Ljósberinn - 01.02.1949, Qupperneq 15

LJÓSBERINN
11
honum o{í trúa. Oj: annað skuluð |)ið líka
læra, að lijalpa fátækum með {jleði, sem til
\kkar koma, því að þeir geta verið sendir
af Guði, til þess að þér <;efið þeim eitthvað
að eta“.
Gréta litla tók vel eftir þessu. 0«; meðal
alls þess, er liún heyrði, var sérstaklega ein
liugsun, sem varð henni huggunarrík. Hún
innrætti henni, að hinn himneski faðir lienn-
ar elskaði hana og vihli gefa lienni mat,
þegar hún væri svöng.
„Eg ætla að hiðja hann að gefa mér eitt-
hvað að eta“, sagði liún með sjálfri sér, „þeg-
ar krukkurnar eru tómar og þótt ég sé lítil
vaxtar, J)á trúi ég því, að hann heyri bæn
mína“.
Einn síðari hluta dags í næstu viku var
móðir Grétu að yinna úti við, og liún átti
að sjá um yngri systkin sín; en á því sama
kvöldi var lienni stefnt til kennslukonunnar
sinnar með þeim öllum hinum.
Meðan hún stóð og hugsáði um J)etta, var
drepið að dyruni og er Gréta lauk upp, |)á
stóð þar fátæklega klædd kona með lítið barn
á armi sér og bað sér matar.
„Ég bef einskis neytt síðan í gær og er
örmagna af hungri“, sagði bún.
Gréta bugsaði þá til J)ess að í búrinu lá
hálft brauð og Jiað var síðasta brauðið, sem
liún átti og lá nærri við að hún segði nei
við |)ví. En J)á kom henni í liug, J)að sem
hún hafði lært í sunnudagaskólanum um ekkj-
una, sem lét sína síðustu máltíð vera vel-
komna handa spámanni Drottins.
„Komið inn augnablik“, sagði bún, ,,J)á
skuluð J)ið fá dálítið að eta“. Og fátæka
konan gekk inn og bneig J)ar J)reytt niðnr
á stól. Gréta sá undrandi, bve hún át brauðið
af mikilli lyst. Hún fékk annan brauðbita
til og á eftir einn bolla vatns. Og síðan gekk
konan iit hin þakklátasta.
„Ég vil ekkert hafa til kvöldmatar“, sagði
Gréta við móður sína, er hún ætlaði að skera
bita af brauðinu banda benni.
„Hvers vegna ekki?“ spurði mamma liennar.
„Ég gaf það fátækri konu núna síðdegis
og cg get svó vel verið án mátar í kvold“.
„Hvernig gazlu fengið af J)ér að gefa kvöld-
matinn þinn, Gréta mín? Ég veit ekki, livern-
ig við eigurn að ná í annað eins aftur“.
„Ég ætla að biðja Guð að senda okkur
eittliVað annað“, sagði Gréta. Og áður en lxún
færi, beygði bún kné úti í einu borninu, fól
sig Guði og bað bann að lijálpa þeim, alls-
lausunx. „Kæri faðir! Við höfum engu leyft
í búrinu og höfum lieldur ekkert banda okk-
ur í fyrramálið“.
Skólabekkur frú Taylors var nær allur fá-
tæk börn, eins og Gréta. Þegar Jxau voru
saman komin bað hún þau öll að koma inn
og eta eina nxáltíð af lieitunx mat. Þessi
máltíð reyndist gómsæt litlu stúlkxunii, sem
gefið bafði matinn sinn fátækri konu, sem
|)xirfti lians við.
Þegar þær voru búnar að borða, fóru J)ær
að leika sér og er þær ætluðu að fara gang-
andi, })á fengu J)ær sína banzkana liver og
miða, sem þær áttu að afbenda kaupmanni
og fengu xit á þá te og mjöl og aðrar vörur.
Gréta flýtti sér lieim.
„Það er satt, mamma“, sagði hún, „sem
kennslukonan sagði í sunnudagaskólanunx. Ég
bað föðurinn binnieska unx nxat, og hann
er búinn að senda bann svona fljótt“.
„Það er undarlegt“, hrópaði móðir hennar,
og Jxakkartárin hrundu af augum liennar.
„Þetta er ef til vill nóg, þangað til ég fæ
meira verk að vinna“.
H. J. þýddí.
MófHr: „Ef l>ú vérúur svona ill og óþekk, Ella
mín, l>á verða börnin þín svona lika“.
Ella: „Þarna konistu upp um )>ig. mamniu, )>ú
liefur l>á verið óþæg, þegar ))ii varst lítil“.
Geslurinn (á veitingabúsi): „Heyrið þér, þjónn,
\ilji<V [)ér liiója hljómsveitinU unl aiV leika ckki svoua
liriiiV liig, ég get ekki tuggió í þessum takti“.
MaSurinn (aiV stíga út úr almenningsvagni og stígur
iim leiiV ofan á fætur Jóns, seni stóó þar): „Nú skal
ég segja ykkur, livaiVa ástæiVur ég hef ...“
Jón (grípur fram í): „ÁstæiVurnar, sem þér liafiiV
núna, eru fæturnir á niér“.