Ljósberinn - 01.02.1944, Blaðsíða 20

20
Það er ekki annað hægt að gera, en
vera þolinmóður og treysta því, að Drott-
inn lijálpi okkur“, sagði Vitalis. „Þú verð-
ur að reyna að lialda flokknum saman og
halda sýningar. Þegar mánuðurnir þrír
eru liðnir, mætumst við hér við fangels-
ishliðið, og þá þurfum við ekki að skilja
framar. Get ég treyst því, að þú komir?“
„Já, það getið þér“, svaraði ég. „Þenn-
an mánaðardag eftir þrjá mánuði verð ég
hér og bíð eftir yður“.
Hann kyssti mig, klappaði dýrunum
og bað mig að minnast þess, að nú væri
ég stór drengur, sem gæti staðið óstudd-
ur á eigin fótum. Svo lokuðust dyrnar
á klefanum hans, og ég gekk grátandi
út á götuna, og hundarnir fylgdu á eftir
daprir í bragði. Einnig þeir skildu, hvað
fyrir hafði komið.
Hvað átti ég nú að gera? Ég varð sem
skjótast að komast burt úr borginni, því
ég hafði ekki efni á að kaupa munn-
körfur.
Af stað! Út í hinn stóra, ókunna
heim! Frh.
Drottins náðardyr
ViS stöndum enn þá eins og fyr
vi'S opnar Drottins ndSardyr;
þaS orfi hans hefur enn þá rœzt
aS enginn kraftur fœr því lœst.
Ó, Drottinn kœr, vér þökkum þér
d5 þú hefur látiS okkar hér,
þitt ríki efla um íslands byggfi
meS Eleasars trú og dyggfi.
B. J.
LJÓSBERINN
/
HLÝÐHÍ
VID FORELDRA
Lærið af Jesú börnin blíð,
blessunar er merkið,
heiðrið foreldrá þœg og þýð.
Það í orSi sem verki.
Hann sem að allra ySar er,
einn GuS og faSir líka,
foreldrum gjörSist hlýSinn hér,
hugsiS um auSmýkt slíka.
Allt svo lengi sem GuS er GuS,
góSum hlutum ráSandi,
œ verSur hlýSnin umbunuS,
öllum, Drottni þjónandi.
Þínum foreldrum um þú ert,
elsku og lilýSni skyldugur,
álls sem þau hafa gott þér gert,
gjarnan sértu minnugur.
JarSneskum manni engum átt
öSrum betur aS unna,
í öllu því sem megna mátt,
minnstu þeirra þakka kuntia.
í minni jafnan þér sé því,
sú þunga hefndarpína,
sem ólilýSnir rata eiga í,
ef afrœkja skyldu sína.
Vanblessunar þáS orsök er,
eptirköst mun og veita,
ef viS foreldra þína þér,
þú gerir illa breyta.
Gef þú í allra barna brjóst,
blíSi Jesú! þinn anda,
svo viS foreldra leynt og Ijóst,
lœri í hlýSni standa.
G. Snorrason