Ljósberinn - 01.04.1946, Side 15

LJÓSBERINN
75
„Gjörið þiS svo vel og fáiS ykkur matar-
bita!“ ÞaS var dásamlegt. Hann andvarp-
aSi af vellíSan og teygSi úr sér, þar sem
hann lá í grasinu í skugga af stórum
runna. Á liinni stóru grassléttu var lióp-
Ur af kindum. Hér ríkli friSur og kyrrS.
ÞaS var næstum furSulegt aS þessi friS-
sæli staSur var í hjarta heimsborgarinnar.
Einstöku sinnum heyrSist bergmál af há-
vaSa, er gaf til kynna isinn og þysinn
umhverfis þau.
Jim smokraSi sér úr skónum. Stígvél
eru vissulega góS uppfinning, hugsaSi
hann. En þau krepptu nokkuS mikiS aS
fótunuín.
X.
Lofoj'S.
Jim syrgSi dagana. Á liverju kvöldi
strikaSi hann á þiliS í herberginu sínu.
Þannig taldi liann dagana, sem Anthony
átti eftir aS vera heima. Jane og Anthony
reyndu að hugga hann eftir fremsta megni.
Jane leyfSi honum aS hafa páfagaukinn
bjá sér í herberginu. ÞaS þótti honum
mjög vænt um. Nú gat liann leikiS Robin-
son. ÁSur en hann háttaSi í kassann á
kvöldin, sat hann oft tímunum saman og
sagSi gauksa sögu óhamingjusama pilts-
ms, er strandaði á eySieyju. Og gauksi
blaSraSi, þaS sem liann kunni: „GuS varS-
veiti drottninguna. Gauksa langar í syk-
ur . , •
Kvöld eitt, þegar Jim var í miSri sög-
unni af Robinson Crusoe, leit hann af
tilviljun út um gluggann. Hann sá andlit
hverfa af glugganum. Jim beiS nokkra
stund, unz höfuSiS kom aftur í Ijós. ÞaS
var ekkert um aS villast. Hann þaut upp
og hljóp til dyranna, en gauksi gerSist
órólegur í búrinu. Fyrir utan stóS Steve.
Hann var mjög lúpulegur og sneyptur
yfir því, aS Jim skyldi liremma sig svona.
Jim kreppti ósjálfrátt hnefana. ÞaS var
ómögulegt aS segja, nema óveSur væri í
aSsigi, og þá var eins gott aS vera viS öllu
búinn.
En þá sagSi Steve: „ÞaS var ekki af því,
aS ég vildi . . . Ég á viS, aS ég ætlaSi bara
aS heyra, livaS þú segSir páfagauknum“.
Jim horfSi tortryggnislega á Steve, en
mælti svo: „Viltu ekki koma inn? GerSu
svo vel. Þú hefur gaman af aS sjá her-
bergiS mitt“.
Stuttu síSar sátu þeir inni í skúrnum
og ræddu saman. Steve dáSist aS herberg-
inu. Hann reyndi aS koma sér vel viS
gauksa, en liann vildi sýnilega ekkert meS
þennan aSkomudreng hafa, því aS hann
goggaSi í fingur hans og ýfSi fjaSrirnar.
Þegar skeggræSurnar stóSu sem hæst, var
glugga hrundiS upp og kallaS út í myrkr-
iS: „Ste—eve! Hvar ertu? Þú átt aS fara
aS hátta. Ste—eve! Komdu strax eSa þú
skalt fá duglega ráSningu, þrjóturinn
þinn!“
Sleve fölnaSi og leit á Jim. „Nú er
mamma í vondu skapi“, sagSi liann. „Ég
verS aS flýta mér inn“.
Hann opnaSi dyrnar í hálfa gátt og
smeygSi sér út í dimmuna, eins og rotta.
ÞaS mátti enginn sjá hvar hann liafSi
veriS.
Næsta kvöld kom Steve aftur. Nú var
ekki lengur aSeins einn áheyrandi hjá
Jim aS sögunni um Robinson Crusoe,
lieldur tveir.
Jim fannst tíminn þjóta áfram. Og hon-
um þótti hver dagur jafn dásamlegur og