Ljósberinn - 01.02.1949, Page 9

LJÓSBERINN
5
ELSA MUUSMANN:
HANNA
Þær mæðgurnar, Geirþrúður kona Kristj-
áns Ivarssonar sjónianns og Hanna litla dóttir
nennar, voru vanar því að vera niður við
Höfnina, þegar bátarnir komu að á niorgn-
ana. Þær veifuðu líka lil þeirra í rökkrinu
á kvöldin, þegar þeir lögðu út.
Hér á árununi var Kristján á togara ásamt
Marteini, bróður sínuin, .sem var tveiin ár-
nin yngri. En í jólaleyfi fyrir sjö árum síð-
an, bafði bann beitbundizt Geirþrúði, sem
bann bafði raunar verið ástfanginn af frá
því þau voru unglingar. Þau giftu sig svo um
vorið og liaim seltist að þarna í fiskiþorpinu.
Þau Geirþrúður og Kristján voru bæði
bamingjusöm. Þau voru líka hraust og dug-
leg og bæði voru þau innilega trúuð.
Hanna litla var augasteinn foreldra sinna
og í miklu eftirlæti í öllu þorpinti. Hún var
smáhnyðra, ljósbærð og bláeyg, síbrosandi og
Irá því að bún skreið úr vöggunni elskaði
bún stjörnurnar, blómin og dýrin.
Strax á fvrsta ári gat Hanna litla til mik-
illar ánægju fyrir foreldra sína, bernit eftir
ýmis konar dýrum og sú saga gekk m. a. af
henni, að einu sinni, þegar henni leiddist
einni beima, bafi bún kallað á öll bænsnin
inn til sín. Þetta var sólbjartan sumardag og
dyrnar út að garðinum stóðu opnar. Og þegar
mamma Hönnu kom lieiin rak bún upp stór
augu, því það var fullt af bænsnum, öndum
og gæsum inni í stofunni.
Þegar Hanna stálpaðist eyddi Iiún mestum
tímanum úti bjá bænsnunum. Hún þekkti
bvern hana, liverja bænu og livern einasta
kjúkling og skírði þetta allt með nöfnum.
Hún var aðeins þriggja ára, þegar bún fór
að bjálpa mömmu sinni við að fóðra ali-
fuglana, reita gras banda þeim, sækja egg
og merkja þau, og hreinsa bæði matar og
drykkjarílátin.
En þó Hanna litla væri bæði dugleg og
hagsýn, var bún eugu síður elsk að öllu því,
sem fagurt var. Hún bafði yndi af að tína
blóm og binda blómsveiga, og stundum
kom bún mömmu sinni til þess allt í einu að
blægja og gráta, þegar bún hafði skreylt
drykkjarílál bænsnanna með fögrum blóm-
sveig, eða slitið upp fegurstu rósirnar í garð'-
inum til )>ess að leggja á grafir einhvers, sem
bún bafði elskað, hvort sem það nú var
fuglsungi eða kettlingur, sem orðið bafði að
drekkja.
Fyrstu stjörnurnar, sem Hanna sá, voru
á dimmbláu silkitjaldi. Föðurafi hennar hafði
komið með það úr siglingu til fjarlægra landa
og nú var það liengt upp til skrauts í stof-
unni. Og augu Hönnu litlu glitruðu af hrifn-