörn. Það hef ég
því miður ekki gert. Það, sem ég veit, hef
ég annað hvort lesið, eða heyrt kristni-
boða segja frá. En mig hefur allt af lang-
að til þess að koma á kristniboðsstöð og
sjá kristniboðsstarfið með eigin augum.
Það ætla ég líka að gera, þegar ég er orð-
inn nógu ríkur, en það getur dregizt lengi,
og þá verður eitthvert ykkar — eða lielzf.
mörg — komin þangað og farin að starfa
þar fyrir Jesúm.
Ég ætla í þetta sinn að skrifa dálítið
um það hvernig heiðin börn kynnast
kristniboðunum fyrst, en eins og þið vit-
ið eru kristíliboðarnir hvítir menn, sem
hafa farið frá ættlandi sínu og öllum
vinum, til þess að segja heiðingjunum
langt úti í löndum frá Jesú.
Heiðingjabörnunum finnst kirstniboð-
arnir vera afskaplega skrítnir menn, þeg-
ar þau sjá þá fyrst. Þeim finnst þeir víst
ennþá skrítnari en ykkur finnst vera að
sjá Negra eða Kínverja. Stundum eru
heiðnu börnin hrædd við kristniboðana
og flýja fyrst þegar þau sjá þá. En þau
eru nú samt — eins og börn í öllum lönd-
um — afskaplega forvitin, líklega ennþá
forvitnari en þið eruð nokkurn tíma. Og
forvitnin sigrar hræðslu og feimni. Einu
sinni var drengjunum í þorpi einu á Ind-
landi sagt frá því, að það væri hvít kona
komin í þorpið og hún hefði farið inn
í hús höfðingjans. Þeir urðu þá svo for-
vitnir, að þeir lilupu frá leikjum sínum
og starfi beina leið að húsi höfðingjans.
Það var þá orðið alveg troðfullt af for-
vitnu fólki, en drengirnir voru svo for-
vitnir, að þeir klifruðu upp á þak og
gægðust niður um rifur á þakinu — en
þakið var úr hálmi, svo það þurfti ekki
mikið til þess að á það kæmi rifa. Hvíta
konan, sem var kristniboði, gekk þá út
og hélt samkomu úti. Drengirnir heyrðu
ekkert af því, sem var sagt eða sungið.
Þeir liorfðu bara á, hvítu konuna, því hún
var svo afskaplega skrítin, að það var
ekki nokkru lagi líkt. Þegar hún kom
aftur seinna, tóku þeir eftir söngnum,
sem hún söng og loks eftir sögunni um
Jesúm, og að síðustu fóru þeir á liverj-
um sunnudegi í sunnudagaskóla til þess
að hlusta á boðskapinn um Jesúm, seni
hafði komið til að frelsa þá frá öllu illu.