Ljósberinn - 01.05.1945, Qupperneq 36

4j i/ ú) m e rh u rfii ri n
si) t/ SAGAÍ MYNDUM eftir HENRYKSIENK1EWICZ
(>æta ungfrúarinnar eins og sjáaldurs augna -ykkar.
Ég ætla að koniast a<V livaða menn liafa tjaldað
Jiarna. Ef ég á ekki afturkvæmt og ungfrúiu skyldi
deyja, þá lætur þú hana liggja í trénu, byggir háa
girðingu í kring og skerð þetta tákn í hörkinn". Hann
tók tvær bambusstengur og lagði þær í kross. Síðan
sagði hann:
Tunglið var komið liátt á loft, svo að nú var miklu
hjartara. En erfiðleikarnir hyrjuðu fyrst, þegar Stasjo
fór yfir grasið, sem suins staðar var svo hátt, að
maður á hesthaki hefði getað falið sig í því. Jaín-
vei yfir háhjartan daginn var ómögulegt að sjá hér
skref fram fyrir sig. Sem lietur fór voru Iiá livítmaura-
hú, með svo sem hundrað skrefa millihili, scm
hann gat séð frá, hvort hann væri á réttri leið eða
ekki.
„Ef Bíhí deyr ekki, en ég kem ekki aftur, þá ferð
þú með hana til fólksins þíns og segir Wahama-her'
mönnunum, að fara með hana í austur, að liafinu
mikla“. Ungi negrinn kastaði sér fyrir fætur lians
og faðmaði kné hans og sagði: „Ó, Bwana Kubwa,
koma aftur, koma aftur!“ Stasjo varð snortinn af
tryggð svertingjadrengsins. Hann lagði hönd sína á
höfuð lians og mælti: „Farðu að trénu Kali, við
sjáumst aftur!“
Frumskógurinn er óhugnanlegur í næturkyrrðinni,
þegar hvert eitt liljóð herst manni að eyrum. Kvíði
og ótti læstu sig um huga hans. Honum fannst allt-
af einhver vera að læðasl framhjá sér og sitja um
sig. Þegar hann liafði gengið í nokkrar ldukkustundir
uppgölvaði hann rósrauða eldglóð á klöpp, svo sem
þrjú—fjögur hundruð skref frá sér. Hann gat næst-
um heyrt hjartað í sér slá í næturkyrrðinni. Hverjir
skyldu nú vera þarna?