Ljósberinn - 01.04.1946, Síða 13

L JÓSBERINN
73
lijálpaði henni að gera dálítinn fjólu-
vönd, er lnin bar á yfirhöfn sinni. Já,
Jane vissi liVernig hún átti að lagfæra
ýmislegt.
Stærstu blettirnir í fotutn Anthouys
Vöi'u horfnir. Jane háfði náð |jeini burtU
ög sléttað fötin möð ÍilÍa járninu sínu,
éins vel og hún gat. Undrandi liorfði húu
á Antliony. Fyrirhöfn hennar borgaði sig
margfaldlega. Anthony var glæsilegur
maður, sem lnin gat verið lireykin af aö
ganga með á götu úti.
IX.
Ujá Ma<Íaine Tussaud.
Þegar þau gengu upp breiðu tröpp-
urnar, sem lágu að safninu, skaut þeirri
iiugsun niður í Jim, að liann hefði átt að
sitja kyrr heima. Ilér var allt miklu fal-
iegra, en lionum liafði til hugar komið, og
bann sá, að hann átti alls ekki heima í
þessu umliverfi. En Anthony vakti liann
brátt upp af slíkum hugleiðingum.
»,Heyrðu, Jane frænka. Nú verður þú
£>ð taka að þér að vera kynnir. Ég þekki
ekkerl af þessum konum og körlum. Ætli
það sé ekki bezt að maður kaupi sér leið-
arvísi, þá gelur maður áttað sig á hlutun-
uiu“.
Jim og Jane urðu nú áliorfendur að
skemmtiJegu atviki. Antliony tók upp pen-
uigaveski sitt og gekk í áttina til ungrar
bonu, er var með bunka af bæklingum.
Hann brosti til hennar, tók ofan og sagði
burteislega: „Kæra frú, vilduð þér gera
svo vel og selja mér einn leiðarvísi?“
En konan virtist ekki heyra orð hans.
Anthony varð forviða yfir þessari ókuit-
eisi og fór að virða slúlkuna fyrir sér.
Hún brosti stöðugt, án þess að virða hann
viðlits. Fólk fram við dyr tók eftir þessu
atviki og hló dátt lun leið og það gekk
iit. —1
„Þú mátt víst eíga ritiii þíri'1, sagði
Anthöny um leið og harin sneri frá kon-
unni. „Hún er úr vaxi. Þetta er bara
vaxþrúða“,
Nú kom ung stúlka til þeirra. Hún var
mjög lík vaxlíkneskinu, var í sams konar
kjól og bar einnig bæklingá,
„Þér móðgist vonandi ekki“, sagði liúri
við Anthoriy, er stóð og góridi út' í loftið;
„Eg seí Íéiðarvísá. Yður váritar máské
einn?“
Ilún var fögur, þar sein hún stóð þarna
og brosti lil hans. 011 gremja Anthonys
varð að engu og hanii flýtti sér að kaupa
eitt eintak og fullvissa hana irin, að haiili
væri alls ekki reiður við haria.
„Líttu á gomlu konuna þarna á bekkn-
um. Hún er sofnuð“, sagði Jane. „Heyrðti,
Jim! Sérðu ekki bókina, sem liún hefir
misst á gólfið. Farðu og táktu haiiá upp“.
Jim fór af stað, en bókin þarna var
undarleg. Hann gat als ekki náð lientti
upp fra gófinu’. llann reyndi aftur. Nei,
það var eins og hún væri límd við gólfið.
Hann leit undrandi upp. Konan — hvað
var annars að konunni, það leit út fyrir
að hún væri dáin, svo grafkyrr var hún.
Allt í einu tók hann eftir því, að Anthony
og Jane skellililógu að honum. Nú, þannig
lá þá í þessu. Konan var úr vaxi. Hann
gekk skönimustulegur sömu leið til baka.
„I þetla skipti hljópst þú á þig, vinur
minn“, sagði Anlliony gáskafullur.
Rétt fyrir innan stórar dyr, sem lágu
frá anddyrinu að fyrsta salnum, stóð
þjónn í rauðum einkennisbúningi. Hann
\