Ljósberinn - 01.04.1946, Síða 5

LJÓSBERINN
65
til beggja handa. Þeir rjúka til og opna
hliðið, vængjahurðir, sem ég held að séu
stærstu, þyngstu og elztu vængjahurðir í
veröldinni. Og nú fyrst sjáum við bæinn,
mjóar götur og lág hús, miklu lægri en
virkismúrinn.
5,01i kán“ — ég sé hve umferðin er af-
skaplega mikil. Fólkið streymir fram og
aftur, virðulegir menn í víðum, skósíðum
silkikjólum, götusalai-, burðarmenn,
vatnsberar, betlarar og börn. Eg sé sölu-
palla með alls konar varningi, sem tjald-
að er yfir hér og þar á gangstéttunum,
°g sölubúðir troðfullar af fólki. Alls stað-
ar er is og þys.
Og ekkert dregur úr umferðinni, við-
skiptunum eða hávaðanum, þó að sunnu-
dagur sé, ekki einu sinni á sjálfum jól-
unum, — nema á aðeins einum stað í bæn-
uni, kristniboðsstöðinni.
Og nú sé ég kirkjuturn. Hann er í miðj-
um bæ og gnæfir hátt yfir öll lágu húsin.
Ef við heyrum kirkjuklukkurnar hringja,
þá vitum við að það er sunnudagsmorg-
un. Kl. er 9 og sunnudagaskólinn fer að
byrja. Og auðvitað sláumst við í för með
kínversku börnunum, sem eru á leið til
kristniboðsstöðvarinnar, sunnudagaskóla-
börnunum. Svo geta þau sagt ykkur til
bvers þær eru allar stóru byggingarnar
á kristniboðsstöðinni:
Þarna eru íbúðarhús kristniboðanna og
Eínverskra samverkamanna þeirra. Kirkj-
una þekkið þið á turninum. Hinum meg-
tn við götuna er stór bygging í útlendum
•tfl, það er sjúkrahúsið. Og loks eru svo
skólahús, en þau eru mörg.
Þessar byggingar benda til þess hvað
Eristniboðar gera: Þeir kenna, prédika og
l®kna. — Þið munið sjálfsagt hvað Jesús
gerði? „Hann ferðaðist um allar borg-
irnar og þorpin, kenndi í samkomuliús-
um, prédika'öi fagnaðarboðskapinn mn
ríkið og lœknaöi hvers konar sjúkleika“.
Hann var sjálfur fyrsti kristniboðinn og
þetta gerði liann. Og þessu verki hans
halda nú tugir þúsunda kristniboða áfram
í heiðnum löndum. Þeir prédika, kenna
og lækna, eins og liann.
Nú hröðum við okkur inn í kirkjuna,
því sunnudagaskólinn er byrjaður og
börnin farin að syngja. Við setjumst á
aftasta bekk og tökum vel eftir öllu. Og
úr því að við höfum lært kínversku, þá
tökum við undir og syngjum með.
Þið vitið öll hvað sunnudagaskóli er?
Þar er börnum kennt að syngja fallega
söngva um frelsarann, þau eru frædd um
hann svo að þau geti elskað liann, trú-
að á hann og beðið til hans, og orðið sann-
ir lærisveinar hans.
Við heyrum það fljótt, að kínversk
börn syngja ekki vel, en þau syngja liátt,
sum þeirra alveg afskaplega liátt. Og þau
fylgjast vel með, þegar verið er að segja
þeim frá Jesú. Qg ég. tala nú ekki um
þegar farið er að úthluta sunnudagaskóla-
myndunum, (litlum fallegum myndum
íir lífi Frelsarans, en aftan á þær er prent-
uð ritningargrein, minnisvers, sem böi-nin
eiga að læra utan að), — þá eru allar
liendur á lofti.
Smn barnanna liafa ofurlitla „stúdents-
húfu“ eða skólahúfu á höfðinu. Það eru
þau, sem ganga í barnaskóla. Hin eru
miklu fleiri, sem ekki hafa slíka liúfu.
Það stendur nefnilega þannig á því, að
aðeins 20 börn af hverju 100 ganga í
skóla. Hugsið ykkur það, að af öllum
þeim milljónum barna, sem eru í Kína,