Ljósberinn - 01.08.1946, Side 6

142
LJÓSBERINN
„Þér skuluð ekkert fást um það“, sagði
læknirinn í gamni, „liann sonur yðar
liefir lofað að sjá um það“.
Veslings fátæki fjósamaðurinn sneri þá
vandræðalegur húfunni sinni milli lianda
sér, hneigði sig djúpt, þakkaði og fór
leiðar sinnar.
Andrés litli hafði nú með dugnaði sín-
um og einbeittri framkomu vakið á sér
mætur og traust læknisins. Hann réð hann
síðar í þjónustu sína og varð hann hús-
bónda sínum næsta þarfur. Hann liafði
nú einu sinni lofað að borga lækninum
fyrir það, að liann hjálpaði föður lians
á neyðartíma; nú gafst honum líka færi
á að efna þetta loforð sitt.
Nokkrum árum eftir að þetta gerðist
fór læknirinn út í sleðaferð og hafði
Andrés með sér. Ferðinni var heitið út
á búgarð nokkurn utan bæjar; var það
tveggja mílna leið; leiðin lá yfir engi,
sem lagt var ísi, en á féll eftir því miðju.
Þetta var á útmánuðum; hlákur liöfðu
gengið marga daga og ísinn því orðinu
veikur og varasamur á ánni. Er komið
var að bakkanum fyrir handan, þá sveik
ísinn, og allt féll niður um hann: menn
og liestur og sleði á bólakaf. En þá var
það Andrés, sem reyndist svo ótrúlega
snarráður, að honum tókst að bjarga bæði
húsbónda sínum og liesti hans.
„Það verð ég að segja, að þetta var
rösklega af sér vikið“, sagði læknir við
Andrés, er hann hafði borið hann á land
á styrkum örmum.
„Þetta er ekki annað en afborgun af
gömlu skuldinni minni“, sagði Andrés og
var hinn ánægðasti.
„Hvað áttu við?“ spurði læknirinn.
„Ég hét því einu sinni, að ég skyldi
borga yður fyrir hann föður minn, þegar
ég væri orðinn stór“.
„Jæja, svo að skilja, Andrés, en þá
þarftu ekki að kalla þetta afborgun, því
að nú ertu búin nað borga bæði liöfuð-
stólinn og vextina“.
Andrés varð gagntekinn af þakkláts-
semi og gleði, vegna þess að honum hafði
nú gefist færi á að bjarga húsbónda sín-
um frá drukknun. En er læknirinn var
kominn heim til sín, þá hugsaði hann
með sér:
„En livað Guð stýrir öllu dásamlega!
En liversu glöggt sýnir hann oss ekki,
að einn maður getur ekki án annars verið.
Einn getur að loknu margra ára starfi
safnað sér þekkingarforða, svo að honum
tekst stundum að bjarga mannslífi eða
lina þjáningar; öðrum er gefið snarræði
og handafl, og getur með því frelsað
sig og aðra frá bráðum dauða. Fyrst
Drottinn hefir nú hagað þessu svona,
livers vegna erum við þá að deila á leið-
inni, í stað þess að kannast við, að einn
getur ekki án annars verið, heldur erum
vér allir börn hins sama föður og heyr-
um til hinni sömu kynslóð.“
Læknirinn hafði aldrei íhugað þetta
fyrr; upp frá þessu fór hann að taka sér
meiri og meiri tíma til að lesa orð Guðs.
Og þar fann svar við margri spurningu
— mörgu „hvers vegna?“ Honum skild-
ist, að syndin og sjálfselskan var orsök
allrar misklíðar manna; þeirri orsök varð
því að rýma burt. En hvernig átti að fara
að því? Hann hélt áfram að rannsaka
heilaga ritningu, og lærði af því að leita
til hans, sem segir: „Komið til mín, allir
þér, sem erfiðið og þunga eruð hlaðnir,
og ég mun veita yður hvíld“.