Ljósberinn - 01.04.1946, Blaðsíða 14

74
LJ Ó S 13 E RIN N
stóð eins. og steingerfingur og starði fram
fyrir sig.
„Þarna er enn eitt vaxlíkneskið“, sagði
Antliony. „Hann er bara vel málaður. Sjá-
ið, livað liann er rauður í andliti. Það er
auðséð á lionum, að honum hefur þótt
góður sopinn. Jæja, gamli. Maginn á þér
mætti vera dálítið minni“.
„Er það ég, sem þér eruð að tala við?“
spurði „vaxlíkneskið“ og lyfti annarri
augnabrúninni.
Anthony brökk \ið, cins og býfluga
befði stungið liann.
„Þökk fyrir! Eruð þér lifandi? Þá verð
ég að biðja afsökunar“.
„Nú varstu óheppinn“, sagði Jane lilæj-
andi. „Þú verður víst að láta þér nægja
að vera bara áhorfandi liérna inni, ann-
ars endar það með því, að þér verður vís-
að út“.
„Yæri ekki bezt, að ég stingi alla með
títuprjóni, þá kæmi fljótlega í Ijós, hverj-
ir væru lifandi?“
Þau voru lengi að ganga um alla sal-
ina. Við og við tylltu þau sér á bekk og
bvíldu sig, en á meðan sagði Jane ein-
liverja sögulega atburði um Cromwell og
riddarana, Hinrik áttunda eða Napoleon.
Jane kunni vel við sig innan um þessar
mörgu sögulegu myndir. Hún gat jafnan
greint frá liverju því vaxlíkneski, er þau
staðnæmdust við, alveg eins og bún væri
liér daglegur gestur.
En til mikillar undrunar fyrir þá Jim
og Anthony gat lienni líka skjátlast.
Á einum stað stóð gamall maður Og
studdi sig við staf. Hann bafði brugðið
binni hendinni upp að augunum, eins
og hann væri að lesa eitthvað.
Jane kenndi í brjósti um hann og mælti
um leið og þau gengu fram hjá: „Ég sé
vel. Get ég ekki lesið þetta fyrir yður?“
Gamli maðurinn lieyrði sýnilega ekki
orð bennar. Jane endurtók, að hún vildi
gjarnan lijálpa lionum.
Nú fóru Antliony og Jim að blæja.
„Þú hafðir gott af þessu, Jane. Á ég ekki
að lána þér títuprjón?“
Jane varð vandræðaleg. „Eg hélt bann
væri lifandi. Það eru tæplega fimm mín-
útur síðan ég sá gamlan mann, nákvæm-
lega eins búinn, ganga hérna um“.
„Já, gainli maðurinn er býsna eðlileg-
ur. En veiztu, að ég er glorbungraður.
Væri það ekki góð hugmynd að taka upp
matarböggulinn og fá sér matarbita?“
„Við eigum eftir að fara þarna niður“,
sagði Jim og benti á skuggaleg göng, sem
lágu niður í kjallara.
„Nei“, sagði Jane ákveðin. „Þarna er
ekkert fyrir börn að sjá. Þú verður að
bíða með að skoða þennan skelfilega klefa,
unz þú stækkar. Við höfum séð margt
skemmtilegt í dag“.
Jim og Antliony langaði báða til þess
að gægjast niður í þennan leyndardóms-
fulla kjallara, en þeir báru svo mikla
virðingu fyrir Jane, að þeir hlýddu lienni.
Skömmu seinna voru þau komin í ljóm-
andi fagran skenuntigarð. Þau settust í
mjúkt grasið. Þelta var í fyrsta skiptið,
sem Jim sá svona stóran og fallegan garð.
IJann hafði að vísu mörgum sinnum legið
í grasinu í skemmtigörðunum, en æfin-
lega í þeim lilgangi að fá sér ofurlítinn
blund eftir svefnlausa nótt á götunni. Nú
var öðru máli að gegna. Hann þurfti ekki
lengur að óttast lögregluþjón, þó að liann
gengi fram bjá. Auðvitað var liann svang-
ur, en eftir örfá augnablik sagði Jane: