Ljósberinn - 01.04.1946, Blaðsíða 16

76
LJÓSBERINN
okkur þykja skemmtilegir sumarleyfis-
dagar. Bara tveir dagar voru þar til „Bliie
Jacket“ sigldi. Jim elti Anthony hvert
sem hann fór. Hann var í herberginu hang
til þess að hjálpa honum að pakka niður,
eins og Anthony sagði. Anthony átti hlátt
sjókoffort með traustum lás fyrir. Það
var ekki mikið í því, en það var gaman
að skoða það, sem í því var. Þar var flaska
með fallegu, litlu skipi innan í. Merki-
legast af öllu var, að skipið hafði bæði rá
og reiða, þó að flöskustúturinn væri svo
mjór, að það gæti ómögulega gengið niður
um liann. Jim fannst þetta óskiljanlegt.
„Þú getur liugsað um þetta, þangað til
ég kem aftur. Getirðu þá sagt mér hvernig
skipið hefir verið sett í flöskuna, máttu
eiga það“.
Það voru fleiri sérkennilegir lilutir í
koffortinu, t. d. rýtingur, en haldið á hon-
um og slíðrið var úr lireindýrabeini, og
mjög fagurlega útskorið. Rýting þennan
liafði Anthony keypt hjá Lappafjölskyhlu
lengst norður við lieimskautsbaug. Þá
var þarna fallegur silkivasaklútur frá
Tyrklandi.
„Unnusta mín á að fá hann“.
„Átt þii unnustu?“
„Nei, en ég ætla að eignast hana. Þú
getur verið viss um, að það skal verða
yndileg stúlka. Þegar við giftum okkur,
skal ég bjóða þér í brúðkaupsveizluna,
Jim“
Jim varð svo skringilegur við þessar
upplýsingar, að Anthony gat ekki varizt
hlátri.
„Þú þarft ekki að óttast að ég yfirgefi
þig strax. Þetta var í rauninni bara spaug.
Áður en ég fer út á sjóinn vil ég biðja
þig að lofa mér tvennu, Jim.
Þú verður að lofa mér því að yfirgefa
ekki Jane. Vertu henni góður. Hún er
svo einmana og þarfnast vináttu. En þú
gerir það jafnframt sjálfs þín vegna að
vera kyrr hjá lienni. Farir þú aftur út á
götuna, er ég hræddur um framtíð þína.
Viltu taka í hönd mína og heita mér þessu
að viðlögðum drengskap þínum?“
Jim var mjög hrærður, þegar liann rétti
Anthony litlu, óhreinu hendina. Það var
þó sannarlega gott að eiga vin, sem þótti
vænt um mann og vildi manni vel. Og
það var ánægjulegt að geta gert honum
greiða. Fyrst núna fannst honum vinátta
þeirra Anthonys vera traust og varanleg.
Um kvöldið, þegar hann var háttaður
í kanínuskúrnum, lá liann lengi vakandi
og lét sig dreyma fagra framtíðardrauma.
Það var bjart úti og hann átti erfitt
með að sofna. Silfurskin mánans slreymdi
inn um gluggakrílið, yfir rúmið og upp
á veggina.
Allt í einu varð honum litið á mynd-
ina af Alexöndru prinsessu. I sindrandi
tunglsljósinu virtist hún brosa og kinka
til lians kolli.
Hrifinn horfði hann lengi á myndina,
þar til svefninn lokaði brám lians. Og
hann sofnaði með þá öruggu trú í huga,
að þrátt fyrir allt yrði framtíðin björt og
fögur.
Framh.