Ljósberinn - 01.04.1946, Side 8

68
••••». 0 .•••••^. ••»••••••••
; :•: V 9----•**••--.*V:---- **—•-------
V).....'o
•••••••«•••••••••••••••■«•••••••••••••••••*•••.
o
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
LJÓSBERINN
0 ,»•••••
,••••.•..•• ••••/• v..v •
-----*
o^-fív*
.:;.• GULLEPLID
c..U:>.
Kóngsdóttirin var fögur sem eplablóm,
en hún var ákaflega drambsöm. Hún var
svo drambsöm, að bún sagði að enginn
prins, aðalsmaður eða hirðmaður væri
svo góður eða göfugur, að liún teldi það
virðingu sinni samboðið að giftast lion-
um, og þó víðar væri leitað en í hennar
eigin landi.
Konungurinn átti engan son, og þráði
það, að eignast tengdason, sem gæti lijálp-
að sér við ríkisstjórnina. Hann reyndi því
á hverjum degi að mælast til þess við dótt-
ur sína, að liún veldi sér mann. Og ekki
vantaði biðlana. En í hvert skipti fann
hún einhverja ástæðu til að draga það
á langinn.
Hún var ákaflega liðug og létt á sér, og
liún vissi, að hún gat hlaupið miklu hrað*
ar en vinstúlkur hennar. Hún hélt því,
að hún mundi líka vera fljótari að lilaupa
en nokkur karlmaður. Hún sagði því einu
sinni við föður sinn, til þess að losna við
þetta eilífa nöldur;
„Jæja, faðir minn! Til þess að gleðja
þig, lief ég tekið þá ákvörðun, að giftast
hverjum þeim manni, sem yfirvinnur mig
í kapphlaupi. En þá verður þú að lofa
mér því, að hver sem ég yfirvinn, verði
settur 'í það svartasta fangelsi, sem til er
í Iandinu“.
Kóngurinn gekk að þessiun skilmálum,
og liann sendi kallara sína út um allt land,
iOg lét þá tilkynna, að hver sá, sem sigr-
aði pinsessuna í kapphlaupi, fengi hana
fylgdarmaður minn og ég, áðnr um dag-
inn), en það var á leiðinni heim til mín
aftur til Hælavíkur. Því tók ég eftir, að
þegar fylgdarmaður minn þrýsti hönd
mína, fann ég að í lófa hans var stórt
ör, en ég gerði mér enga grein fyr-
ir því frekar í svipinn. Svona héldum
við áfram upp á kambinn, og það var allt-
af jafn koldimmt. En þegar við komum
upp fyrir stóra vörðu, sem er á kamb-
brúninni, staðnæmist fylgdax-maður minn
allt í einu, og um leið birtir. Svo mikil
Ijómandi birta var í kringum mig, að ég
sá ekkerl annað en hana, en þegar ég
fór að átta mig, fór ég að svipast um eft-
ir fylgdarmanninum, en hann var horf-
inn. Þá opnuðust augu mín og ég skildi,
livað fram við mig hafði komið, að það
var enginn annar en frelsari minn, Je8Ús
Kristur, sem hafði komið mér til bjálpar
á örlagastund og leitt mig yfir örðugasta
hjallann, og ég hrópaði: „Guði sé lof!“
og við það vaknaði ég.
Bjargey Pétursdóttir
frá Hælavík.