Ljósberinn - 01.02.1949, Page 7

LITLI KROS8BERINN
„Ef einliver vill fylgja niér, ]>á afneiti
liann sjálfum sér, taki upp kross sinn
og fylgi niér44. (Matt. 16, 24).
Þetta ritninfíarori'S las kennslukonan í
sunnudagaskólanum. Það var á indælum sól-
skinsdegi og sólargeislarnir léku mörg undur
j' skólanum þennan dag og vöktu eftirtekt á
mörgu í lijarta Jóhönnu litlu.
„Hann taki upp kross sinn“, sagði kennslu-
konan. Jólianna gaut auga til klukkunnar;
indælt væri það að koma nú sem fyrst út
í ferskt loftið til fuglanna og hlómanna.
„Hann taki á sig kross sinn“, sagði kennslu-
konan enn, svo Jóhönnu varð ósjálfrátt litið
á liana og sá sér til undrunar aS sólargeisli
brotnaði í tári á auga liennar.
„Kæru litlu stúlkur“, sagði hún svo. „Þið
viljið allar saman fylgja kæra frelsaranum
okkar og vera börn Guðs. Heyrið þið þá,
að hann hefur kross handa hverri ykkar,
sem þið eigið að taka upp og bera — eitt-
hvað skuluð þið gera, eða eitthvað skuluð
þið líða lians vegna. TJið vitið varla enn, hvað
það geti verið; en sé ykkur alvara með að
fylgja Jesii, þá kemur sú stund, að þið mun-
uð skilja það. Snúið ykkur því ekki undan
og segið: Það get ég ekki; liugsið heldur
eins og hann hugsaði: „Takifi upp krossinn
ykkar og fylgifi mér“.
Þá hringdi klukkan og börnin streymdu
út í sólskinið. Jóbanna tók bvorki eftir blóm-
unum né fuglunum. Hún bugsaði einungis
um krossinn. Hvað gat það verið henni til
lianda? Jæja, ef liún yrði að ganga með sama
merkið á kjólnum eða á stígvélunum og hún
veslings Katrín Möller, þá var það kross;
en hún var fegurst til fara í sunnudagaskól-
anum frá hvirfli til ilja; ekki átti hún að
vinna í verksmiðju, ekki átti bún sjúka móð-
ur; ekki hafði hún misst neinn ástvin, kæran
bróður. Nei, Iiún átti engan kross upp að
taka.
A sunnudagskvöldið var reglulegt hátíðis-
kvöld lieima hjá Jóhönnu litlu. Þá var pabbi
lieima og börnin flykktust um bann og var
leyft að vera dálítið lengur á fótum en venju-
lega og lieyra bann segja sögur.
„Jólianna“, kallaði Róbert litli, „þú situr
alltaf við aðra lilið pabba, og Dorothea við
hina hliðina og ég verð að sitja á skemli
við fætur hans og get ekkert séð nema stíg-
vélin lians. Lofaðu mér að sitja hjá pabba
A kvöld“.
„Stígvélin hans pabba eru reglulega falleg
og vel burstuð á að líta“, svaraði Jóhanna
hlæjandi, „og þú getur tekið þér reglulegan
stól og skreiðst upp á hann“.
En í þeim svifum blóðroðnuðu litlu kinn-
arnar á Jóhönnu. Hún spratt niður af sínum
stað við hlið föður síns og sagði: