Ljósberinn - 01.04.1948, Blaðsíða 13

ljósberinn
45
Unnuati liennar kom a móti lienni á ljóm-
an(li fallegnm, fleygivökrum gæðingi.
Hann þekkti hana ekki í þessum búningi,
er> blómin og perlurnar þekkti liann. Hann
stöðvaði hestinn og spurði ákafur:
-iHvar hefur þú fundið þessi blóm og livað-
•>n en, jjessar perlur?“
~Eg á hvorttveggja!“ svaraði liún með titr-
andi röddu.
- Hað getur ekki vcrið satt!“ svaraði kóngs-
ronn--:nn ..því að slíkar perlur og slík blóm
hef ég aðeins séð hjá unnustu minni, sem
var rændur“.
bá streymdu glcðitár af augum kóngsdótt-
• Og þegar kóngsson sá táraperlurnar, stökk
l'ann af baki, lukti hana örmum sínum og
niælti:
vHjartkæra, elskaða, horfna unnusta mín!
Hvar hefur þú verið svona lengi í burtu, og
bvernig stendur á því, að þú gengur í þess-
um görmum?“
Hún sagði honum alla söguna. Og forviða
' ard ]lnn vj3 það að heyra, að hún var ein-
n,ltl stödd í aðsetursstað lians sjálfs, sem liún
b'ifði svo lengi verið í nánd við án þess að
'ba af því.
Eóngsson setti hana nú á bak og flutti
1 _
'ana til hallar sinnar. Og dýrleg blóm grem
a"a leið fyrir framan þau.
Hau lvstu sorg sinni og þrá, sökktu sér nið-
,lr 1 sæla endurminning og gleymdu sjálfum
s"r- Loksins mundi hún eftir gamla fiskimann-
1.11.111 og kóngsson lét jregar sækja hann heim
hallar sinnar.
begar sendimaður kom í greiðasölustaðinn,
var karl dapur í bragði. Hann hafði leitað
Listurdóttur sinnar hvað eftir annað á torg-
1.111 ■ Hann átti ekki nóga peninga til að borga
Hrir gjg 0g Hélt nú. að hann væri kallaður
L’rir konung fyrir það, að hann liafði etið
°K dntkkið meira en hann gat borgað.
Ln hann fór samt með sendimanni, sem
s,,gði kóngssvni, að gamli maðurinn væri dauð-
braeddur við, að bann yrði settur í fangelsi.
Kóngsson gekk einsamall tit til lians og
S’uirði hann, livers vegna hann hefði reynt
að svíkja gestgjafann, og gaf þjóni sínum
skipun um að setja karl í varðhald. Aumingja
fiskimaðurinn nötraði á beinunum af hræðslu.
En eftir bendingu kóngssonar opnaði þjónn-
inn dvr að dýrlegum sal og hratt karli inn.
Þegar karl litaðist um, sá hann kóngsdótt-
ur sína, sitjandi í logagylltu hásæti í dýrindis
silkiskrúða, demöntum skreytta um háls og
hcndur.
ITún liljóp himinlifandi glöð á móti lion-
um og sagði:
„Nú skaltu fá að vita, Iiver það er, sem
hú hefur tckið að þér! Ég er kóngsdóttir.
Kóngssoiiúrinn hérna er unnusti minn, og
þc"ar \ið liöldum brúðkaup okkar, þá verð-
ur bú og tJrsúla að vera í því“.
..Farðu undir eins heim til þín og sæktu
konuna þína!“ sagði kóngsson. „Þið búið
svo lijá okkur, svo að vkkur geti liðið vel
í ellinni“.
,.Já. en liver borgar reikningin ]>arna hjá
gcstgjafanuih?“ spurði fiskimaðurinn sorg-
mæddur.
Þá hló kóngsson og fékk honum peninga,
og þcgar karl hafði borgað fyrir sig, flýtti
hann sér heim og lirópaði álengdar:
,-Húrra! Húrra! Brenndu kofann, kerling!
Ég er að verða kóngur!“
En tírsúlu gömlu varð ekki um sel. Hún
svaraði döpur mjög:
„Skclfing er á þér! Þú ert blindfullur, mað-
ur! — Hvar er liún fósturdóttir okkar?“
Karl svaraði engu en gekk rakleiðis inn
í cldhús, velti öllu um koll, sem í kofanum
var. greip eldibrand úr aminum og kveikti
í kofanum. Og svo varð kerling að fvlgja
honuni. hvort sem hún vildi eða ekki.
En }>að hýrnaði yfir kellu, þegar htin fann
fósturdóttur sína, og fékk að vita, livernig á
öllu stóð. Og þar að auki gaf kóngsson þeim
til íbúðar lítið, snoturt lnis skammt frá höll-
inni sjálfri.
Þegar foreldrar kóngsdóttur komu þangað,
má nærri geta, hvort ekki liafa orðið fagn-
aðarfundir. Og svo var brúðkaup haldið með
veg og sóma, og óvíst er, livort nokkur brúð-
lijón hafa nokkurn tíma verið sælli undir sól-
inni.