Ljósberinn - 01.05.1945, Blaðsíða 27

LJÓSBERINN
En hve hún óskaði sér þess þá heitt, að
hún gæti setzt á skemilinn við fætm
gömlu frænku og lagt höfuð sitt í skaut
hennar og sagt henni allan sinn hug. En
þá fannst henni hún vera enn þá óað-
gengilegri en liún hafði að jafnaði ver-
ið, svo að hún varð að neyta alls þess
hugrekkis, sem húri átti, til þess að geta
sagt henni allt, sem henni bjó í brjósti.
„Þér gremst nú víst ósköp við mig“,
mælti hún með tárin í augunum, „en ég
hlýt að segja þér eins og er, að við Fritz
eruð trúlofuð“.
Frænka hennar gerði snöggt viðbragð
og alveg sérstakur svipur lcom á hana. En
til að koma í veg fyrir mótmæli af henn-
ar hálfu, sem hún átti vísa von á, þá
flýtti Hedvig sér að'segja: .
„Fritz hefur að sönnu ekki mikla at-
vinnu, enn sem komið er, en við erum
ung og getum beðið betri tíma. Ég hef
hugsað mér, ef þér er það ekki móti skapi
að kenna ungum stúlkum og viðhafa all-
an sparnað, þangað til við seinna —“
Lengra komst hún ekki fyrir gráti. Hún
kveið svo fyrir því að þessi tilfinningar-
lausa manneskja mundi gera beiska þessa
sælustu stund lífs síns!
En seinna vissi hún ekki hvernig þetta
allt hefði gerzt. Á næsta augnabliki lá
hún á hnjánum fyrir fótum frænku sinn-
ar, og faldi útgrátna andlitið sitt í skauti
liennar, og fann, að hún strauk höndinni
blíðlega um hárið á henni. Hún féll al-
veg í stafi af undrun, er hún heyrði gömlu
jungfrúna tala til sín í svo mildum rómi,
sem hún liafði aldrei gert sér í hugarlund,
að hún mundi fá að heyra af vörum
hennar:
„Þangað til þið seinna getið náð sam-
an, orðin dauðleið á lífinu, getið eigi
lengur glaðzt við lieimilið ykkar, af því
að ástir ykkar hafa með ýmsu móti beðið
tjón við sorglega reynslu og hörmuleg
glappaskot. Nei, barnið mitt, ef þið Fritz
eruð sannfærð um, að ást ykkar sé sönn
og einlæg, þá skuluð þið ekki bíða, þang-
að til æskan er horfin og hin harða bar-
átta fyrir tilveru ykkar er búin að svifta
ykkur flestum ykkar sæludraumum. Ég
skal sjá fyrir því“.
„Þú, frænka! Vilt þú lijálpa okkur?“
mælti Hedyig, full iðrunar sakir hinna
óvingjarnlegu tilfinninga sem hún hafði
alið í brjósti sér til frænku sinnar.
„Já, hver ætti annars að gera það?
Hver mundi betur geta skilið en ég, hvað
það er að bíða, þangað til maður er oi’ð-
inn gamall og hai-ðbrjósta?“
Hún talaði liljóðlega, eins og við sjálfa
sig. Svo brýndi hún raustina, og þá varð
hún aftur hvöss og beisk.
„Hefur móðir þín aldrei sagt þér neitt
af æskixástum mínum“.
„Nei, aldrei!“
„Það er kynlegt! Ég get þó sagt þér,
að æskuástir mínar hafa verið mörgum
manni brunnur sagna. En hversu ég hef
verið smánuð og hlegið að mér, af því að
ég hef haldið fast við mína fyrstu ást.
Og mörgum finnst það líka allkynlegt“.
„Frænka, ekki mundi ég hafa hugs-
að þannig“.
„Nei, þú ert nú stödd í sömu sporum
og ég var — við skulum sjá — fyrir þrjá-
líu árum. En ég ætla að segja þér mína
fábreyttu sögu. Hiin er á þessa leið:
Fegurri, kátari og elskulegri mann er
87